“Since, hindi ako makakapasok bukas at sa susunod pang linggo, ipapaubaya ko nalang sa restaurant manager ang lahat.” sabay-sabay kaming nagsitungo sa sinabi ng General Manager ng K&G.
Si Lucy Nikolaj Salvatore ang General Manager ng Kitchen&Grill, kaibigan ko siya simula pagkabata hanggang ngayong twenty-one years old na kami at parehong nagtatrabaho sa K&G. Nagkaroon ng meeting after ng promotion. Tatlo ang umangat ng pwesto at nagkaroon ng title na restaurant manager, kitchen manager at bar manager, meron din namang mga inalis dahil hindi maganda ang ipinakitang trabaho nitong mga nakaraang buwan.
Dahil nga sa isa sa mga sikat na restaurant ang K&G kailangan na maging presentable kaming lahat. Ang goal namin ay mas makilala pa ang K&G restaurant sa buong lalawigan ng Les Cervantes.
Pagkatapos ng mahabang trabaho, makakauwi na rin ako sa wakas. 10-12 ang pasok ko, unlike before na 10-10 lang.
“I'll go first, Lucy. Let's meet again on next-next monday, I'll miss you!” Hinalikan ko sa magkabilang pisngi si Lucy bago ako sumakay sa kotse ko.
Hindi ko ma-explain ‘yong tuwa na nararamdaman ko, parang umuulan ng biyaya ngayong araw at lahat ng ‘yon ay sinalo ko.
Unang-una, pumayag na ang mga magulang ko na magbukod ako ng tirahan. Pangalawa, nakahanap agad ako nang matitirhan na higit pa sa dream house na pinapangarap ko. Pangatlo, na-promote ako bilang Kitchen Manager sa restaurant ni Lucy at tumataginting na 83,688 pesos per year ang salary ko.
“Tell me, genie if you're true please say na nasa-side kita ngayon para i-grant lahat ng wish ko!”
Pero, sa kabila naman ng pagiging kitchen manager ko ang pag-uwi ko nang late araw-araw, tulad ngayon. I feel bad for Marco tuloy, kanina pa siya tumatawag sa’kin pero hindi ko sinasagot dahil nahihiya ako kay Lucy, kahit na magkaibigan kami at may pinagsamahan, ayokong masabihan na kaibigan ako ni Lucy kaya hindi ko ginagawa nang maayos ang trabaho ko, ayoko nang may kaaway sa work. Ayoko rin naman na ipamukha sa mga co-workers ko ‘yong position ko para respetuhin nila ako. Ayokong lumaki ang ulo ko at magmukha akong mayabang sa paningin nila.
Inihinto ko saglit ang kotse ko para hanapin ang cellphone ko sa bag, tumutunog ito at paniguradong si Marco ‘yon, nai-imagine ko tuloy ‘yong mukha niyang seryoso habang naghihintay na sagutin ko ang tawag niya. Nang makuha ko ang cellphone ko ay agad kong pinindot ang answer button at inilagay ko ito sa balikat ko, ini-bend ko pa ang ulo ko para marinig nang maayos ang sasabihin ni Marco dahil wala akong earphone na dala.
“Where are you?” tanong agad niya, tawa ang naisagot ko at saglit siyang natahimik. Hindi ko mapigilan ang mag-imagine, first boyfriend ko siya at kahit apat na taon na kami ay kinikilig pa rin ako kapag naririnig ko ang boses niya, lalo na kapag nag-aalala siya saakin.
“Tell me if you're still coming, I've been waiting for you so long.” aniya sa kabilang linya, malamig ang pagkakasabi niya sa mga katagang ‘yon, bahagyang tumibok ang puso ko, hindi ko pa siya nakikita at naririnig na ganiyan kung kaya’t nanibago akong bigla. I never felt like this before. Nakakakaba.
“I-importante ba ‘yan?” nangangatal na tanong ko, i-heard his sigh. Kumunot ang noo ko.
“Just come here and calm yourself.” ramdam ko ‘yong lamig, nanunuot sa kaloob-looban ng katawan ko. Tumango nalang ako kahit hindi niya nakikita.
Wala manlang “Baby, where are you.” “Baby, I miss you so much, I know you're tired come here rest in my arms.” “Baby, I love you” Hindi naman ako naiiyak, hindi rin naman ako nasasaktan, ayokong mag-overthink, this feeling is so childish.
Kasabay nang pagtulo ng butil ng luha ko ang pag-end ng call. Dali-dali ko itong pinunasan, at ini-cheer ko nalang ang sarili ko. Malay mo, my parents told him the good news diba, gusto niya lang akong i-surprise and I'll look forward into that.
There was a message that suddenly popped up and it was from Marco.He gave me the address and I knew it was a five star restaurant.
Mahigit twenty-minutes akong nag-drive, siguro kung bibilisan ako ay makakarating ako within 10 minutes, binabagabag ako ng nararamdaman ko at nagpasyang bagalan ang takbo ng sasakyan, magagalit saakin si Marco pero kapag nalaman naman niya ang reason ay siguradong mawawala ang galit niya saakin, he want me to be safe.
“Good evening, Ma’am! Welcome to Sweet Grill,” mainit akong binati ng babae sa pintuan, inilibot ko ang paningin ko at hinahanap ang hagdanan paakyat sa third floor.
“Ma'am do you want to use the elevator, it looks like your foot hurts.” napaatras ako nang harangin ako ng isang staff, itinuro niya ang paa ko at nahihiyang itinuro saakin ang elevator malapit sa hagdan. Dahan-dahan kong ibinaba ang paningin ko papunta sa paa ko, nahihiya akong yumuko at tinungo ang elevator.
Bakit hindi ko naman napansin at hindi ko rin naman naramdaman, tatlong paltos na kasing-laki ng piso ang nasa paahan ko. Natawa nalang ako.
Nang makalabas ako ng elevator ay agad kong nakita si Marco, bukod kasi sa walang masyadong tao,siya lang at ‘yong babaeng nasa tabi niya ang nasa third floor.
Naglakad ako nang deritso at tumigil sa harapan nilang dalawa. “Baby,” nakangiti kong sabi. “Naka-order na pala k-kayo.” sabi ko nang mapansin na may dalawang platong gamit ang nasa harapan nilang dalawa.
Agad namang napukol ang tingin ko sa kasama niyang babae, maputi ito at maganda. Nakaramdam naman agad ako ng envy. Talbog niya ako. Hindi ko dapat ‘to maramdaman dahil alam kong hindi papatol si Marco sa kaniya. “Uupo na ako, ah. Okay lang sakin kung kumain na kayong dalawa.” nakangiting sabi ko, iginala ko ang paningin ko at hinanap ang waiter.
“Kuya, pasensya na, okay lang ba na isang juice at isang water lang ang orderin ko?” ani ko. Tumango ang waiter at agad ko naman siyang sinuklian nang matamis na ngiti.
Narinig ko ang agarang pagtikhim ni Marco kung kaya’t naagaw niya ang atensyon ko, nang makaalis ang waiter ay tumayo siyang bigla at inalalayan ang kasamang babae. Kasabay nang pagdausdos ng table napkin ang paglantad ng nakausbong na tiyan ng babaeng kasama ni Marco.
“Wow! Sana all, buntis.” pabirong sabi ko sabay peace sign sa kanilang dalawa. “Baby, tutal malapit na rin naman yung napag-usapan nating date of marriage bakit hindi na rin tayo gumawa ng baby?” humalakhak ako, nagulat ako bigla nang umiyak ‘yong kasama ni Marco. Wala naman akong nasabing masama, hindi ba?
“Hani!” sigaw ni Marco, kumunot bigla ang kilay ko at tiningnan ko nang mariin si Marco, ibinalik ko rin naman ‘yung tingin ko sa babae at na-realized ko na baka siya umiyak ay nabuntis siya ng lalaking hindi pa siya napapakasalan, since she does not have any wedding ring.
“Nagugutom na ako, Baby. Nagjo-joke lang ako sa tubig at juice, hindi ka ba magtatanong kung anong gusto kong kainin? Hindi mo na ba ako mahal?” nag-pout ako habang nagpapa-cute sa kaniya, hindi siya sumagot at tatlong beses siyang lumunok.“Saka umupo nga kayo, para kayong baliw!” ani ko, umupo naman sila pareho at saglit na tumahimik ang paligid.
All I can say that this is super awkward. Nagmumukha akong third party or something na hindi healthy sa relationship. Maganda ang porma nila, habang ako hindi ko ma-explain, haggard nalang siguro. Almost 14hrs din ako sa work and it's not healthy.
Tumikhim si Marco kaya napatingin ako sa kaniya, naka-focus sakin ang mga mata niya, I can sense na parang may sasabihin siyang hindi maganda. Kung ano man,‘yon, ‘wag na sana niyang sabihin, lalo na kung masasaktan niya lang ang feelings ko.
“Hindi ko na rin naman papatagalin ‘tong pag-uusap natin, Hani, it's getting late. It's not good for Tricia and the baby.” napanganga nalang ako sa sinabi ni Marco, talagang inuuna niya pa talaga ang kapakanan ng kasama niya kaysa sakin na girlfriend niya, nagugutom at hindi pa kumakain. Nakakatampo.
“Kaya mo ba ako pinapaunta rito para sabihin na kumain na kayong dalawa? you won't ask me if I want to eat with you?” I know na dapat hindi ko ‘yon itinatanong kasi may bibig ako at pwede naman akong kumain sa K&G kung gugustuhin ko. Hindi ko lang maalis sa isip ko ‘yong nakikita ko, kung anong meaning na kasama niya itong babaeng ito.
“Hani, you know that your question is so childish!” hinampas niya ang kamay niya sa lamesa at pareho kaming napapitlag ni Tricia. I didn't expect na gagawin niya ‘yon dahil sa sinabi ko. Hinawakan siya ni Tricia sa kamay na ikinakunot ng noo ko.
“W-what do you want me to do?” tanong ko, hindi ko maalis ang tingin ko sa kamay nilang dalawa. Mahigpit ito na para bang sinasabi ng movements nila na hindi sila dapat mag-alala at maaayos rin ang lahat.
“U-umalis na ako ‘yon ba? Hindi na dapat ako nag-aksaya ng time para pumunta rito, wala ka namang sasabihin diba?” tanong ko “Pwede mo naman sabihin na magpahinga na ako sa bahay after ng work, akala ko kasi may pa-surprise ka or somethin’, ano ‘to? Prank? It's nonsense, lahat ng sinasabi ko nonsense, wala na akong control sa sinasabi ko, kasi you know? I'm freaking jealous!” hindi ko napigilan ang maiyak, feeling ko niloloko ko ang sarili ko, gumagawa ako ng ikakaselos ko. Nagagalit ako sa sarili ko, at the same time. I'm so disappointed.
“No, ate. You don't have to be jealous,” singit ni Tricia, she try to reach me pero umilag ako. Duduruin ko sana siya. How dare she touched my boyfriend na parang wala ako sa harapan nila. Disgusting.
“Nabuntis ko si Tricia.” nagkatinginan kaming dalawa ni Tricia, umiwas siya ng tingin at parang nagagalit pa siya kay Marco kasi sinabi niya sakin ‘yung kabaliwan nilang dalawa.
“Ha-hahaha! Ganon ba? Siya pala ‘yung palagi mong ikinukwento ‘nung nasa abroad ka pa, ayos ‘yan. Stay strong sa inyo.” I don't know what's the right thing na dapat kong sabihin at gawin, nagagalit ako, at the same time naguguluhan.
“Let's break up...” aniya. “Hindi na ako masaya.” dagdag niya pa. Halata naman na hindi na siya masaya, kasi nga nakahanap na siya and magkaka-baby na sila. Naramdaman ko ang pagtayo nilang dalawa, humakbang na sila palayo. Hindi ako naka-imik, hindi rin ako nakagalaw. I was stunned. Ginago ako. Sa tatlong good news na nangyari sa’kin ngayong araw, isang bad news lang pala ang kailangan para masira nang sobra ‘yong mga pangarap ko. Wala ng saysay ‘yong pagbubukod ko kasi hindi na rin kami magkakatuluyan ni Marco. Ang pagtatrabaho ko, hindi ko lang alam.
Ngayon ko lang na-appreciate ‘yong kanta ni Angeline Quinto, tagos sa puso ang bawat lyrics no'n at talaga naman “At ang Hirap” na magpanggap na okay lang kapag nalaman mo na may iba ng mahal ‘yong taong mahal mo, pakiramdam ko mababaliw ako kasi niloko ako, paano nagawa ni Marco ‘yon? Ang bakla naman niya at iniwan niya ako.
Those words; his words left scar on my heart. Walang gamot para maalis ‘yun, walang paliwanag na naganap. Umalis silang dalawa at iniwan akong clueless. Hindi na dapat ako pumunta. Nasayang lang ang oras at apat na taon na iginugol ko para ng balon na lulunod sa pagkatao ko.
***
Ang istoryang ito ay pawang kathang isip lamang. Ang mga pangyayari, tauhan, lugar at pangalan ay bahagi rin lamang ng aking malikot na imahinasyon.
