Kirsten Encarlight
"Tapos ka na ba sa kadramahan mo? Ako naman." Marahas kong inagaw yung mikropono kay Leppy. Isang matinis na tinig na nanggagaling sa mikropono ang narinig ng lahat ng narito. Sinadya kong tagalan pa iyon hanggang sa ma-satisfy ang pakiramdam ko. Nang makita kong tinakpan na ng karamihan ang mga tenga nila ay pinatay ko muna yung mikropono.
Tinignan ko silang lahat isa-isa. At lahat ng mga taong inasahan kong narito, ay narito nga.
Nasa sulok si Trixie habang nakatanaw sa'kin. Hinanap ko sa tabi niya si Jacob ngunit wala akong nakita. Hindi rin nakaligtas si Yvankovv sa paningin ko. Nasa gilid lang ito at mayroon itong mga kasamang kalalakihan. Kung hindi ako nagkakamali ay sila yung kasa-kasama ni Leppy kanina no'ng nakaharap niya si Krizelle. Kanina ko pa sila tinitignan mula sa malayo at wala akong balak lumapit.
Napansin ko ring magkakasama sila Zenre, Zero at Krizelle. Pans
Kirsten Encarlight"Ano bang problema mo?!"Natigilan ako sa paglapit sa kanila. Kinorner ni Zero si Raijin sa pader at todo awat sina Krizelle at Zenre sa kanila."Ikaw ang problema ko!" Sinigawan ni Zero si Raijin."Pwede bang tumigil na kayo? Ganito na nga ang sitwasyon ni Ms. Sylvia, nag-aaway pa kayo!" Habol ang hiningang suway ni Krizelle sa dalawa."Mas binigyan mo ko ng dahilan para wag kang tanggapin sa pamilya!" Idinikdik pa lalo ni Zero si Raijin sa pader. Akma sana nitong susuntukin si Raijin nang marahas na hinila ni Zenre si Zero.Naguluhan ako sa sinabi ni Zero. Itatakwil? Saan? Sa pamilya nila?Nanindig ang balahibo ko nang maisip kong mayroon nga palang kapatid si Zero. Ang bunso sa kanila. Hindi kaya—"Tumigil ka, Zero!" Noon ko lang nakitang ganoon kagalit si Zenre. Itinulak nito si Zero at napaupo ito sa
Kirsten Encarlight I looked at them. Jacob looked so pale. He's thin already not unlike the last time I saw him and even the first time I've met him. It is far now from who he really is before. Madilim man dito sa pwesto namin ngunit kitang-kita ko sa mukha nito na marami itong rashes at mayroon ding maliliit na sugat. "Please..." Lumapit si Trixie sa'kin. Nabigla ako ng lumuhod ito at nagsimulang mag-iiiyak. Ganoon lang ang posisyon namin ng ilang segundo. Pinatatag ko ang sarili kong wag maluha sa sitwasyon. They're begging me to do something for them. And in return, they will help us. Umupo ako at saka ko inalalayan si Trixie sa pagtayo. "Tumahan ka na..." I smiled a bit at her and looked at Jacob after. "Deal. Tutulungan ko kayo sa paraang kaya ko. Pero—" I should make a condition. Hindi naging madali sa'kin na pagkatiwalaan pang muli si Jacob sa kabila
Kirsten EncarlightNarinig ko na minsan ang mga boses nila. Kaya kahit madilim sa paligid, batid ko kung sino sila.Sinubukan kong bumangon mula sa pagkakalugmok sa sahig ngunit sinipa ako ng isa sa kanila. Mahigpit kong ikinuyom ang mga kamao ko.Hindi pwedeng mauwi sa lahat ang mga pinag-aralan ko kay Zero. Bagaman ang puso ko ay unti-unti na namang kumakabog dahil sa kaba at takot, ngunit nilabanan ko iyon.Hindi ibig sabihin na babae ako, wala na akong laban!'Kung sa dilim ka nila lalabanan, tandaan mo parehas lang kayong walang nakikita. Lakas ng pakiramdam ang kailangan mong gamitin. Pakinggan mo ng mabuti yung mga kilos ng paa nila, maging ang mga maliliit na tunog na nagagawa nila. Talasan mo lang yung pakiramdam mo at mag-focus ka. Iwasan mo ang kabahan.'Pumasok sa isip ko yung mga sinabi ni Zero nang mga panahong nasa headquarters ako at nagsasanay.
Kirsten EncarlightNaramdaman ko ang bigat ng ulo ko. Nanakit din maging ang ibang parte ng katawan ko. Nang imulat ko ang mga mata ko ay dilim pa rin ang tanging nasilayan ko. Masangsang ang amoy sa paligid at nakakasuka ang amoy.Tumayo ako mula sa kinahihigaan ko. Nang humakbang ako ay may natamaan ang paa kong isang bagay. Dahil nga sa madilim ang paligid rito ay sinubukan kong kapain iyon.Nanlamig ang pakiramdam ko nang mahawakan ko kung ano iyon. Hindi ito bagay kundi tao. Bahagya itong gumalaw."Gising ka na pala." aniya. Isa itong lalaki."Sino ka?" tanong ko rito. Bahagya pa akong napaatras."Hindi mo na ba ako matandaan?"Pamilyar ang boses nito. Parang narinig ko na minsan ang boses nito ngunit hindi ko matandaan kung saan banda."Hindi ako nakapagkilala sa'yo nang araw na makita ka namin dito. Ikaw si Kirsten, tama? I
Kirsten Encarlight"Let's start!" Pumalakpak ang putang*nang mastermind ng dark room sa lahat ng narito. Hindi ko alam ang ibig sabihin ng tinuran nito ngunit mayamaya ay may dalawang lalaking malalaki ang katawan ang siyang humawak sa'kin sa magkabilang kamay."Bitawan niyo 'ko!" Sinamaan ko sila ng tingin dahil sa sakit ng pagkakahawak nila sa braso at balikat ko.Kapwa hindi nagsalita ang dalawa at pinakitang hindi interesado sa sinabi ko. Hindi nila ako pinansin bagkus ay hinila nila ako palapit sa isang stretcher.Ibinigay ko qng buong lakas ko upang pumiglas sa pagkakahawak nila at nagtagumpay ako ngunit mabilis din nila akong ibinalik sa stretcher."Ano ba?! Babae lang 'yan, nahihirapan pa kayo?!" Sinigawan sila nung Master. "Saktan niyo kung kinakailangan!"Pilit akong nagpumiglas sa kanila ngunit huli na nang maitali na nila ako sa stretcher. Napakahigpit
Kirsten Encarlight"Tenten de sarapen de kutsilyo ni almasen~," Kyle sang my name and laugh after.Umismid ako sa ginawa nito pero patuloy parin ito sa pagtawa."Isa pa. I will tell you to my mom." Nakapamewang kong sabi."Okay, I'm sorry...""Bakit 'yan? Parang nag-aaway kayo." Napalingon ako kay ate Krizelle. She's holding a tray with juice and cookies in it. I ran towards her and get some of my favorite food which is cookies that our Mom made. "Oop! Teka lang. Mamaya matapon." Inilayo ni ate Krizelle sakin yung hawak nitong tray. Sumunod ako sa kanya. Inilapag nito ang tray sa mesa na malapit lang dito sa pool ng bahay."Kyle, halika rito. Kumain muna kayo." Napatingin ako kay Kyle na naglalakad palapit sa'min. He's blind and I can see that he's not familiar with the ground he's walking. Pumunta ako sa kan'ya para tulungan siya."Sorry." He sai
Zero's P.o.V."Zero..."Napakunot-noo ako nang marinig ko ang tumatawag sa pangalan ko. Ano'ng oras pa lang at inaantok pa ako."Zero..."Iminulat ko ang mga mata ko. At napansin ko ang mga kamay ni Kirsten na nakalapat sa kamay ko. Sinundan ko ang kamay nito hanggang sa madako ang tingin ko sa mukha nito."Kirsten!" Hindi ko maitago ang saya ko nang makita kong gising na ito ngunit tila nanghihina parin.Dadalawa lang kami ngayon dito sa clinic at hindi ko na namalayang nakatulog na pala ako sa tabi nito habang nakaupo ako."May gusto ka ba?" I asked her.Bahagya itong ngumiti. Mukhang nahihirapan pa rin itong magsalita."Hintayin mo ako saglit ah? Tatawagin ko lang yung doktor."Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin nito at agad na akong lumabas mula sa kwarto. Nagtungo ako sa kinaroonan ng dokt
Kirsten Encarlight"Are you sure you can?"I nodded. Enough for staying in a clinic for two weeks. I know I am not that fully-recovered yet. But I want to leave that place now. It's time to face what's really happening in this school, and to me."Raijin." I called him. He's with me now. Hindi alam ni Zero na wala na ako sa clinic ngayon, maging ng ate ko at ni Zenre."I didn't know you yet personally. Honestly, naguguluhan ako sa nalaman ko dati na kapatid mo sina Zenre at Zero. Hindi ba't nabanggit mo sa'kin na may kapatid ka pang babae?" Nalaman ko kasi kay Zero dati na tatlo lang silang magkakapatid. And I found out that Raijin's last name is different from his two brothers which surname is Avreton.I asked him that because it somehow like it came up to my mind. Since that day, I didn't asked Zero nor his older brother, Zenre. And since Zero doesn't want to talk about it, I want to know it from Raijin.