HINDI MAPAKALI si Samara sa kinatatayuan habang hinihintay ang pagdating ng kanilang lola. It's been a week since they arrived here in New Delhi at never nila itong nabisita. At ngayong lalabas na ito ng ospital, hindi niya alam kung bakit gano'n na lamang ang kaniyang kaba.
Wala siyang mahagilap na alala mula rito, marahil dahil sa tagal na rin nang una at huli niyang nakasama ito, maliban sa hitsura nito na sa litrato lang niya nakikita ay wala na siyang matandaan pa.
Ang ama at ang lolo nila ang sumundo rito habang silang mag-ina kasama ang mga tiyahin at mga pinsan ay naiwan sa mansion. Tumulong ang Mama Mara niya sa pagluluto habang siya at ang pinsang si Sittie ay inayos ang hapag-kainan. Abala naman ang mga tiyahin kasama ang ilang kasambahay sa pag-iistima ng mga dekorasyon sa sala.
Katatawag lamang ng kaniyang ama sa panganay nitong kapatid upang ipagbigay alam na malapit na ang mga ito.
Ilang minuto nga lamang, isa sa mga bantay ang pumasok at n
TEARS were drifting from her eyes down to her cheeks as she looked up at the dark sky. Her feet lead her to the backyard of the mansion the moment she walked out of the dining room. It was empty and away from the judgment of their visitors. Tanging mga halaman at iba't ibang tanim ng mga bulaklak lamang ang naroon at ang mga bituin sa kalangitan, and the metal swing.The shackles squeaked as she step on the swing and sat on its bench. Patuloy sa pag-agos ang kaniyang luha, gano'n ang pagkirot sa kaniyang dibdib. She never feel at home here, and she think she will never be at home here. Alam niyang ang isla at ang mansion ng mga Luther sa Pilipinas ang tanging tahanan niya. And she misses it. She missed being there. Away from judgement and scoffed from this people that supposed to be their family.She heard her lola's last words. Kung mayroon mang nakaaalam sa kung paano siyang pinalaki ng kaniyang ina, siya iyon. At alam niyang maayos siyang napalaki nito.Alam
SALUBONG ang kilay at matiim na tinitigan ni Samara ang lalaking nakaupo sa gilid niya at matamang nakatitig sa kaniya. Hinanapan niya ang bawat bahagi ng mukha ng binata na magpapatunay sa rebelasyon nito. Tulad sa master niya, mayroon itong makapal ngunit hindi kalat na mga kilay na nakadaragdag sa kakaibang intensidad sa tuwing tititig ang malatsokolate nitong mga mata. Her master has an aquiline nose, while this man she was with has a roman nose. Her master has this wide thin pinkish lips, while Raj has this plumpy curvy lips. Both of them possessed squared-jawed faces that made them look rugged and manly. Her master looks hard and rough with beards and mustaches on, but soft and clean without them. However, this man, with or without the stubble, appears dangerous— and playful at the same time. Napangiwi siya sa laman ng isip. Damn, Samara. Ang sabi hanapan ng pagkakatulad, hindi pagkumparahin! Kumurap-kurap ang dalaga upang iwaksi ang ini
“IT'S your presentation on Monday, ha! Don't forget!”Kasalukuyan silang nakaupo sa isa sa mga baitang ng hagdanang bato na nag-uugnay sa malaking pintuan ng kanilang campus, hinihintay ang kani-kanilang sundo. At nang dumating ang sundo ng kaibigan at kaklase ay iyon agad ang bilin nito.
“BABY…”Mariin siyang napapikit sa baritono ngunit malamyos na pagtawag na iyon sa kaniya. Ilang beses na niyang binalaan ang binata na huwag siyang tatawagin sa endearment na iyon, ngunit sa pagkakataong ito, hahayaan muna niya ito, lalo na't naramdaman niya ang bahagyang paggaan ng dibdib.
“KUMUSTA na ang bastardo mong kapatid?”Magkakasabay na napaangat ng ulo ang mga naroon sa hapag-kainan. Sinulyapan ni Raj si Samara na nakatingin na rin sa kaniya, bago halos sabay na nilingon ang matandang Chakrabarti na nakaupo sa dulong upuan ng lamesa.
HINDI alam ni Samara kung tama ba ang ideyang iyon ni Raj at kung tama ba na pumayag siya sa malaking kalokohang iyon.Ngunit sa pagdaan ng mga araw na magkasama sila at pangatawanan ng binata ang pagpapanggap bilang Master Jasson niya na kapatid nito, masasabi niyang napunan niyon ang pangungulilang pilit niyang ikinubli sa nagdaang taon.
"WHERE are you going?" takang tanong sa kaniya ni Raj matapos ng tahimik na hapunan at tumayo siya."Powder room lang."Agad niya itong iniwan nang tumango ito bilang tugon. Tinungo niya ang powder room na nasa malayong likuran ng binata.Gumaang ang pakiramdam ni Samara nang makapasok doon. Tila hapo ang pakiramdam niya nang inilapag sa espasyo ng lababo ang maliit na bag at itinukod ang mga kamay sa malamig na marmol. Pinagmasdan niya ang repleksiyon sa salamin.Hindi niya gusto ang klase ng bilis at lakas ng tibok ng kaniyang puso. Iyong pakiramdam na kapag hindi ito naging normal ay magkaka-heart attack siya.Is it normal? O baka naman may sakit na siya sa puso?Hindi naman ito ang unang beses na naramdaman niya ang abnormal na pagtibok niyon. Ang pamilyar na pagkalabog niyon ay maihahalintulad niya sa paraan ng pagtibok niyon noong mga panahong kasa-kasama niya ang kaniyang master.At muli lang itong nagsimula after years being a
"MISS SAMARA, dumating na po ang Master Raj," pagbibigay alam ng tagapangalagang naka-assign sa dalaga.Tumango siya at pinanood ang muli nitong paglabas sa kaniyang silid. Nang maipinid nito ang pinto ay isang malalim na buntong-hininga ang kaniyang pinakawalan.Hindi niya alam kung paanong haharapin ang binata. Magpahanggang ngayon, pakiramdam niya ay panaginip lang ang lahat. Minsan na ngang pumasok sa isip niya na may multiple personality disorder ito dahil sa dalawang katauhang ipinapakita nito.Not until their last day on Nakki Lake. When he revealed his true identity."Ara, anak? Ayos ka lang ba?"Bumalik sa kasalukuyan ang isip ni Samara pagkarinig sa boses ng ina. Mula sa malalim na pagkakatitig sa kisame ng kaniyang silid ay dumako ang tingin niya rito. Hindi niya namalayan na muli pala siyang nahiga nang mahulog sa malalim na pag-iisip. At hindi rin niya namalayan ang pagpasok ng ina sa kaniyang silid"Kanina pa kita kinakatok, hi