Kabanata 148 'Wag Mong Pagsisihan

Wala pang nakatapak sa Room 507 simula ng umaga pinalayas ni Lucian ang nurse.

Nakaupo si Lucian sa kaparehong kasuotan, ang sugat sa kamay niya ay kumakalat na ngayon. Ang liwanag ng araw sa labas ay unti-unting nagdilim hanggang sa tuluyang magdilim.

Nanatiling hindi nagbabago ang posisyon ni Lucian. Maliban sa paminsan-minsang pagpikit ng kanyang mga mata, para siyang walang buhay na estatwa.

Ang ward ay may mahinang pagkakabukod ng tunog, na nagpapahintulot sa malinaw na mga boses at yabag mula sa labas na tumagos. Ang pananahimik na mga bulong sa labas ay lalong nagpamukha kay Lucian na nag-iisa.

Pagsapit ng gabi, nawala ang mga ingay, na naiwan lamang ang katahimikan.

I-click.

Biglang umalingawngaw ang tunog ng pagpindot ng doorknob sa tahimik na ward.

Nanatiling nakapikit si Lucian habang malamig na nag-utos, "Get out."

Pero hindi siya pinansin ng nanghihimasok at pumasok sa silid.

Bam.

Isang malakas na kalabog ang sumunod habang sinisipa ang isang upuan na na