Share

บทที่ 1517

ตอนนนี้เอเดรียนตัวสั่นด้วยความกลัว

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?! ฉันจ้างจ้าวนักรบและจ้าวดินแดนด้วยเงินเดือนก้อนโต แต่ไอ้เจ้าพวกนี้กลับโดนชาร์ลีบีบคอจนหายใจไม่ออก แถมยังต้องนั่งคุกเข่าเรียกชาร์ลีว่าป๊ะป๋า! ยังไม่หมดแค่นั้น ตอนนี้จ้าวนักรบยังชักปืนออกมาไม่ได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?’

คนพวกนี้ถูกสร้างมาเพื่อเล่นกับปืน! การที่พวกเขาไม่สามารถถือปืนได้นั้นก็ช่างน่าขันพอ ๆ กับการที่ช่างตัดผมไม่สามารถถือกรรไกรรได้นั่นแหละ!

แต่ไม่ว่ามันจะดูเหลือเชื่อขนาดไหน ความจริงก็คือความจริง

เอเดรียนจ้องมองไปที่จ้าวนักรบที่กำลังตื่นตระหนก เขาอ่อนแอราวกับแมวขี้กลัวและไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาสักคำเดียว เขารู้ว่าวันนี้ช่างเป็นวันสิ้นหวังที่ไม่สามารถพึ่งพาคนพวกนั้นได้

‘ถ้าอย่างนั้น การที่ฉันโดนตบหน้าก็คงทำอะไรไม่ได้ด้วยล่ะสิ… ใช่ไหม?’

เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาไม่กล้าเข้าไปเผชิญหน้ากับชาร์ลีในตอนนี้ ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเดือดดาลมาก “โอเค! ไอ้หนู ระวังตัวไว้ให้ดีนะ! ฉันจะจับตามองแก! แล้วแกจะต้องเสียใจ!”

จากนั้นเขาก็พูดกับริกลีย์ลูกชายของเขาทันทีว่า “ไปกันเถอะ!”

จู่ ๆ ชาร์ลีที่ยืนยิ้มมาตลอดก็ตะโกนออกม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status