บทที่ 151

ทุกคนต่างก็เฝ้าดูอดัมในเวลานี้ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะตัดสินใจว่าเหตุผลที่เขามีนั้นจะเอาชนะแรงกดดันได้ในที่สุด

เขาพูดด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด “ฉันยอมแพ้!”

“ฮะ!”

“ไอ้ขี้แพ้!”

“ช่างน่าเสียดายจริง ๆ !”

“น่าขายหน้าจัด!”

ทุกคนยังคงดุด่าและทำให้อดัมกลายเป็นตัวตลกขณะที่พวกเขาหัวเราะเยาะอดัม อดัมรู้สึกอับอายและเขาไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนได้อีก

เขาเสียใจกับการกระทำของเขา เขาเสียใจที่มางานในวันนี้ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ลำบากใจขนาดนี้

อดัมโกรธมากขณะที่เขารู้สึกอับอายมากในเวลานี้ หลังจากนั้นไม่นานอดัมก็หันกลับมาและเขาก็ยิ่งโกรธเมื่อเห็นชาร์ลีหัวเราะเยาะเขา

ในเวลานี้เขาไม่สามารถหยุดตัวเองไม่ให้พุ่งไปหาชาร์ลีในทันทีได้

“ไอ้คนนามสกุลเวด! แกตัเงใจทำแบบนี้ใช่ไหม?”

ชาร์ลีหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจากโต๊ะก่อนที่เขาจะจิบแล้วพูดว่า “ไม่มีใครบังคับให้นายเสนอราคาต่อฉัน นายอยากเสนอราคาต่อฉันเอง แล้วทำไมตอนนี้นายถึงโมโหฉันซะล่ะ?"

จัสมินยังพูดด้วยท่าทีเย็นชา “คุณควินตัน กฎของการประมูลเป็นแบบนี้มาโดยตลอด หากคุณไม่สามารถเสนอราคาได้คุณก็ไม่ควรอยู่ที่นี่ค่ะ”

อดัมกัดฟันด้วยความโกรธ แต่เขาไม่กล้าที่จะท