บทที่ 22

หลังจากที่ชาร์ลีวิ่งออกไปนอกประตู เขาก็รู้ว่าแคลร์ไม่ได้ไปไหนไกล เธอหลบอยู่ที่มุมเสาและร้องไห้ด้วยความเสียใจ

เขาเดินเข้ามาช้า ๆ ถอดเสื้อคลุมของเขาคลุมให้แคลร์แล้วพูดว่า “ที่รักไม่ต้องเสียใจนะ ตำแหน่งผู้อำนวยการของวิลสันกรุ๊ปไม่ได้ยิ่งใหญ่ที่สุดนะ เพราะคุณสามารถทำได้ดีกว่านั้น…”

“ไม่ คุณไม่เข้าใจ ถ้าฉันได้เป็นผู้อำนวยการ พ่อแม่ของฉันจะสามารถยืนหยัดในตระกูลได้อีกครั้ง คุณย่ากลับคำพูดได้ยังไง…” แคลร์คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร

ชาร์ลีพูดต่อ “ใครจะไปรู้? บางทีพวกเขาอาจจะขอร้องให้คุณมาเป็นผู้อำนวยการก็ได้ ดูคุณสิร้องไห้ขี้แยเหมือนเด็กเลย เดี๋ยวถ้าคุณต้องไปขึ้นเวทีขึ้นมา คุณจะไม่สวยเอานะ…”

“ไม่มีทาง มันเป็นไปไม่ได้ คุณย่าประกาศไปแล้วและไม่มีทางกลับคำอีกแน่ คุณกลับเข้าไปข้างในก่อนเถอะค่ะ ฉันขออยู่คนเดียว…”

ในขณะเดียวกันนี้ คุณท่านวิลสันและแฮโรลด์ก็วิ่งออกจากห้องโถงด้วย

หญิงชรากำลังหอบและหายใจไม่ออกเพราะการวิ่งหาแคลร์ ฝูงชนจำนวนมากก็คอยติดตามมาดูละครฉากนี้ด้วย

แฮโรลด์เห็นชาร์ลีและแคลร์ในนาทีที่เขาก้าวออกมาข้างนอก เขารีบวิ่งไปหาแคลร์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาและโพล่งขึ้นอย่างเร่งรีบ “นี่แคลร์ รีบ