บทที่ 72

คนขับรถ"......"

เจ้านายของเขายังไม่ได้ขึ้นรถเลย

คนขับมองไปที่ฉินเย่ซึ่งยืนอยู่นอกหน้าต่างรถด้วยสีหน้าเศร้าหมอง และถามด้วยเสียงเบาๆว่า "คุณผู้หญิงครับ คุณผู้ชายเขา... "

“เขามีเรื่องต้องทำ ถ้าเขาไม่อยากขึ้นรถก็ไปกันเถอะ”

คนขับไม่กล้าพูดต่อ แต่เขาก็ไม่กล้าขับรถออกไปเช่นกัน แม้ว่าฉินเย่จะเป็นเจ้านายของเขา แต่เขาก็เข้าใจว่าคนที่นั่งอยู่ด้านหลังก็คือภรรยาของฉินเย่ คุณผู้ชายของเขามักจะพูดจาไพเราะนุ่มนวลและใจดีมาก และส่วนใหญ่ก็เป็นเสิ่นหยินอู้ที่เป็นคนตัดสินใจในเรื่องต่างๆ

เขาไม่เคยล่วงเกินเธอ

วินาทีต่อมา จู่ๆประตูรถก็ถูกเปิดออกโดยไม่มีการบอกก่อนล่วงหน้า และฉินเย่ก็ย่อตัวลงและขึ้นมานั่งบ่นรถ

เสิ่นหยินอู้มองเขา

ฉินเย่ไขว้ขาแล้วมองคนขับรถตรงหน้าอย่างเย็นชา "ออกรถ"

เสียงของเขาเย็นชาและเต็มไปด้วยความเยือกเย็น คนขับไม่กล้าจอดอีกต่อไป เขาขับรถออกไปอย่างเร่งรีบ

ในรถเกิดบรรยากาศแปลกๆขึ้น เดิมทีเสิ่นหยินอู้คิดว่าเขาจะไม่ขึ้นรถอีกเพราะสิ่งที่เธอพูดไว้กับเขา แต่ก็ไม่คาดคิดว่าเขา...

แต่เธอกลับขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจ เพราะยังไงเขาก็เป็นคนพูดเอง ถ้าจะตบหน้า ก็เท่ากับว่าเขาตบหน้าตัวเอง

เป็นเขาเอง