บทที่ 267 การทายาขี้ผึ้ง

ชาร์ล็อตนั่งลงที่ข้างเตียง ถือขวดยาขี้ผึ้งในมือข้างหนึ่งและมืออีกข้างหนึ่งถือสำลีก้าน เธอจ้องมองไปที่บริเวณที่เธอกำลังจะทายาให้แซคคารีอย่างแน่วแน่ หัวใจของเธอเต้นแรงร้าวกับเสียงของสายฝนที่ตกกระทบกระจกหน้าต่างถี่ ๆ และมือของเธอก็สั่นอย่างแรงราวกับกำลังร่อนแป้ง

"เธอจะช่วยฉันทายารึเปล่า?" เสียงอันไพเราะและเย่อหยิ่งของแซคคารีดังขึ้นในทันที

"เอ่อ... ทำ... ทำสิ..." ชาร์ล็อตตาเบิกกว้างและยิ้มแห้ง ๆ ออกมา เธอพยายามทำให้มือที่สั่นเทาของเธอนิ่งลง จากนั้นจึงจุ่มสำลีก้านลงไปในขวดยา แล้วยื่นไปทางแซคคารีทีละนิ้ว ๆ

"เธอจะทายาแบบนี้เหรอ?" เสียงนุ่มทุ้มที่ฟังเหมือนกับเสียงของเครื่องดนตรีดังขึ้นมาจากทิศทางเดิมอีกครั้ง

ชาร์ล็อตอึ้งไป "ใช่... ฉันก็ทำตามที่หมอสจ๊วตบอก"

คิ้วที่สมบูรณ์แบบของแซคคารีย่นเล็กน้อย "แล้วเธอจะทายาให้ฉันผ่านเสื้อผ้าหรือไง?"

'อะไรนะ!?' จู่ ๆ ชาร์ล็อตก็นึกขึ้นได้ว่าอย่างน้อยเธอก็ควรถอดเสื้อผ้าออกเพื่อที่จะได้ทายาให้กับเขาได้... นี่เป็นเรื่องปกติ!

อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอคิดว่าตัวเองจะต้องถอดเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายบนร่ายกายของแซคคารีออก ชาร์ล็อตก็หายใจลำบากขึ้นราวกับจะสามารถเป็นลมได้ใน