บทที่ 38 ปล่อยเขาไป

เมื่อชาร์ล็อตมาถึงห้องนั่งเล่นที่ชั้นหนึ่ง แซคคารีนั่งอยู่บนโซฟา อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเธอกำลังรีบไปพบพ่อของเธอ เธอจึงไม่ได้สังเกตเห็นเขาตอนที่เธอวิ่งผ่านเขาไป ทั้ง ๆ ที่เขานั่งอยู่ตรงนั้นแท้ ๆ

เธอช้าลงเล็กน้อย แต่เธอยังคงเดินไปที่ประตู “พ่อของฉันฟื้นแล้ว ฉันต้องไปโรงพยาบาลเพื่อเจอเขาตอนนี้”

แซคคารีตอบอย่างไร้ความรู้สึก เมื่อได้ยินคำพูดของเธอว่า “เธอลืมไปแล้วเหรอ ว่าเธอโดนขังอยู่?”

ชาร์ล็อตหยุดทันที เธอตกใจกับคำพูดของเขา ใบหน้าของเธอซีดเผือด และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เธอหันศีรษะไปรอบ ๆ และมองแซคคารีราวกับว่าเธอกำลังจ้องมองปีศาจ

“ฟังนะ ถ้านายกำลังพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม ฉันยอมรับว่าฉันเป็นคนปีนขึ้นไปบนเตียงของนาย และฉันไม่ได้ตั้งใจจะคัดค้านการตัดสินใจของนายที่จะกักขังฉันเพราะสิ่งที่ฉันทำ แต่วันนี้มันไม่ใช่ พ่อของฉันฟื้นแล้ว ฉันต้องไปหาเขา นายปัดความรับผิดชอบของฉันในฐานะลูกสาวไม่ได้หรอกนะ และนายก็ห้ามไม่ให้ฉันไปเยี่ยมเขาไม่ได้!”

“แล้วจะบอกว่าเป็นความผิดของฉันงั้นเหรอ?” ชายคนนั้นตอบขณะที่ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากโซฟา ร่างสูงของเขาปรากฏ