Share
บทที่ 39
Related chapters
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 40
เยี่ยเป่ยเฉิงถือผ้าเช็ดหน้าไว้ในมือและเช็ดน้ำตาของนางอย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่สามารถเช็ดน้ำตาได้ไม่ว่าจะเช็ดซ้ำแค่ไหนก็ตามน้ำตาหยดใหญ่ไหลออกมา เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจในใจ เขาไม่เคยเกลี้ยกล่อมใครมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต แต่เขาทำให้คนคนนั้นร้องไห้...เยี่ยเป่ยเฉิงถอนหายใจอย่างเงียบ ๆ เขาทำได้เพียงลดเสียงลงและพูดอย่างจริงจัง "หากเจ้าร้องไห้อีกละก็ ข้าจะโยนเจ้าไปเป็นอาหารของเสือเลย"เขาไม่รู้วิธีเกลี้ยกล่อมผู้คนจริง ๆ แต่เขาเชี่ยวชาญวิธีข่มขู่ผู้คนแล้ว ในอดีตไม่ว่าคนร้ายจะตกไปอยู่ในมือของเขาแบบไหนก็ตาม ตราบใดที่เขาใช้วิธีบางอย่าง ไม่ว่าผู้ร้ายจะดื้อรั้นแค่ไหนก็ตาม คนร้ายต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขาอย่างที่เขาคิดไว้ เคล็ดลับนี้ได้ผล ทันทีที่เขาพูดเช่นนั้น ผู้ที่ร้องไห้ต่อหน้าเขาก็หยุดร้องไห้ทันที เพียงแต่คนผู้นั้นยังสะอึกสะอื้นบางครั้ง นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา“เจ้าร้องไห้มากพอแล้วหรือยัง” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางหลินซวงเอ๋อร์พยักหน้าอย่างหมองคล้ำนางกลัวเยี่ยเป่ยเฉิงจะโยนนางเป็นอาหารเสือจริง ๆ เพราะเขาเลี้ยงเสือจริง ๆ และนางได้ยินมาว่า คนชั่วร้ายหลายคนที่ตกอยู่ในมือขอ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 41
หลินซวงเอ๋อร์กลับไปที่ห้องพักของนางเพื่อเก็บข้าวของและออกไป ซึ่งนางก็บังเอิญหันไปเห็นเยี่ยเป่ยเฉิง ที่เพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาจากเรือนอวิ๋นซวนในตอนเช้าเห็นยังสวมเสื้อผ้าสีเขียวเข้ม แต่แค่พริบตาก็เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมสีขาวพระจันทร์ไปแล้ว ซึ่งเนื้อผ้าที่ใช้ก็เป็นวัสดุที่นางเพิ่งจะชี้ไปอย่างส่งๆ เมื่อสักครู่นี้เองเยี่ยเป่ยเฉิงมีรูปร่างหน้าตาดี ผมสีดำขลับ ทั้งยังมีคิ้วที่เย็นชาสะดุดตา ในวันธรรมดาเขามักจะสวมเสื้อผ้าสีเข้ม ซึ่งมันทำให้ผู้คนแทบไม่อยากล่วงเกินเขายิ่งขึ้นไปอีกแต่ตอนนี้เขาได้เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสีอ่อนแล้ว นอกจากจะทำให้ผู้คนรับรู้ได้ถึงความเย็นชา ท่าทีที่ดูขุ่นเคืองบนร่างกายของเขาก็ยังลดลงไปมากอีกด้วยหมอกยามเช้าจางหายไปพร้อมกับแสงยามเช้าก็ส่องลงมา เขาสวมชุดคลุมสีขาวนวล คิ้วเข้มงดงามราวกับถูกวาดขึ้น เขายืนตัวตรงใต้แสงแดดสีทองที่ถูกสาดส่องขึ้นในวันที่อากาศสดใสนี้เพียงแรกสบตาแต่เหมือนรู้จักเจ้ามานับหมื่นปีดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจ จริงๆ แล้วเขาที่สวมเสื้อผ้าสีอ่อนนี้ก็ช่างดูดีเสียเหลือเกินเยี่ยเป่ยเฉิงสังเกตเห็นสายตาที่จ้องมองมายังตนของห
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 42
“ ท่านอ๋อง ท่านอย่าตำหนิท่านป้าจ้าวเลยเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะเรียนรู้กฎโดยเร็วที่สุดและจะไม่ทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคืองใจอีกเจ้าค่ะ”สีหน้าของเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยๆ อ่อนลงช่างมัน ครั้งนี้ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกนางก็เเล้วกัน อย่างไรเสียครั้งที่เเล้วก็เป็นเพราะเขาที่ไม่คิดให้รอบคอบ ตัดสินใจอย่างหุนหันพลันแล่น ท่านป้าจ้าวจะเป็นกังวลใจก็พอจะเข้าใจได้อยู่“โมโม่ลุกขึ้นเถิด ข้าไม่ทำอะไรนางหรอก ข้าจะพานางกลับมาโดยไม่ให้มีส่วนใดชำรุดเด็กขาด”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวใจของท่านป้าจ้าวถึงได้ปล่อยวางความกังวลที่อยู่ในใจไปได้นางมองไปที่ใบหน้าอันไร้เดียงสาของหลินซวงเอ๋อร์ ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างลับๆ ใช้มือตบหลังมือของหลินซวงเอ๋อร์และพูดอย่างปลอบโยน "ซวงเอ๋ย ไม่เป็นไร ไปเถอะ จำไว้ล่ะว่าห้ามทำให้ท่านอ๋อง ไม่พอใจ โมโม่จะรออยู่ที่จวนโหวเพื่อรอเจ้ากลับมา”หลินซวงเอ๋อร์พยักหน้ารับ "โมโม่ไม่ต้องกังวล ข้าไม่อาจทำให้ท่านอ๋องโกรธได้หรอก”เมื่อทั้งสองคนออกจากประตูจวน เสวียนอู่ก็ได้เตรียมรถม้าเอาไว้แล้วเยี่ยเป่ยเฉิงพานางไปดูที่สนามฝึกซึ่งเขาใช้สถานที่แห่งนี้เพื่อฝึกทหารเป็นครั้งแรกในสนามฝึกมีทหารฝึกซ้อมท
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 43
หลินซวงเอ๋อร์อยากจะร้องไห้ออกมาเเต่มันไม่มีน้ำตาเยี่ยเป่ยเฉิงพานางเดินไปยังสถานที่ใช้ในการเลี้ยงเสือโดยเฉพาะกำแพงที่นี่ถูกสร้างขึ้นเป็นพิเศษด้วยอิฐอย่างดี กำแพงสูงถึงสองจั้ง ทันทีที่หลินซวงเอ๋อร์เดินมาถึงที่ด้านนอกกำแพง นางก็ได้ยินเสียงคำรามดังมาจากทางด้านในหลินซวงเอ๋อร์กลัวเสียจนน้ำตาไหลออกมา นางไม่อาจหยุดรั้งชายเสื้อของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ ริมฝีปากบางก็ยังคงกล่าวอ้อนวอนออกมา " ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่เข้าไปด้านในได้หรือไม่เจ้าคะ?"เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ "มาที่นี่โดยเฉพาะ แล้วเหตุใดถึงไม่อยากเข้าไปมองสิ่งที่อย฿ู่ด้านในสักหน่อยล่ะ?"เสือตัวใหญ่คือลูกเสือที่เขารับมาเลี้ยงจากในสนามรบเมื่อสามปีที่ก่อนจำได้ว่าตอนที่รับมันมา ขนาดของมันใหญ่กว่ามือแค่นิดหน่อย ท่าทางของมันที่นอนอยู่ในมือของเขาเพื่อรอป้อนอาหารนั้นน่ารักเป้นอย่างมากเพื่อให้มันมีชีวิตรอด เยี่ยเป่ยเฉิงใช้ความคิดของตนเป็นอย่างมาก ตอนยังเป็นทารกก็ย่อมต้องการดื่มนม เช่นนั้นเขาจึงไปบ้านชาวนาทุกวันเพื่อขอนมวัวหรือไม่ก็นมแพะเพื่อให้มันดื่ม หลังจากหย่านมมันก็เข้าสู่ช่วงเวลาของการกินเนื้อ เยี่ยเป่ยเฉิงจึงพามันออกล่าในทุกๆ วันตอนที่มัน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 44
เยี่ยเป่ยเฉิงยกริมฝีปากขึ้นแล้วเผยยิ้ม "ถ้าเจ้าไม่ลองลูบมัน มันก็จะไม่ออกไปง่ายๆ หรอกนะ"ได้ยินเช่นนั้น แม้ว่าใจของนางจะเป็รคนรักตัวกลัวตาย แต่หลินซวงเอ๋อร์ก็ยังคงเอื้อมมือออกไปอย่างกล้าหาญและลูบที่ส่วนหัวของเสือตัวใหญ่อย่างหวาดกลัวไม่ต้องพูดเลยว่าสัมผัสที่มือนั้นรู้สึกดีเสียจริง ขนดกอ่อนนุ่ม ทั้งยังเต็มไม้เต็มมือมากเดิมทีหลินซวงเอ๋อร์เพียงแค่ต้องการสัมผัสเบาๆ แต่ใครก็ไม่คาดคิดว่าเสือตัวใหญ่จะนอนลงบนพื้นโดยเผยให้เห็นท้องสีขาว ขาทั้งสี่ของมันชี้ขึ้นไปในอากาศ สีหน้าของมันแสดงให้เห็นถึงความเคลิบเคลิ้มเป็นอย่างมากหลินซวงเอ๋อร์มองไปยังเยี่ยเป่ยเฉิงด้วยความสงสัยเหตุใดมันถึงทำเช่นนี้กัน?หรือว่ามันกำลังแกล้งอย่างนั้นเหรอ?เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะอย่างโง่เขลาออกมา อดูเหมือนเขาเองก็แทบจะคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าเสือตัวใหญ่นี้จะชอบหลินซวงเอ๋อร์มากถึงเพียงนี้เขากล่าว "เจ้าเสือยักษ์ดูเหมือนจะชอบเจ้ามากเลยนะ มันเปิดพุงของตัวเองให้เห็นก็เพราะเชื่อใจเจ้า มันอยากให้เจ้าลูบมันให้มากกว่านี้อีสักหน่อย"“ยังต้องลูบอีกงั่้นเหรอเจ้าคะ?” หลินซวงเอ๋อร์เผยยิ้มอย่างขมขื่นออกมาทว่าหลังจากทำมันไปแล้วครั้งหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 45
มือของเยี่ยเป่ยเฉิงนั้นใหญ่มาก มือของหลินซวงเอ๋อร์ทั้งนุ่มและเล็ก เมื่อฝ่ามือกว้างโอบมือของนางไว้แน่น หลินซวงเอ๋อร์ก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งตรงมาจากฝ่ามือของเขาฝ่ามือของเขาอบอุ่น แม้จะร้อนไปสักหน่อย เเต่ก็ยังเทียบกับก็เทียบกับคนเย็นชาเช่นเขาไม่ได้ทว่าหลินซวงเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงการรับมือได้ยาก ไม่ว่าจะเป็นสถานะที่แตกต่างกันระหว่างทั้งสองหรือเหตุผลอื่น ๆ นางก็มักจะรู้สึกเสมอว่าพฤติกรรมของเยี่ยเป่ยเฉิงนั้นดูไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลสักเท่าใดนักหลินซวงเอ๋อร์พยายามขัดขืน แต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้เมื่อสัมผัสได้ถึงการต่อสู้ขัดขืนของนาง เยี่ยเป่ยเฉิงไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือเท่านั้น แต่ยังกระชับมือของเขาให้แน่นขึ้นอีกด้วย“ถ้าเจ้าขัดขืนอีกครั้ง ข้าไม่อาจรับรองได้หรอกนะว่าในครั้งต่อไปจัดมีเรื่องบ้าบออะไรเกิดขึ้นกับเจ้าได้อีกหรือไม่”น้ำเสียงของเขาดูสงบ แต่ทุกคำพูดที่เอื้อนเอ่ยกลับแฝงท่าทีข่มขู่เอาไว้มันเกินขอบเขตจนไร้เหตุผลเสียจริงหลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะกล่าวต่อว่าในใจทว่านางก็ไม่อาจต้านทานท่าทางไร้ขอบเขตของเยี่ยเป่ยเฉิงได้ เช่นนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายกระทำต
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 46
ในที่สุดเยี่ยเป่ยเฉิงก็หยิบตะเกียบขึ้นคีบอาหาร หลินซวงเอ๋อร์คิดว่าเมื่อเขาเริ่มกิน มันก็จะถึงเวลาที่นางจะใช้ตะเกียบได้แล้วใครมันจะไปคิดว่าอาหารที่เยี่ยเป่ยเฉิงคีบมันจะไปอยู่ในชามของนางโดยตรงหลินซวงเอ๋อร์มองเขาด้วยความประหลาดใจ ท่าทางของนางก็ดูตกตะลึงเล็กน้อย“ยังอยากกินอะไรอีกหรือไม่?” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางเมื่อครู่เขาเห็นนางเอาแต่จ้องมองรากบัวสามรสโดยไม่วางตา เยี่ยเป่ยเฉิงรู้ได้ทันทีว่านางคงอยากกินมันมาก เขาจึงคีบขึ้นมาสองสามชิ้นใส่ชามของอีกฝ่ายหลินซวงเอ๋อร์หยิบตะเกียบของตนขึ้นมา คีบรากบัวสามรสในชามเพื่อลิ้มลองรสชาติของมันเมื่อเข้าไปในปากก็สัมผัสได้ถึงรสเปรี้ยวหวาน นุ่มเหนียวถูกปาก หลินซวงเอ๋อร์หรี่ตาลงด้วยสีหน้าที่พึงพอใจไม่นานรากบัวในชามก็ถูกจัดการไปจนหมด นางเงยหน้าขึ้นอาหารจานอื่นบนโต๊ะ จู่ๆ นางก็อยากจะกินหมูสับปรุงรสต้มน้ำแดงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม แต่มันอยู่ไกลเกินไปจนนางคีบไม่ถึงความผิดหวังปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง หลินซวงเอ๋อร์ได้แต่มองแล้วกลืนน้ำลายของตนลงคอไปใครจะไปคิดว่าวินาทีต่อมา ราวกับว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะสามารถอ่านความคิดของนางได้ เขาคีบหมูสับปรุงรสต้มน้ำแดงใส่ชามให้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 47
เยี่ยเป่ยเฉิงมองทุกคนด้วยสายตาเย็นชา น้ำเสียงของเขาก็ยังแสดงถึงความไม่พอใจ "ใครรินเหล้าให้นาง"ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันมีปกป้องจากเยี่ยเป่ยเฉิง ใครมันจะกล้ารินเหล้าให้แก่นางได้กัน?รองแม่ทัพมองดูแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้าของหลินซวงเอ๋อร์จึงตระหนักได้ในทันที จากนั้นก็กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม "พวกเราไม่กล้าเทเหล้าให้เขาหรอก เด็กหนุ่มคนนี้หยิบจอกผิดและน่าจะดื่มเหล้าท่านอ๋องไปขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงมองไปที่จอกเหล้าที่อยู่ตรงหน้าเขา เหล้าที่ถูกเติมเอาไว้จนเต็มตอนนี้มันกลับว่างเปล่า นางดื่มมันเข้าไปจนไม่เหลือทิ้งเอาไว้สักหยดแม้แต่ชายชาตรีที่ไม่ได้มีทักษะในการดื่มหากดื่มเหล้าบุตรสาวเข้าไปก็ยังทนไม่ได้ แล้วคนเช่นนางมันจะไปเหลืออะไรทุกคนหัวเราะเสียงดัง ที่แท้มันก็เป็นความเข้าใจผิดกันก็เท่านั้นเองรองนายพลหวังขุ่ยมองดูจานถั่วที่เหลือแต่เศษบนโต๊ะ จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างติดตลกว่า "เจ้าหนุ่มนั่นกินถั่วจนหมดจานแล้ว กระหายก็คงหยิบเหล้าไปดื่ม ไม่ก็คงเผลอดื่มมันเข้าไปอึกใหญ่เอง”ทุกคนพากันระเบิดเสียงหัวเราะดังขึ้นมาอีกครั้งหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกวิงเวียนและไม่สบายตัวเป็นอย่างมาก เสียงดังที่อยู่รอบตั
Latest chapter
