ทาสสาวพราวพิลาส
4
Share:
Report
“มานี่สิ มาให้ข้ากอดเจ้าหน่อย” เมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวสั่นเทาอยู่ตรงหน้า เยี่ยเป่ยเฉิงก็ระงับความบ้าคลั่งในนัยน์ตาเอาไว้ เป็นที่รู้กันโดยทั่วไปว่า ท่านอ๋องเทพแห่งสงครามของต้าซ่งนั้นรักสันโดษ ไม่ฝักใฝ่อิสตรี แต่โปรดปรานหญิงรับใช้คนหนึ่ง ทะนุถนอมราวกับว่าเป็นสมบัติล้ำค่า หลินซวงเอ๋อร์เกิดมาในตระกูลที่ยากจน พอเกิดมาก็มีชีวิตที่ต่ำต้อย นางรู้ว่าตนไม่ควรหลงระเริงในความรักที่นายท่านมีให้ แต่นายท่านผู้นี้ สนับสนุนนาง ยอมลดเกียรติศักดิ์ศรีเมื่ออยู่ต่อหน้านาง อีกทั้งยังรักใคร่นางแต่เพียงผู้เดียว หลินซวงเอ๋อร์ตกตกที่นั่งลำบาก เพราะทั้งหัวใจนัยน์ตามีเพียงแต่เขาเท่านั้น แต่ต่อมา นายท่านได้พาสตรีผู้หนึ่งกลับมา สตรีผู้นั้นผิวงามสะอาด แถมยังมีศาสตร์ทางการแพทย์ที่เป็นเลิศ ชายที่นางรักสุดหัวใจกลับดุด่านาง ลงโทษนางเพราะสตรีผู้นั้น แถมยังต้องการจะส่งนางกลับบ้านเกิดเมืองนอนเพราะสตรีผู้นั้นอีกด้วย... หลังจากที่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้น นางได้หายสาบสูญไป ทำให้นายท่านที่เดิมทีจะสมรสใหม่กลับคลุ้มคลั่งจนควบคุมตนเองไม่ได้ เมื่อพานพบกันอีกครา นางยืนอยู่บนแท่นสูง มีสถานะที่สูงศักดิ์ มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ในนัยน์ตาไม่มีความรักอีกต่อไป อตีตนายท่านผู้สูงศักดิ์เย็นชาผลักนางเข้ากับกำแพง ถามนางด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ: "หลินซวงเอ๋อร์! เหตุใดเจ้าต้องทิ้งข้าด้วย? เหตุใดเจ้าถึงไม่รักข้าแล้ว?" หญิงรับใช้กระต่ายขาวน้อยผู้อ่อนโยนน่ารัก VS ท่านอ๋องหมาป่าดำจอมเผด็จการ~ 1V1รักแรกทั้งคู่
View MoreLatest chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 100
เมื่อที่นางพูด ลมหายใจของนางมีกลิ่นหอมของเค้กหอมหมื่นลี้ และยังมีกลิ่นหอมเฉพาะตัวที่เป็นของนางอีกด้วยเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ยอมปล่อยนางไป เขาก็ยังจับนางไว้และไม่ปล่อยมือ"ตัวเจ้าหอมมากเลย ให้ข้ากอดเจ้าหน่อยเถอะ..." เขาเกลี้ยกล่อมด้วยเสียงแผ่วเบาลมหายใจอุ่น ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ หู ทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกชาที่หนังศีรษะของนางเลย นางรีบหันหน้าไปทางด้านข้าง และเอวของนางก็ถูกอุ่นขึ้นด้วยฝ่ามือร้อนของเยี่ยเป่ยเฉิงแก้มของหลินซวงเอ๋อร์ก็แดงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้เสียงของนางสั่นมาก จนเหมือนกวางที่หวาดกลัวสั่นอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ ท่านอ๋องคะ… มันไม่ได้จริง ๆ นะ…”แต่นางยิ่งทำเช่นนี้ ความตื่นเต้นในตัวของเยี่ยเป่ยเฉิงก็ยิ่งมากขึ้นเยี่ยเป่ยเฉิงดูเหมือนจะล้อเลียนนางโดยตั้งใจ “ไม่ได้อะไรหรือ”แน่นอนว่าคือห้ามกอดนาง ห้ามจูบนาง และห้ามกัดนาง...แต่นางพูดไม่ได้เขาเป็นเจ้านาย เป็นท่านอ๋องที่อยู่ชนชั้นสูง ส่วนนาง แค่เป็นคนรับใช้ที่ต่ำต้อย แม้ว่านางจะถูกประหารชีวิต นางก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ...หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกต่อต้านอย่างมากในใจ แต่นางก็ไม่กล้าที่จะแสดงออกมา นางเป็นคนที่มีจิตใจเรียบง่ายเกินไปและไม่สามาร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 99
เสียงแหบแห้งของเยี่ยเป่ยเฉิงนั่นดังขึนในข้าง ๆ หูของนาง และฝ่ามือใหญ่ที่ปกคลุมเอวของนางก็ร้อนราวกับเหล็กร้อน เยี่ยเป่ยเฉิงฝังหัวของเขาไว้ที่ไหล่ของนาง และลมหายใจของเขาตกลงบนคอของนางด้วย ...ท่าทางแบบนี้ยั่วยวนเกินไป หลินซวงเอ๋อร์เคยเห็นมันในหนังสือ มันเป็นบทที่นางเพิ่งเรียนรู้ที่สอนให้ผู้คนรู้วิธียั่วยวน...เมื่อตระหนักถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็กลัวจนไม่กล้าขยับตัวอีก "ท่านอ๋องคะ... ถึงเวลาแล้วจริง ๆ ข้าต้องกลับไปแล้ว"กลับไปหรือจะกลับไปที่ไหนล่ะความคิดบ้า ๆ ผุดขึ้นในใจของเขา เขาไม่อยากให้นางกลับไปในคืนนี้เขาอ้าปาก แล้วกัดใบหูเล็ก ๆ ของนางไว้ หลินซวงเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น “คืนนี้อย่ากลับไปสิ…”นางตั้งใจจะผลักเขาออกไป แต่แรงของนางเล็กเกินไป จึงขยับเขาไม่ได้สักหน่อย “ท่านอ๋องคะ อย่า…”ร่างกายที่เพิ่งอาบน้ำใหม่ส่งกลิ่นหอมออกมา เมื่อกอดอยู่ในอ้อมแขนทั้งมีกลิ่นหอมและนุ่มนวล นุ่มจนราวกับว่าไม่มีกระดูกความฝันที่มีเสน่ห์ในใจของเขาอดไม่ได้ที่จะปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา เยี่ยเป่ยเฉิงตั้งใจที่โน้มตัวไปข้างหน้า และทำให้ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้นหลินซวงเอ๋อร์
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 98
สาวโง่คนนี้ ทำให้ตัวเองเป็นลมจริง ๆ ...เยี่ยเป่ยเฉิงจับแขนของนางด้วยมือเดียวแล้วดึงนางขึ้นจากน้ำ โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดเลย จากนั้นเขาก็คว้าเสื้อผ้าที่อยู่บนม่านบังลม พันไว้รอบร่างที่เปลือยเปล่าของหลินซวงเอ๋อร์ แขนของเขาโอบรอบเอวของนาง และเขาก็อุ้มนางออกไปอย่างเปียกหลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึง ร่างกายของนางเต็มไปด้วยความชื้น ผมของนางก็เปียกหมด และมีน้ำหยดลงมาจากผมของนาง"เจ้ารู้ไหม แช่น้ำร้อนนานไม่ได้" เยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มนางไปที่นั่งนุ่ม วางนางลงบนที่นั่งนุ่ม ๆ แล้วพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชาหลินซวงเอ๋อร์หวาดกลัวมาก และตอนนี้นางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงดุอีก น้ำตาก็ไหลออกมาทันทีเลยนางจะรู้ได้ยังไงล่ะ นางแค่รู้ว่าน้ำร้อนนั้นแช่ได้สบายมาก และนางก็ไม่อยากออกไปใครจะรู้ว่า การแช่น้ำนาน ๆ จะทำให้คนเป็นลมได้...ร่างกายของเยี่ยเป่ยเฉิงก็เปียกไปด้วยน้ำ เมื่อเห็นท่าทางที่เปียกชื้นของหลินซวงเอ๋อร์ ความโกรธที่เพิ่งดับลงในสายตาของเขาก็พุ่งขึ้นมาอีกครั้งผ้าบนตัวของนางบางเบาอยู่แล้ว ตอนนี้มันเปียกด้วยน้ำ ทำให้มองชัดเจนยิ่งขึ้น เกือบจะราวกับว่ามันโปร่งใส...เยี่ยเป่ยเฉิงกลิ้งลูกกระเดือกอย่างลับ ๆ และรู้สึกถึงไฟชั
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 97
หลังจากมาที่จวนโหวเป็นเวลาสองปี หลินซวงเอ๋อร์ก็ไปอาบน้ำที่ห้องเก็บเครื่องใช้ห้องน้ำเสมอ ห้องนั้นทั้งมืดและชื้น และน้ำร้อนก็มีจำกัด คนรับใช้ถูกจำกัดว่าการใช้น้ำร้อนแค่ถังเดียวต่อวัน ถ้ามากกว่านั้นก็จะไม่มีแล้วหลินซวงเอ๋อร์อาบอย่างละเอียด เมื่อน้ำไม่เพียงพอ นางก็เติมน้ำเย็นลงไป ในที่สุดถังน้ำร้อนก็กลายเป็นน้ำอุ่น ถึงแม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวก็ต้องทนเมื่อเทียบกับห้องของเยี่ยเป่ยเฉิงไม่ได้ ห้องพักของเขาทั้งสะอาดและอบอุ่น และเขาจะมีน้ำร้อนมากเท่าที่ต้องการเมื่อนึกถึงว่านางได้จ่ายค่าใช้นี้ด้วยชีวิต นางก็กัดฟัน หลินซวงเอ๋อร์ถอดเสื้อผ้าออก ยกขาขึ้นแล้วเดินช้า ๆ เข้าไปในอ่าง...หลินซวงเอ๋อร์ก็หลับตาลงอย่างพึงพอใจ เมื่อร่างของนางจมอยู่ในอ่างมีกลีบดอกที่กลิ่นหอมลอยอยู่บนน้ำด้วย นี่อาจจะเป็นการอาบน้ำที่สบายที่สุดที่นางเคยอาบมาหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกมันแปลกใหม่มาก และถือกลีบดอกไม้บนน้ำไว้ในฝ่ามือของนางเพื่อเล่นเยี่ยเป่ยเฉิงจ้องไปที่หนังสือในมือของเขาครู่หนึ่ง แต่จิตใจของเขาฟุ้งซ่านไปแล้ว ถึงแม้ว่าเสียงน้ำไหลหลังม่านบังลมนั่นจะไม่ดังมาก แต่เขาก็ได้ยินชัดเจนมากเลยเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้น เมื่อด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 96
เยี่ยเป่ยเฉิงเคยบอกแล้วว่า ครั้งต่อไปเขาจะตรวจสอบด้วยตนเอง และหากนางจำมันไม่ได้ นางจะถูกลงโทษด้วยการลงโทษครั้งนี้ หลินซวงเอ๋อร์จะไม่กล้าขี้เกียจอีกต่อไป ทุกครั้งที่นางศึกษาบทหนึ่ง นางไม่เพียงแต่ต้องฝึกฝนทุกคำ แต่ยังจดจำทั้งบทด้วย เผื่อว่าเยี่ยเป่ยเฉิงจะมาตรวจสอบ...ชั่วพริบตา ค่ำคืนก็เริ่มมืดลงแล้วหลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเยี่ยเป่ยเฉิงอย่างเงียบ ๆ และเห็นว่าเขากำลังอ่านหนังสือทหารอย่างตั้งใจ นางกัดริมฝีปากของนาง อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลัวที่จะรบกวนเขา“คำของวันนี้ ฝึกเสร็จแล้วเหรอ” แม้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับทหาร แต่เขาเหลือบมองหลินซวงเอ๋อร์จากหางตา เมื่อเห็นว่านางงุนงง และไม่ได้เขียนอย่างจริงจัง เขาก็ค่อย ๆ วางหนังสือในมือลง แล้วมองไปที่นาง"ท่านอ๋องคะ ฝึกเสร็จแล้วค่ะ" เมื่อได้ยินเสียงของเยี่ยเป่ยเฉิง หลินซวงเอ๋อร์ก็นั่งตัวตรงทันทีเยี่ยเป่ยเฉิงหยิบคำที่นางเพิ่งเขียนไว้ในมือของเขา และมองดูอย่างระมัดระวัง“อืม ลายมือก็สวยกว่าเดิมมาก”"ท่านอ๋องคะ งั้นข้าขอออกไปก่อนนะ" หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกราวกับว่านางได้กินน้ำผึ้ง หลังจากได้รับคำชมจากเขา และนางก็รีบพูดว่า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 95
ดวงตาของหลินซวงเอ๋อร์เบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว เมื่อที่นางได้ตอบสนอง ริมฝีปากกับลิ้นของนางก็ถูกเปิดออกโดยเขา ลิ้นที่ยืดหยุ่นของเขาเข้าไปตรง ขนมที่เหลือจากปากของนางก็ถูกเอาไปแล้ว สิงที่เอาไปยังมีลมหายใจที่รวดเร็วของนาง และเหลวหวานในปากของนาง...หลินซวงเอ๋อร์ตระหนักอย่างช้า ๆ นางกำหมัดของนางและแขวนมันไว้บนหน้าอกของเขา “อืม~”แต่เมื่อเผชิญกับพลังที่แน่นหนา ความแข็งแกร่งของหลินซวงเอ๋อร์ก็เหมือนกับการเกาคันมือของนางถูกเยี่ยเป่ยเฉิงคว้าไว้อย่างง่าย และกดมันลงบนหน้าอกของเขาปิ่นปักผมบนศีรษะถูกเขาเอาออกไปโดยไม่รู้เมื่อไหร่ และผมสีดำของนางก็ตามร่วงหล่นไปนิ้วมือของเยี่ยเป่ยเฉิงค่อย ๆ จุ่มลงไปเส้นผมของนาง สัมผัสที่เย็นชาก็เหมือนกับหยดน้ำหวานในทะเลทราย และหยดเข้าสู่หัวใจของเขาทันทีการจูบนั้น มารุนแรงยิ่งขึ้นหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเหมือนนางหายใจไม่ออกภายใต้การครอบครองของเยี่ยเป่ยเฉิง และร่างกายของนางก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัวฝ่ามือร้อนของเขาวางลงบนต้นขาอันเรียบเนียนของนาง และมีการสัมผัสอย่างอบอุ่นบนริมฝีปากเมื่อเยี่ยเป่ยเฉิงยกแขนขึ้น และร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์ก็นั่งทับเขาทันทีเลยหลินซวงเอ๋อร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 94
พื้นมันเย็น แต่นางนอนบนพื้นแบบนี้จริง ๆ ..."ข้าคิดว่าพื้นก็ค่อนข้างดีเหมือนกันนะ... " หลินซวงเอ๋อร์ ตอบว่าเห็นได้ชัดว่าเมื่อกี้เขาเป็นคนที่บอกนางว่าอย่าทำให้เตียงของเขาสกปรก แล้วนางจะกล้านอนบนเตียงของเขาได้อย่างไรแล้วอีกอย่าง พื้นนี้ยังสะอาดมาก แสงแดดยามบ่ายก็ยังอบอุ่นอีกด้วย แม้ว่านางจะนอนบนพื้น แต่นางก็รู้สึกสบายอยู่ดี"อาการบาดเจ็บของเจ้ายังไม่หายดี หากเป็นหวัดอีก งั้นเจ้าอย่าร้องไห้นะ" เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาห่วงใยนางหรือเมื่อคิดดูแล้วมันก็ไม่มีอะไรมาก เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ อาการบาดเจ็บนี้ก็ยังเกิดจากเขา เขาใส่ใจสักคํา อาจเพราะความรู้สึกผิด"ร่างกายของข้าไม่ได้บอบบางนัก" เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงกล่าวว่าพื้นในห้องของเขาอบอุ่นและเรียบลื่น มันสบายกว่าเตียงในห้องของนางเอง“วันนี้เจ้าเชื่อฟังมาก เค้กหอมหมื่นลี้นี้มีไว้เพื่อเป็นรางวัลแก่เจ้า” เยี่ยเป่ยเฉิงไม่มีทางเลือกอื่น และเห็นว่าวันนี้นางฝึกเขียนได้ดี เขาคิดว่านางคงจะหิว เขาจึงลุกขึ้นไปที่โต๊ะ และยื่นเค้กหอมหมื่นลี้สองกล่องให้นางหลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 93
ในร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนฉางอาน เค้กหอมหมื่นลี้อบใหม่ ๆ และกลิ่นหอมฟุ้ง ๆเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดชั่วคราว และเรียกเสวียนอู่ไปที่ร้านเพื่อซื้อสองชุดแล้วแพ็คกลับบ้านเยี่ยเป่ยเฉิงหลงรักของหวานเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสวียนอู่รู้สึกสงสัยมากเสวียนอู่ก็เข้าใจทันที หลังจากคิดครั้งที่สอง….หลินซวงเอ๋อร์นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นในเรือนอวิ๋นซวน และกำลังฝึกเขียนออย่างจริงจังนางเงยหน้าขึ้นอย่างเข้มแข็ง ไม่กล้าที่จะหย่อนยานเลย เพราะนางกลัวว่าเยี่ยเป่ยเฉิงกลับมา และพบว่านางกำลังเฉื่อยชา มันจะทำให้เขาโกรธอีกครั้งแต่นางฝึกแล้วฝึกอีก เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังไม่กลับมาตรวจสอบผลลัพธ์ และนางรู้สึกง่วงมากเลยแสงอาทิตย์ในช่วงบ่ายอบอุ่นมาก และเนื่องจากนางนอนไม่ดีทั้งเมื่อคืนนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงจับหัวของนางและต่อต้านอย่างเหนียวแน่นในอดีต นางกวาดลานบ้านเหนื่อยกว่านี้ตั้งเยอะ นางก็ไม่ได้รู้สึกง่วงนอนมากนัก แต่ตอนนี้นางแค่ฝึกเขียนไม่กี่คำก็รู้สึกง่วงนอนมากแล้ว มันแปลกจริง ๆ ...หลินซวงเอ๋อร์สงสัยว่า การฝึกเขียนนี้มีผลช่วยให้นางง่วงนอน ไม่งั้น ทำไมร่างกายของนางถึงอยากนอนทันที เมื่อที่นางฝึก...หลินซวงเอ๋อร์ส่ายห
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 92
"เขายังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก แต่เขาทำร้ายคนของข้า..." จู่ ๆ มือของเยี่ยเป่ยเฉิงที่จับแก้วก็กระชับขึ้น และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา"สาวใช้คนนั้นเหรอ" เมื่อรู้สึกว่าการแสดงออกของเยี่ยเป่ยเฉิงนั่นผิดปกติ ไป๋อวี้ถังจึงถามว่า"นางขวางลูกดอกพิษให้ข้า และเกือบจะเสียชีวิตแล้ว" เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่าไป๋อวี้ถังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าสาวใช้จะมีความกล้าหาญเช่นนี้“งั้น พี่เยี่ยวางแผนที่จะรับนางมาเป็นเมียน้อยเหรอ”"ไม่หรอก ข้าอยากแต่งงานกับนางในฐานะภรรยาของข้า" เยี่ยเป่ยเฉิงพูดว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้ล้อเล่น ไป๋อวี้ถังรู้นิสัยของเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่แล้ว เมื่อเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ว่าแต่ เขาจะแต่งงานกับสาวใช้ในฐานะภรรยา..."แค่เพื่อชดเชยเหรอ" ไป๋อวี้ถังกล่าวว่า"ถ้าแค่เพื่อชดเชย เจ้าก็ให้เงินนางบ้างแล้วช่วยหาครอบครัวที่ดีสำหรับนาง มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ" ถ้าเป็นการชดเชยสาวใช้นั่น ชดใช้นี้คงจะสูงเกินไป ไป๋อวี้ถังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ชดเชยหรือ”เขาแค่อยากจะชดเชยในตอนแรก แต่ค่อย ๆ พบว่า เมื่อที่เขาเห็นนางทันท
You may also like
บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ
เด็กลำดับที่สิบหก433.2K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน390.5K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน297.5K viewsยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
จูน281.7K viewsยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา
กานเฟย281.1K viewsพิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย
เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่205.6K views
Interesting books of the same period
