Share
บทที่ 75
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 76
แต่คืนนี้เยี่ยเป่ยเฉิงไม่อยากดื่มสุรา และเขาไม่ชอบนักเต้นเข้าใกล้เขามากเกินไป กลิ่นแป้งบนตัวของนางทำให้เขาอึดอัดมากเยี่ยเป่ยเฉิงผลักจอกสุราที่อยู่ตรงหน้าเขาแล้วพูดว่า "คืนนี้รับใช้นางผู้เดียวให้ดี ไม่ต้องสนใจอย่างอื่น"นักเต้นทั้งสองมองหน้ากัน จากนั้นมองไปที่หลินซวงเอ๋อร์หลินซวงเอ๋อร์กำลังกินของอร่อย ๆ ที่อยู่บนโต๊ะ นางไม่ทันกลืนอาหาร นางเห็นพี่สาวสองคนนั้นมองนาง นางจึงยิ้มแล้วพูดว่า "ไม่ต้องรับใช้ข้าเช่นกัน"อาหารใส่เต็มปากของนาง ทำให้ใบหน้าอันเล็ก ๆ ของนางที่ใหญ่เท่าฝ่ามือก็กลายเป็นหน้ากลม ๆเงินตั้งสิบตำลึงเงิน นางต้องกินให้คุ้มนักเต้นสองคนเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่สุราและไม่รับประทานอาหาร พวกนางมองหน้ากันและลุกขึ้น จากนั้นพากันเดินถอยออกจากห้องทันใดนั้น มีเพียงเยี่ยเป่ยเฉิงและหลินซวงเอ๋อร์เท่านั้นที่เหลืออยู่ในห้องภาพวาดรอบข้าง ๆ เงียบสงบ มีแต่เสียงไม้พายกระทบน้ำเป็นครั้งคราว“ ท่านอ๋องไม่ทานหรือ” อาหารเต็มโต๊ะ นางกินไม่หมด นางจึงอดไม่ได้ที่ต้องชักชวนเย่เยี่ยเป่ยเฉิง เพื่อให้เขากินบ้างเช่นกัน“ข้าไม่หิว เจ้า...” ก่อนที่เขาจะพูดจบ เยี่ยเป่ยเฉิงคว้าข้อมือของนางไว้ทันทีขาไก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 77
อาวุธมีคมทะลุผ่านอากาศและเจาะร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์อย่างหนักเสียงของของหลินซวงเอ๋อร์ดูเหมือนจะติดอยู่ในลำคอของนางในขณะนั้น เสียงของนางเบาและกระพือ และเสียงนั้นหยุดกะทันหันนางมองเลือดที่ค่อย ๆ กระจายบนหน้าอกของนางอย่างไม่เชื่อ จากนั้นาง นางค่อย ๆ ล้มหลายหลังขณะที่หลินซวงเอ๋อร์ล้มหงายหลัง เยี่ยเป่ยเฉิงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนของเขาร่างกายผอมเพรียวราวไม่มีกระดูกและเบาราวกับขนนก ไม่ต้องพูดถึงการถือดาบ แม้แต่การแบกถังน้ำก็ลำบากแต่เป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนนี้พยายามปกป้องเขาด้วยชีวิตของนางในช่วงเวลาวิกฤติจริง ๆเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วอย่างดุเดือดใครให้นางปกป้องล่ะเขาอยู่ในสนามรบกับท่านพ่อของเขาตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เขาเคยผ่านแม่น้ำเลือด และเคยเดินผ่านกองคนตาย เขาเคยตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายทุกอย่าง แล้วทำไมเขาถึงต้องการให้นางปกป้องเขาล่ะเยี่ยเป่ยเฉิงโกรธและวิตกกังวล เขารู้สึกหัวใจของเขาเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงครั้งแล้วครั้งเล่า และความเจ็บปวดก็ปะทุขึ้นเป็นคลื่น อารมณ์ในดวงตาของเขาช่างท่วมท้นและซับซ้อนจนอธิบายไม่ได้“เด็กโง่ เจ้าไม่ต้องปกป้องข้า”เมื่อก่อนเยี่ยเ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 78
ชายชุดดำอดไม่ได้ที่ต้องตัวสั่นเนื่องจากการข่มขู่โดยธรรมชาติของเยี่ยเป่ยเฉิง และเหงื่อเย็นก็ไหลออกมาข้างหลังเขาโดยไม่รู้ตัว“ โปรดท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าหน้อย...” เมื่อมองศพที่นอนอยู่บนพื้น ชายชุดดำรู้สึกถึงความกลัวตายเป็นครั้งแรก เขาทิ้งดาบในมือลงและร้องขอความเมตตา“ตราบใดที่ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าน้อย ข้าน้อยยินดีที่จะสารภาพทุกเรื่อง…”เยี่ยเป่ยเฉิงมองเขาโดยไม่สนใจคำพูดของเขา เขาประกาศจุดจบของชายผู้นี้อย่างเย็นชา "ไม่ทันแล้ว"หากเป็นเมื่อก่อน เขาอาจะไว้ชีวิตคนหนึ่งไว้ และพาคนผู้นั้นไปที่คุกน้ำเพื่อทรมานเขาและเอาคำสารภาพ เพราะถึงอย่างไร เขามีหลายร้อยวิธีที่จะทำให้เขาพูดความจริงแต่ตอนนี้เขาไม่อยากทรมานใครอีกแล้ว เขาแค่อยากให้พวกเขาตายหมด แม้ว่าพวกเขาจะมีชีวิตอยู่อีกหนึ่งวินาทีก็ไม่ได้เยี่ยเป่ยเฉิงยกดาบยาวในมือของเขาขึ้นแล้วเหวี่ยงมันอย่างดุเดือด เขาไม่ให้ชายชุดดำมีชีวิตรอดและฟันขอของชายชุดดำโดยตรงทันใดนั้น เลือดก็กระเซ็นไปทุกที่ ชายในชุดดำก็ล้มบนพื้น บนศีรษะที่ตกบนพื้น ดวงตาคู่หนึ่งที่ยังคงจ้องมองเต็มไปด้วยความไม่เชื่อหลังจากจัดการทุกคนเสร็จ เยี่ยเป่ยเฉิงจึงทิ้งมีดในมือของเขาและอุ้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 79
บูมเมอแรงทั้งอันฝังอยู่ในเนื้อ เป็นไปไม่ได้ว่าดึงมันออกมาโดยไม่เจ็บปวดเยี่ยเป่ยเฉิงดึงบูมเมอแรงว่องไวมาก แต่อาวุธลับชนิดนี้ไม่เหมือนอาวุธชนิดอื่น มีตะขอที่ปลายด้าม หากดึงอาวุธลับนี้ออก จะเท่ากับการทำร้ายนางอีกครั้งบนเรือไม่เหมือนจวนโหว ที่นี่ไม่มีแพทย์ผู้มีประสบการณ์บนเรือและไม่มียาหยุดเลือด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงยาสลบสำหรับบรรเทาอาการปวดชายผู้แข็งแกร่งไม่สามารถทนต่อความเจ็บของตะขอที่กวนอยู่ใต้เนื้อหนังได้ แล้วหลินซวงเอ๋อร์จะทนมันได้อย่างไรมือของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยเลือด เขากำผ้าเช็ดหน้าแน่น จนข้อนิ้วของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวนี่เป็นอาวุธลับที่ร้ายแรงสุด ๆ ผู้ที่ทำอาวุธลับชนิดนี้โหดเหี้ยมและชั่วร้ายจริง ๆ กฎหมายของต้าซ่งสั่งไว้ว่า ห้ามหลอมอาวุธชนิดนี้แต่อาวุธชนิดนี้ก็ยังปรากฏอยู่ที่นี่เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเพื่อซ่อนความคิดบางอย่างในดวงตาของเขาอาจมีเพียงคนเดียวในต้าซ่งที่มีอำนาจเหนือกว่าทุกคนและอยากให้เขาตายหลินซวงเอ๋อร์เป็นลมหลายครั้ง ทุกครั้งนางถูกปลุกให้ตื่นด้วยความเจ็บปวดใบหน้าของนางซีดราวกับกระดาษ ผมของนางบนขมับของนางชุ่มไปด้วยเหงื่อ และดวงตาของนางไม่สดใสเหมือนปกติ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 80
นางอยากขอโทษเขาดี ๆ นางไม่ควรเป็นภาระของเขาแต่ตอนนี้นางเจ็บมาก และนางก็ไม่มีแรงเหลือที่จะเอาใจเขาจริง ๆน้ำตาของนางไหลอาบขอบตาทันที หลินซวงเอ๋อร์สำลักสองครั้ง และนางเจ็บอย่างหนักดวงตาของเยี่ยเป่ยเฉิงเต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายเขาควรจะโกรธ โกรธที่นางตัดสินใจตามอำเภอใจและไม่รู้ความสามารถของตัวเองแต่ตอนนี้เขาโกรธตัวเองไม่สามารถปกป้องนางดี ๆ มากกว่า เขาโกรธที่คนที่อยู่เบื้องหลังแตะต้องเส้นตายของเขาเยี่ยเป่ยเฉิงหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ลมหายใจของเขาก็สั่นเทา“ตราบใดที่เจ้าไม่หลับตา ข้าก็จะไม่โกรธ”เมื่อเห็นเขาไม่ได้โกรธนาง หลินซวงเอ๋อร์กระตุกริมฝีปากของนางอย่างยากลำบาก“ ท่านอ๋อง...ข้าน้อยจะตายหรือไม่” เสียงของนางเบามาก แต่ก็เพียงพอให้เยี่ยเป่ยเฉิงได้ยินชัดเจน“ข้าบอกแล้ว ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย” เสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเล็กน้อย เสียงนั้นมีร่องรอยของความหวาดกลัวที่มองไม่เห็นหลินซวงเอ๋อร์หลับตา นางอดไม่ได้ที่ต้องไอสองสามที และนางดึงบาดแผลอีกครั้งโดยบังเดิญ และนางรู้สึกเจ็บทันทีร่างที่อยู่ตรงหน้านางเริ่มพร่ามัวอีกครั้ง และดูเหมือนนางกำลังพูดอะไรก่อนสิ้นสุดชีวิต "ข้าน้อย... ข้าน้อย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 81
ผ้าพันแผลที่เขาเพิ่งใส่ให้ก็เปียกไปด้วยเลือดทันทีสีบนใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์จางลงอย่างรวดเร็วดวงตาของนางสั่นไหว ราวกับว่าแม้จะพูดอีกคำหนึ่งก็ดูเหมือนจะใช้พลังอย่างมาก“ ท่านอ๋อง...ดูเหมือนข้าได้เห็นพ่อกับแม่แล้ว...”เยี่ยเป่ยเฉิงหวาดกลัวเสียจริง เขารีบปลดผ้าพันแผลบนหน้าอกของหลินซวงเอ๋อร์ เพื่อหยุดเลือด เขาเพิ่งสังเกตเลือดของนางเปลี่ยนเป็นสีดำแล้วพิษเริ่มแพร่กระจาย หากไม่จัดการอีกละก็ อาจลามไปถึงหัวใจ...“ข้าจะไม่ให้เจ้าตาย หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าเป็นหนี้ข้า เจ้ายังชดใช้ไม่หมด…”เป็นหนี้เขาหรือดูเหมือนหลินซวงเอ๋อร์ยินเสียงประสาทหลอน และครู่ต่อมา นางรู้สึกหนาวสั่นที่หน้าอกของนางมือเยี่ยเป่ยเฉิงเปื้อนเลือด เขาลอกผ้าห่มที่คลุมร่างของหลินซวงเอ๋อร์ออก และดึงผ้าพันแผลออก เขาเห็นเลือดสีดำไหลออกมาจากรูเลือดที่หน้าอกของนาง นางโน้มตัวลงไปและโน้มศีรษะไปในนั้นทันทีเขาเอาปากไปแตะที่บาดแผลบนที่หน้าอกของหลินซวงเอ๋อร์ และเริ่มดูดเลือดจากบาดแผลของนางเขาดูดแรง ๆ หลินซวงเอ๋อร์ขยับคิ้วเล็กน้อย นางอดไม่ได้ที่ต้องส่งเสียงครวญครางจากลำคอของนาง นิ้วของนางจับคอเสื้อของ เยี่ยเป่ยเฉิงอย่างแน่น นางพยาย
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 82
“ข้าขอร้อง…”เสียงของนางอ่อนโยนและเหมือนแมว ไม่เหมือนเสียงปกติที่นางจงใจปลอมเสียงหยาบ ๆ เพื่อปัดบังตัวตนของนางในฐานะผู้หญิงที่ปลอมตัวเป็นผู้ชายนางอยู่ในอาการงุนงง ลืมเรื่องปิดบังตัวเองไปโดยสิ้นเชิง นางเปิดเผยความกลัวและจุดอ่อนของนางต่อผู้อื่นอย่างเต็มที่นี่อาจเป็นหลินซวงเอ๋อร์ตัวจริง ตัวจริงของนางขี้อาย ขี้กลัว ขาดความรู้สึกความปลอดภัย และใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังเหมือนมด...เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกหัวใจของเขาสั่นไหว เขามีความรู้สึกแปลก ๆ แพร่กระจายอยู่ในใจของเขาอีกครั้งในที่สุด เขาก็ไม่สามารถกลั้นความรู้สึกนั้นไว้ได้ เขาเอื้อมมือไปจับแก้มสีซีดของนาง ค่อย ๆ ลูบไล้ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของนางด้วยปลายนิ้วของเขา และสุดท้ายก็จูบบนหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน“หลับให้สบายนะ ข้าจะเฝ้าเจ้าเอง” เขาตบไหล่ของนางเบา ๆ และเกลี้ยกล่อมนางอย่างอ่อนโยนเสียงของเขาต่ำและแหบแห้ง พร้อมกับเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของผู้ชาย ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ คลายคิ้วที่นางขมวด และในที่สุดนางหลับสนิทเยี่ยเป่ยเฉิงเฝ้าอยู่ข้างหลังนาง เขาจ้องมองนางเวลาที่เหลือคือการสังเกตอาการขอ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 83
ในคืนสั้น ๆ ดุเหมือนหลินซวงเอ๋อร์มีความฝันที่ยาวนานเธอฝันถึงฉีหมิงขี่ม้าตัวสูง เขาสวมหมวกของข้าราชการและเสื้อคลุมมงคล เขากำลังค่อย ๆ เดินมาหานางพ่อแม่และพี่ชายของนางยืนอยู่หน้าบ้าน ยิ้มและมองนางด้วยการประคองของซีผอ(ผู้หญิงที่ดูแลและช่วยเหลือเจ้าสาวในพิธีแต่งงาน) นางเดินไปหาคู่รักของนางทีละก้าวฉีหมิงลงจากหลังม้า เขายืนรอนางที่ข้างหน้านางอย่างสง่างามใต้ฝ่าเท้ามีพรมสีแดงยาว ผู้คนยืนพากันดู และเสียงประทัดก็ระเบิดไปในอากาศ“ซวงเอ๋อร์ ข้าสอบติดข้าราชการแล้ว เจ้ารู้ไหมว่าข้ารอวันนี้มานานแค่ไหน…”ชายผู้อ่อนโยนมองนางด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ความอ่อนโยนทุกชนิดก็เข้ามาในใจของเขา“เจ้ายินดีแต่งงานกับข้าและเป็นภรรยาของข้า อยู่กับข้าตลอดไปหรือไม่”ภายใต้การจ้องมองของชายคนนั้น หลินซวงเอ๋อร์ค่อย ๆ ยื่นมือออกไปหาเขาเมื่อนางจะสัมผัสถึงมือคู่นั้น จู่ ๆ ใบหน้าที่มืดมนและเย็นชาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้านางมันคือเยี่ยเป่ยเฉิง“ หลินซวงเอ๋อร์ เจ้าบังอาจ”ชุดแต่งงานถูกเขาฉีกเป็นชิ้น ๆ และปิ่นปักผมบนหัวของนางก็ร่วงหล่นลงพื้น หลินซวงเอ๋อร์อยากจะหลบหนี แต่เขากลับคว้าข้อมือของนางไว้แน่น ความครอบงำของเข
Latest chapter
