Share
บทที่ 85
Related chapter
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 86
"ในสายตาของเจ้า ข้าหิวและไร้ยางอายมากเหรอ" ดูเหมือนจะอ่านความคิดของนางได้ เยี่ยเป่ยเฉิงหัวเราะเยาะ"ไม่ค่ะ ท่านอ๋องคือพระจันทร์ที่สดใสบนท้องฟ้า ท่านทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้อย่างไรล่ะ มันเป็นแค่คำพูดผิดของข้าเอง ข้าหวังว่าท่านอ๋องจะให้อภัยข้านะ..." ใบหน้าของหลินซวงเอ๋อร์ซีดลง และนางก็ส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยนอกจากพระจันทร์ที่สดใสแล้ว นางนึกคำพูดดี ๆ อื่น ๆ ไม่ได้แล้วแล้วอีกอย่าง นี่เป็นความคิดสกปรกหรือแล้วพระจันทร์อันสดใสก็ควรแขวนอยู่บนท้องฟ้าอย่างนั้นหรือพระจันทร์ที่สดใสก็มีความคิดสกปรกไม่ได้เหรอเขาแค่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง และเป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ที่เต็มไปด้วยพลัง “อย่าเปรียบเทียบข้ากับพระจันทร์ที่สดใสเลย ข้าไม่อยากจะเป็นเหมือนพระจันทร์ที่สดใสด้วยซ้ำ” ไม่ใช่พระจันทร์ที่สดใสแขวนอยู่บนท้องฟ้าหรอก"มันเป็นตื้น ๆ ของข้าเอง ท่านอ๋องควรจะสูงส่งกว่าพระจันทร์ที่สดใสนั่น ท่านอ๋องควรจะเป็นนกอินทรีที่บินอยู่บนท้องฟ้า ควรจะเป็น …" เมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่อดทนของเขา หลินซวงเอ๋อร์ก็รู้ว่านางทำให้เขาโกรธอีกครั้งแล้ว ดังนั้นนางจึงรีบเปลี่ยนคำพูดเสียงของเขาบูดบึ้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 87
หัวใจที่เพิ่งผ่อนคลายของหลินซวงเอ๋อร์ก็ถูกยกขึ้นอีกครั้งในทันที “มากกว่านั้นหรือ” “ ท่านอ๋องต้องการให้ข้าทำอะไรอีกคะ”เยี่ยเป่ยเฉิงขยับข้อนิ้วยาวเข้าหานาง “มานี่สิ”หลินซวงเอ๋อร์กัดริมฝีปากของนาง จับผ้าห่มไว้แน่นด้วยนิ้วของนาง และปกปิดร่างกายส่วนบนของนางให้มากที่สุด นางก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่เต็มใจภายใต้การจ้องมองของเยี่ยเป่ยเฉิงเยี่ยเป่ยเฉิงค่อย ๆ เข้ามาใกล้ ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนก็ใกล้ขึ้น และลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาก็พ่นบนใบหน้าของนางเลยหลินซวงเอ๋อร์รู้สึกไม่สบายใจไปทั้งตัว และอยากจะหลบหนีโดยไม่รู้ตัว “ ท่านอ๋องคะ…”เยี่ยเป่ยเฉิงวางแขนของเขาไว้ข้าง ๆ นาง โน้มตัวเล็กน้อย และจ้องมองนางตลอดเวลา ราวกับสัตว์ป่ากำลังล่าสัตว์ และหลินซวงเอ๋อร์จะเป็นเหยื่อที่บุกเข้าไปในกับดักของเขา...ร่างกายของหลินซวงเอ๋อร์หดตัวลงอย่างเห็นได้ชัดเลยเสียงของชายคนนี้เข้าหูของนาง และเสียงนี้แหบแห้งด้วยน้ำเสียงที่น่าหลงใหลอันเป็นเอกลักษณ์ “จากนี้ไป อย่าสวมของแบบนี้ต่อหน้าข้าอีกต่อไป”หลินซวงเอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมอง นางก็เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงดึงแผ่นรองหน้าอกของนางออกมาจากใต้หมอน...
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 88
อยากจะหนีอีกแล้วหรือคนที่ดื้อรั้นเขาเคยเห็นดั้งเยอะแล้ว และท้ายที่สุดเขาเจ้าทั้งหมดก็จะยอมจำนนต่อเขาโดยไม่มีข้อยกเว้นมีแต่หลินซวงเอ๋อร์คนนี้เท่านั้น แม้ว่าเขาจะยอมมีการทําสัมปทานบ้าง แต่นางก็ยังอยากจะหนีจากเขาอย่างดื้อรั้นเป็นไปได้หรือ การที่นางไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านนั่น จะมีความสำเร็จมากกว่าที่การอยู่ข้าง ๆ เยี่ยเป่ยเฉิงหรือ"อะไรนะ ข้าไม่คู่ควรกับบริการของเจ้าเลยหรือ เจ้าอยากจะไปทำความสะอาดสวนหลังบ้านมากกว่าเป็นสาวใช้ส่วนตัวของข้าเลยหรือ" เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็รู้สึกมีความโกรธผุดขึ้นมาในใจของเขา เขาขมวดคิ้วขึ้น และพูดอย่างเย็นชา"ข้า... ข้าไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..." หลินซวงเอ๋อร์ หน้าซีดทันที นางส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าและพูดว่าความจริงคือ เขาเคยสัญญากับนางว่าเขาจะปล่อยนางไป และเขาเป็นคนที่รับปากไว้เองพัฒนามาถึงจุดนี้แล้ว จะกลายเป็นความผิดของนางได้อย่างไรเขาเข้าหานางด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ดึงตัวนางไปที่อก และพ่นลมหายใจอันเย็นชาบนใบหน้าของนาง “บอกข้าสิ ทำไมเจ้าต้องจากไปล่ะ”“ข้า... ข้าเกิดมาโง่ ข้ากลัวว่าข้าจะไม่รับใช้ท่านอ๋องให้ดี และทำให้ท่านอ๋องโกรธ” หลินซว
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 89
ทันทีที่เยี่ยเป่ยเฉิงออกจากเรือนฝั่งตะวันออก เขาก็เห็นท่านป้าเดินมาหาเขา เขาขมวดคิ้วขึ้นโดยรู้ว่าเป็นกงชิงเยวี่ยกำลังมองหาเขาคนที่มาคือท่านป้าฉางที่เป็นผู้ดูแลลานกงชิงเยวี่ย“ท่านอ๋อง นายหญิงรออยู่ที่ห้องโถงหน้าค่ะ”เยี่ยเป่ยเฉิงหันกลับไปและมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ด้านหลังเขา เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก ด้วยเหตุผลบางอย่างตามท่านป้าฉางไปที่ห้องโถงด้านหน้า กงชิงเยวี่ยรออยู่เป็นเวลานาน เมื่อนางเห็นเยี่ยเป่ยเฉิงเดินมาหานางในที่สุด นางก็ลุกขึ้นอย่างรีบร้อน“จะให้แม่โกรธจนตายเลยเหรอ”เยี่ยเป่ยเฉิงได้รับการต้อนรับจากคำถามของกงชิงเยวี่ย ก่อนที่เขาจะก้าวผ่านประตูไป"แม่อยู่ที่นี่ดี ๆ ไม่ใช่หรือ" เยี่ยเป่ยเฉิงเพิกเฉยต่อนาง เดินตรงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ นั่งบนเก้าอี้ เทน้ำใส่แก้วก่อน แล้วดื่มช้า ๆ จากนั้นจึงตอบว่ากงชิงเยวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และสีหน้าของนางก็น่าเกลียดยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อที่นางตอบสนอง"อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าซ่อนสาวใช้คนนั้นไว้ในห้องของเจ้า" นางพูดด้วยความโกรธเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วมาก เขาไม่ได้บอกให้ใครรู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของหลินซวงเอ๋อร์ เขาเลี้ยงดูนางอย่า
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 90
“ไร้สาระจริง ๆ” กงชิงเยวี่ยโกรธมากจนตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน “นางมีสถานะอะไร และเจ้าอยู่ในสถานะแบบไหน นางไม่มีคุณสมบัติที่จะถือรองเท้าของเจ้าด้วยซ้ำ นางยังอยากจะเป็นเจ้าหญิงเหรอ นางคิดเกินแล้ว”ลูกชายของนางเชื่อฟังมาโดยตลอด กลับกลายเป็นคนกบฏและดื้อรั้นขนาดนี้ได้อย่างไรล่ะ กงชิงเยวี่ยไม่อยากจะเชื่อเลยกงชิงเยวี่ยมักจะตำหนิความผิดพลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้นใส่กับหลินซวงเอ๋อร์ นางคิดว่าไอ้จิ้งจอกนี่ต้องเอาบางอย่างมาใส่เขาแน่เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่าการอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวินาทีคงจะทรมาน เมื่อเห็นว่ากงชิงเยวี่ยปฏิเสธที่จะยอมแพ้ เขาจึงไม่อยากจะวนเวียนอยู่กับนางต่อไป เขาต้องการให้หลินซวงเอ๋อร์อยู่ข้างเคียงเขา และไม่มีใครจัดการนางได้“ไม่ว่าสถานะของนางจะเป็นอะไร ตราบใดที่ข้าชอบนางก็พอแล้ว ถ้าแม่ยืนกรานที่จะจัดการนาง…” เขาลืมตาขึ้นอย่างเย็นชาและมองไปที่กงชิงเยวี่ย พูดทีละคำ “ถ้าอย่างนั้น แม่ก็ปฏิบัติต่อข้าราวกับว่าไม่เคยมีลูกคนนี้”เขาข่มขู่นางอย่างไม่ปิดบังเลยหรือถ้านางจัดการกับหลินซวงเอ๋อร์ เขาจะตัดสัมพันธ์กับนางเลยหรือ"เป็นลูกดีของแม่จริง ๆ เพื่ออีดอกนั่น… เจ้าอยากจะตัดสัมพันธ์กับข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 91
ความโกรธของกงชิงเยวี่ยเพิ่งบรรเทาลงครึ่ง แต่เมื่อนางได้ยินเยี่ยเป่ยเฉิงพูดเช่นนี้ หัวใจของนางก็กลับอุดตันอีกครั้ง"เกรงว่าท่านอ๋องจะพูดด้วยความโกรธ การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ จะพูดอย่างนี้ได้ยังไงคะ" เมื่อท่านป้าฉางเห็นดังนั้น นางก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อคลี่คลาย"ใครพูดมากเกินไปเกี่ยวกับเรือนฝั่งตะวันออก" เยี่ยเป่ยเฉิงมองท่านป้าฉางด้วยท่าทางคุกคามแล้วพูดว่าหัวใจของท่านป้าฉางเต้นรัว นางไม่คาดคิดว่าคำพูดเหล่านี้จะทำให้เยี่ยเป่ยเฉิงโกรธอย่างสิ้นเชิง และทำให้เขาอารมณ์เสียกะทันหันเหงื่อเย็นไหลออกมาบนฝ่ามือของท่านป้าฉางเลย และนางก็หันกลับไปมองกงชิงเยวี่ย "คือ..."“การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ข้าอยากคิดอีกที ถ้าแม่ไม่อยากเสียหน้าของจวนโหว แม่ก็ควรไปที่จวนหนิงหวังขอยกเลิกการสมรสด้วยตนเอง” มุมปากของเยี่ยเป่ยเฉิงยกขึ้นเล็กน้อย แต่รอยยิ้มยังไปไม่ถึงดวงตาของเขา"หากมีอะไรผิดพลาดกับคนของข้า อย่าโทษข้าที่จำความสัมพันธ์เก่า ๆ ไม่ได้" หลังจากพูดจบ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยืนขึ้น มองท่านป้าฉางด้วยสายตาที่มีความหมาย และพูดว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของท่านป้าฉางดูเหมือนว่าถูกแช่แข็งไว้ และมีเหงื่อบาง ๆ ก่อตัวบนฝ่ามื
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 92
"เขายังไม่เก่งขนาดนั้นหรอก แต่เขาทำร้ายคนของข้า..." จู่ ๆ มือของเยี่ยเป่ยเฉิงที่จับแก้วก็กระชับขึ้น และดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา"สาวใช้คนนั้นเหรอ" เมื่อรู้สึกว่าการแสดงออกของเยี่ยเป่ยเฉิงนั่นผิดปกติ ไป๋อวี้ถังจึงถามว่า"นางขวางลูกดอกพิษให้ข้า และเกือบจะเสียชีวิตแล้ว" เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวว่าไป๋อวี้ถังรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดคิดว่าสาวใช้จะมีความกล้าหาญเช่นนี้“งั้น พี่เยี่ยวางแผนที่จะรับนางมาเป็นเมียน้อยเหรอ”"ไม่หรอก ข้าอยากแต่งงานกับนางในฐานะภรรยาของข้า" เยี่ยเป่ยเฉิงพูดว่าดูเหมือนเขาจะไม่ได้ล้อเล่น ไป๋อวี้ถังรู้นิสัยของเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่แล้ว เมื่อเขาตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว ก็ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลงมันได้ ว่าแต่ เขาจะแต่งงานกับสาวใช้ในฐานะภรรยา..."แค่เพื่อชดเชยเหรอ" ไป๋อวี้ถังกล่าวว่า"ถ้าแค่เพื่อชดเชย เจ้าก็ให้เงินนางบ้างแล้วช่วยหาครอบครัวที่ดีสำหรับนาง มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ" ถ้าเป็นการชดเชยสาวใช้นั่น ชดใช้นี้คงจะสูงเกินไป ไป๋อวี้ถังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ชดเชยหรือ”เขาแค่อยากจะชดเชยในตอนแรก แต่ค่อย ๆ พบว่า เมื่อที่เขาเห็นนางทันท
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 93
ในร้านค้าทั้งสองฝั่งของถนนฉางอาน เค้กหอมหมื่นลี้อบใหม่ ๆ และกลิ่นหอมฟุ้ง ๆเยี่ยเป่ยเฉิงหยุดชั่วคราว และเรียกเสวียนอู่ไปที่ร้านเพื่อซื้อสองชุดแล้วแพ็คกลับบ้านเยี่ยเป่ยเฉิงหลงรักของหวานเหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เสวียนอู่รู้สึกสงสัยมากเสวียนอู่ก็เข้าใจทันที หลังจากคิดครั้งที่สอง….หลินซวงเอ๋อร์นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นในเรือนอวิ๋นซวน และกำลังฝึกเขียนออย่างจริงจังนางเงยหน้าขึ้นอย่างเข้มแข็ง ไม่กล้าที่จะหย่อนยานเลย เพราะนางกลัวว่าเยี่ยเป่ยเฉิงกลับมา และพบว่านางกำลังเฉื่อยชา มันจะทำให้เขาโกรธอีกครั้งแต่นางฝึกแล้วฝึกอีก เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังไม่กลับมาตรวจสอบผลลัพธ์ และนางรู้สึกง่วงมากเลยแสงอาทิตย์ในช่วงบ่ายอบอุ่นมาก และเนื่องจากนางนอนไม่ดีทั้งเมื่อคืนนี้ หลินซวงเอ๋อร์จึงจับหัวของนางและต่อต้านอย่างเหนียวแน่นในอดีต นางกวาดลานบ้านเหนื่อยกว่านี้ตั้งเยอะ นางก็ไม่ได้รู้สึกง่วงนอนมากนัก แต่ตอนนี้นางแค่ฝึกเขียนไม่กี่คำก็รู้สึกง่วงนอนมากแล้ว มันแปลกจริง ๆ ...หลินซวงเอ๋อร์สงสัยว่า การฝึกเขียนนี้มีผลช่วยให้นางง่วงนอน ไม่งั้น ทำไมร่างกายของนางถึงอยากนอนทันที เมื่อที่นางฝึก...หลินซวงเอ๋อร์ส่ายห
Latest chapter
