Share
บทที่ 9
Related chapters
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 10
"น้องพี่ เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน พี่เคยบอกเจ้าแล้วไงว่ายินดีจะทำให้เจ้ากับท่านอ๋องสุขสมหวัง วันนี้จึงมาด้วยตนเอง เหตุใดเจ้าถึงยังเข้าใจพี่ผิดเล่า หากใครไม่รู้ก็คงคิดว่าเจ้าจงใจพูดเช่นนี้ ข้าล่ะรู้สึกน้อยใจจริงๆ" ซูเนี่ยนก้มหน้า ท่าทางเศร้าสร้อยเดิมซูเนี่ยนก็งดงามตั้งแต่เกิดอยู่แล้ว ในยามนี้เมื่อได้เห็นรูปร่างหน้าตาแล้ว จู่ๆ ทุกคนก็รู้สึกว่าสตรีที่งามอันดับหนึ่งในต้าสุยเมื่อยืนอยู่ข้างๆ ซูเนี่ยนก็ดูธรรมดาซูเยียนหรันกัดฟัน เหตุใดซูเนี่ยนที่โง่เขลาถึงได้เปลี่ยนไป หากเป็นเมื่อก่อนนางคงเถียงข้างๆ คูๆ ออกมาแล้ว ยิ่งเถียงมากเท่าไร ทุกคนก็จะยิ่งคิดว่านางกำลังปกปิดความผิด อีกทั้งถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับฉู่อี้หาน ซูเนี่ยนก็ต้องระเบิดความโกรธออกมาแล้ว เหตุใดถึงได้สุขุมขนาดนี้ ทั้งยังจะทำให้นางสมปรารถนาอีก"เด็กๆ พระชายาสุขภาพไม่ดี มาพาพระชายาลงไปพักฟื้นเถิด" ฉู่อี้หานกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ"ท่านอ๋อง ต่อให้หม่อมฉันจะไม่สบายสักเพียงใดแต่ก็ต้องการเห็นท่านกับน้องสาวกราบไหว้ฟ้าดินด้วยกันนะเพคะ หม่อมฉันคือชายาเอก หากน้องสาวไม่ยกชาให้หม่อมฉัน มันจะไม่เป็นการผิดธรรมเนียมหรือเพคะ" ซูเนี่ยนมีท่
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 11
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะหนึ่ง แล้วซูเยียนหรันก็ชะงักไป"พระชายารอง ท่านทำเกินไปแล้ว เมื่ออนุเข้าจวนมาก็ต้องยกน้ำชาให้นายหญิง ถึงแม้ว่าพระชายาของพวกเราจะไม่เป็นที่โปรดปราน แต่ก็ยังเป็นพระชายา ท่านทำเช่นนี้ทำให้ราชวงศ์กับจวนอ๋องต้องขายหน้าจริงๆ" เฟิ่งเอ๋อร์พูดคำว่าอนุสองคำนี้ออกมาเน้นๆ กล่าวหานางอย่างร้ายแรงได้ขนาดนี้ ซูเนี่ยนจึงเหลือบมองเฟิ่งเอ๋อร์ด้วยสายตาที่ชื่นชมต่อให้ซูเยียนหรันเป็นที่โปรดปรานมากเพียงใดก็เป็นเพียงแค่อนุ แต่ซูเนี่ยนเป็นภรรยาเอก ซูเยียนหรันทำเช่นนี้ก็เท่ากับเป็นการตบหน้าเหล่าภรรยาเอกคุณหนูรองซูผู้นี้เป็นแค่ลูกอนุแต่วันนี้ไต่เต้ามาถึงตำแหน่งนี้ได้ คงจะไม่ได้เป็นคนที่ใสซื่ออะไรคุณหนูจากตระกูลขุนนางที่ปกติได้อยู่ใกล้ชิดกับซูเยียนหรันทำท่าครุ่นคิด ในสายตาเผยให้เห็นถึงการต่อต้านเล็กน้อย"ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เช่นนั้น แต่มือของข้า" ซูเยียนหรันส่ายหัวอย่างแรงพูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกซูเนี่ยนพูดขัดขึ้น "เป็นพี่เองที่ไม่ดี ชาร้อนๆ เมื่อครู่นี้พี่ควรรับมา พี่มีผิวที่หนาและหยาบกร้านจะไม่เป็นอะไรมาก แต่น้องนั้นทั้งบอบบางและอ่อนแอคงรับไม่ไหว แต่ท่านอ๋องช่างโชคดียิ่งนักที่ได้สตร
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 12
เรื่องที่เสียวเป่าเป็นบุตรชายของฉู่อี้หานห้ามให้ผู้อื่นรู้เด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเกิดหายนะที่ไม่คาดฝัน ด้วยเหตุนี้ซูเนี่ยนจึงสวมหน้ากากหนังมนุษย์ที่ทำขึ้นพิเศษให้กับเสียวเป่าซูเนี่ยนมองเสียวเป่านิ่งๆ มือของนางเอื้อมไปบีบแก้มของเสียวเป่าโดยสัญชาตญาณ“ท่านแม่” เสียวเป่าน้อยใจ“อะแฮ่ม เอ่ออะไรนะ ลูก ตอนนี้เจ้าเริ่มโตแล้ว ใส่หน้ากากนี้ไม่ได้แล้ว แม่เลยทำอันใหม่ให้ อันนี้ระบายอากาศได้ดีกว่า ไม่อึดอัดเลย” ซูเนี่ยนหยิบหน้ากากหนังมนุษย์ชิ้นใหม่ออกมา“ท่านแม่ เมื่อใดเสียวเป่าถึงจะไม่ต้องใส่หน้ากากหรือ” สีหน้าของเสียวเป่าหมองหม่น วันนี้เขาได้อ่านตำราที่เสี่ยวฮุยหามาให้ จึงรู้ความหมายของคำว่าลูกนอกคอก แต่ทว่าเขามีรูปลักษณ์เหมือนคนคนนั้นจริงๆ นะ“เสียวเป่า แม่สัญญา รอให้แม่ช่วยท่านลุงของเจ้าออกมาได้ก่อน เราจะออกจากเมืองหลวงพร้อมกันทันที ดีไหมจ๊ะ” ซูเนี่ยนสวมกอดเสียวเป่าด้วยความรู้สึกผิดเรื่องอื่นนางสามารถทดแทนได้ แต่ความรักจากบิดา นางไม่สามารถทดแทนได้จริงๆ“ก็ได้ เช่นนั้นเราสัญญากันแล้วนะ เสียวเป่าจะเชื่อฟังท่านแม่ เสียวเป่าจะเอาเพียงท่านแม่”บนใบหน้าของเสียวเป่าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม มองจนซูเ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 13
“ท่านอ๋อง หากข้าช่วยองค์หญิงใหญ่จิ้งคังได้ และสามารถช่วยให้เด็กในท้องของนางคลอดออกมาอย่างปลอดภัย จะสามารถยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับข้าได้หรือไม่” ซูเนี่ยนมองฉู่อี้หานไม่ละสายตา“หากข้าไม่สามารถช่วยได้ค่อยลงทัณฑ์ข้าตอนนั้นก็ยังไม่สาย แต่หากเสียเวลาต่อไป อาจช่วยองค์หญิงใหญ่ไว้ไม่ได้นะเพคะ”“เจ้ารู้วิชาแพทย์นั้นหรือ เหตุใดข้าจึงไม่รู้” ฉู่อี้หานไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด“ท่านอ๋องทรงอย่าลืมสิเพคะ ว่าท่านตาของข้าทำงานอะไร” ซูเนี่ยนมั่นใจเจ้าของร่างเดิมกำเนิดมาในตระกูลลู่ และตระกูลลู่เป็นตระกูลเลื่องชื่อในด้านการแพทย์ของเมืองหลวง ชื่อเสียงสูงส่งนัก แต่ทว่าตอนนั้นมารดาของซูเนี่ยนต้องทะเลาะกับครอบครัวเพราะต้องการสมรสกับซูกั๋วกง และไม่เคยไปมาหาสู่กันอีกนับแต่นั้นมาทว่าในความทรงจำของซูเนี่ยนจำได้ว่า จู่ๆ ตระกูลลู่ก็ประกาศเลิกกิจการด้านการแพทย์ในวันฝังมารดา และค่อยๆ หายไปในสายตาของผู้คน ทำให้รู้ว่ามารดายังมีตำแหน่งอยู่ในใจคนตระกูลลู่อยู่“ได้ หากเจ้าช่วยนางไว้ไม่ได้ ข้าจะทำให้เจ้าต้องชดใช้”สีหน้าของฉู่อี้หานมืดครึ้ม สายตากวาดมองไปยังเสียวเป่า เมื่อเห็นดวงตาคู่โตของเสียวเป่ากำลังมอ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 14
หมอหลวงหูตกใจจนเหงื่อชุ่มตัว ทว่าองค์หญิงใหญ่กลับค่อยๆ ลืมตาขึ้นนางได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้หมดแล้ว ไม่คิดว่าหมัวมัวข้างกายตนจะหักหลังตนเช่นนี้“องค์หญิงใหญ่ ข้ารู้ว่าท่านเกลียดชังข้า ทว่ามีเพียงท่านเชื่อฟังข้าดีๆ ท่านกับทารถในครรภ์ถึงจะปลอดภัย รอให้ท่านให้กำเนิดบุตรโดยปลอดภัยแล้วค่อยมาคิดบัญชีกับข้า” ซูเนี่ยนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง และไม่หยุดหยิบยาจากกล่องยา สุดท้ายหยิบใบมีดเล็กออกมาสองสามเล่ม“ได้” องค์หญิงใหญ่สับสน นางเป็นคนฉลาดปราดเปรื่องอยู่แล้ว ดังนั้น เรื่องราวเป็นมาอย่างไร นางพอจะเดาออกเกิดเรื่องใหญ่กับนางปานนี้ ทว่าราชบุตรเขยกับไม่ปรากฏตัวสักที ต้องเป็นเพราะสตรีในจวนนั่นยื้อเวลาเขาไว้เป็นแน่นางต้องให้กำเนิดบุตรออกมาให้ได้ และจะต้องจับตัวคนที่ทำร้ายนางให้ได้“องค์หญิงใหญ่ ประเดี๋ยวข้าจะผ่าเปิดท้องของท่าน แล้วนำเด็กออกมานะเพคะ ข้ารู้ดีว่ามันน่ากลัว แต่ทว่าจำเป็นต้องทำเช่นนี้จริงๆ” ซูเนี่ยนกล่าวจบพลันหยิบยาสลบออกมาใช้ให้กับองค์หญิงใหญ่“หมอหลวงหู ท่านมาเป็นผู้ช่วยข้าที ประเดี๋ยวหากข้าต้องการอะไร ท่านก็หยิบสิ่งนั้นให้ข้า”“หมอตำแย เจ้าเตรียมสำลีสะอาดกับผ้าห่มไว้ แล้วต้มน
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 15
ซูเนี่ยนมีคำตอบอยู่ในใจ ไม่กังวลถึงแม้ฉู่อี้หานจะอยู่ด้วย นางกระแอมเบาๆ“เอ่อคือ…จะให้รับท่านเป็นศิษย์ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แต่ข้าเป็นพระชายา มีหลายสิ่งที่ไม่สะดวกนัก เรื่องนี้คงต้องขออนุญาตจากท่านอ๋อง หากท่านอ๋องตกลง ข้าก็ตกลง”หมอหลวงหูได้ยินดังนั้นพลันรู้สึกมีหวัง แล้วหันไปมองฉู่อี้หานด้วยแววตาคาดหวัง เขาต้องนับซูเนี่ยนเป็นอาจารย์ให้ได้ เพราะเขามีความรู้สึกลึกๆ ว่าต่อจากนี้ ซูเนี่ยนจะต้องสร้างตำนานใหม่ให้กับวงการแพทย์อย่างแน่นอนฉู่อี้หานเม้มริมฝีปาก ซูเนี่ยนแสดงความปรารถนาดี และจงใจเปิดบัญชีออมใจนี้ให้กับเขา การที่มีหมอหลวงหูเป็นผู้ช่วย เป็นเรื่องดีมากสำหรับอ๋องหลี“ข้าอนุญาต แต่เรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายออกไป เจ้ามีอะไรก็มาหาพระชายาที่จวนอ๋องเป็นพอ” ฉู่อี้หานพยักหน้า“ไอ้หยา ท่านอาจารย์ผู้สูงส่งได้โปรดรับการคำนับจากศิษย์ผู้นี้ด้วยเถิด” หมอหลวงหูประสานมือ แล้วทำความเคารพให้กับซูเนี่ยน แม้นอายุของเขาจะมาก แต่ทว่ามารยาทห้ามเสื่อม“เอาล่ะๆ” ซูเนี่ยนรับการคำนับ แล้วหันกลับไปหยิบยาจากกล่องยามาเม็ดหนึ่ง เดินไปข้างโต๊ะพร้อมเขียนสูตรลงบนกระดาษหมอหลวงหูตื่นเต้น“นี่คือยาชากับสูตรปรุงยาช
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 16
“ท่านแม่ เสียวเป่าติด รีบเอาเสียวเป่าออกไป”“เหอะๆ เอ่อ…ขายหน้าต่อหน้าท่านอ๋องแล้ว”ซูเนี่ยนเดินจากข้างหลังฉู่อี้หานไปตรงหน้ารูนั่น จากนั้นออกแรงดึงเสียวเป่าออกมาอย่างสุดฤทธิ์ เห็นฉู่อี้หานจ้องที่รูใหญ่นั่น แล้วหันไปมองเสี่ยวฮุยที่เหม่ออยู่ซูเนี่ยนคิดในใจว่าแย่แล้ว จึงส่งสายตาให้กับเสี่ยวฮุย“เหตุใดข้าถึงรู้สึกคุ้นหน้าหนูสีเทาตัวนี้นัก” ฉู่อี้หานค่อยๆ กวาดสายตาไปที่ซูเนี่ยนกับเสียวเป่าเหมือนมีอะไรบางอย่าง“จี๊ดๆ” ฉู่อี้หานกล่าวจบ เสี่ยวฮุยตัวสั่นทันที จากนั้นวิ่งหนีไปด้วยความเร็วสุดขีดของตน“มั่วหลิง จับหนูสีเทานั่นไว้ซะ” ฉู่อี้หานสั่งการ“พ่ะย่ะค่ะ”ซูเนี่ยน “…”เสียวเป่า “เสี่ยวฮุย ตามเวรตามกรรมเถิดนะ”“เชอะ” เสียวเป่าเห็นว่าฉู่อี้หานกำลังจ้องตนอยู่ จึงสะบัดหน้าไปด้านข้าง ทว่าสายตายังคงแอบมองฉู่อี้หานอยู่บ่อยๆซูเนี่ยนเม้มริมฝีปาก แล้วกอดเสียวเป่าแน่น“คือว่า…ฮ่าๆ ท่านอ๋อง ข้าจะชดใช้ค่าเสียหายของห้องตำรานี้ให้” เมื่อเห็นฉู่อี้หานยังคงจ้องรูนั่นอยู่ ซูเนี่ยนจึงลองคำนวณดู น่าจะเสียเงินไม่มากนัก“พระชายาจะเอาเงินมาจากไหน” ฉู่อี้หานกล่าว หลายปีมานี้ ไม่มีเขาสั่งให้คนดูแลควา
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 17
มั่วเอ๋อร์เอ่ยอย่างรีบร้อน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย“เป็นไปได้อย่างไร ซูเนี่ยนคนไร้ประโยชน์นั่นจะรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร” ซูเยียนหรันไม่เชื่อ หลายปีมานี้ซูเนี่ยนอยู่ภายใต้การยกยอชมเชยของท่านแม่ นางเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่เป็นคนหนึ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิชาแพทย์เลย“หลิวหมัวมัวล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง” ซูเยียนหรันฟื้นคืนความใจเย็น“ได้ยินว่าถูกท่านอ๋องจับตัวไปคุมขังที่คุกจวนอ๋องเจ้าค่ะ”“หลิวหมัวมัวเชื่อใจได้หรือไม่”“คุณหนูวางใจได้ ครอบครัวของหลิวหมัวมัวยังอยู่ในมือของฮูหยิน นางไม่กล้าพูดจาเหลวไหลหรอกเจ้าค่ะ”“ข้าเชื่อเพียงคำพูดของคนตายเท่านั้น” ซูเยียนหรันกล่าวอย่างดุร้าย“มั่วเอ๋อร์ หาวิธีส่งจดหมายไปให้ไท่จื่อ บอกให้ท่านคิดหาวิธีจัดการหลิวหมัวมัวนี้ซะ”“เจ้าค่ะคุณหนู” มั่วเอ๋อร์รับคำ แล้วเดินออกไปซูเยียนหรันเม้มปาก ถึงแม้นางจะเข้ามาในจวนอ๋องหลีเพราะคำสั่งของไทเฮา แต่ทว่านางก็เป็นคนขององค์รัชทายาท และมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากันตั้งนานแล้วด้วยเมื่อสามปีก่อน ก็เป็นเพราะการช่วยเหลือของไท่จื่อ นางถึงได้สร้างตัวปลอมขึ้นมา ทำให้อ๋องหลีเชื่อว่านางเป็นคนถอนพิษ จากนั้นค่อยใส่ร้า
Latest chapter
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 210
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 209
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 208
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 207
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 206
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 205
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 204
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 203
- ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง บทที่ 202
