บทที่ 222

ฮั่วหานฮุยปรับลดกระจกรถลง มองเห็นชายและหญิงโอบกอดกันตรงนั้น แววตาของเขาก็เย็นชาลงไม่น้อย

ผู้ช่วยหลี่ ผู้ช่วยคนขับรถพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ“นั่นไม่ใช่คุณหมอหลินเป่ยเหรอครับ？”

เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ฉันไม่ได้ตาบอด ไม่ได้ต้องการให้นายมาเตือนฉัน”

มือที่เขาวางบนประตูรถค่อยๆดึงมันกลับมา

ณ ประตูชุมชนด้านนั้น จ้าวซีซีเกือบถูกเบียดลงไปที่พื้น โชคดีที่พี่ชายสามมาทันเวลาพอดี เธอตกใจอย่างมากจนหน้าตาซีดเซียว

ถ้าหากเกิดการถูกเหยียบละก็ ทารกในครรภ์ของเธอก็จะตกอยู่ในอันตราย

หลินเป่ยเองก็ตกใจเล็กน้อย“ซีซี ครั้งหน้าเธอไม่สามารถหุนหันพลันแล่นเช่นนี้ได้อีกรู้ไหม？เธอเป็นหญิงตั้งครรภ์อยู่！”

จ้าวซีซีแลบลิ้นเยาะเย้ย“ฉันรู้ เมื่อครู่ฉันเห็นป้าสะใภ้ใหญ่วิ่งออกมา ฉันรู้สึกกังวลเล็กน้อย จึงอยากที่จะรั้งป้าสะใภ้ใหญ่เอาไว้ นึกไม่ถึงว่าคนจะเยอะเช่นนี้”

“ซีซี เธอคิดจะลองพึ่งพาพวกเราสักหน่อยไหม？เธอมีพี่ชายหกคนรู้ไหม？เมื่อครู่เธอสามารถให้พวกเราไปพาป้าสะใภ้ใหญ่กลับมาก็ได้”

หลินเป่ยดีดไปที่หน้าผากเล็กๆของเธอ“ครั้งหน้าจะทำเช่นนี้ไม่ได้นะ”

จ้าวซีซีพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย และเดินตามพี่ชายสามหลินเป่ยกลับไปยั