บทที่ 295

หลินซีรับรู้ได้ว่ามีบางอย่างที่ผิดปกติไป เธอจึงรีบพูดขึ้นมาว่า "พี่ใหญ่คะ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ คงไม่เกี่ยวข้องอะไรกับการเวนคืนชุมชนเก่านั้นหรอกนะคะ"

หลินตงเย่หรี่ตาลงเล็กน้อย "เธอรู้ได้อย่างไร?"

การแสดงออกของหลินซีดูไม่เป็นธรรมชาติสักเท่าไหร่ "เพราะผู้คนที่อาศัยในชุมชนนั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนระดับรากหญ้า แล้วจะมีความสามารถแบบนี้ได้อย่างไรกันล่ะคะ? ดังนั้นฉันคิดว่าพี่ใหญ่น่าจะคิดมากไปเองนะคะ"

เมื่อหลินตงเย่ได้ยินคำว่า "คนระดับรากหญ้า" เขาก็ขยับริมฝีปากบาง แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า "เธอคำก็ระดับรากหญ้าสองคำก็ระดับรากหญ้า หรือว่าเธอลืมกำพืดของตัวเองไปเสียแล้ว?"

ทันใดนั้นการแสดงออกของหลินซีก็เปลี่ยนไปทันที และเธอก็ขัดจังหวะคำพูดของหลินตงเย่อย่างรวดเร็ว "พี่ใหญ่คะ นี่มันคนละเรื่องกันนะคะ เรื่องการเวนคืนนั้นให้ฉันเป็นคนจัดการเถอะค่ะ ฉันจะไม่ทำให้พี่ใหญ่ผิดหวังอย่างแน่นอนค่ะ"

หลินตงเย่ไม่ใช่คนโง่ เขาเริ่มสงสัยแล้วว่าเหตุการณ์นี้เกิดจากการเวนคืนอย่างแน่ๆ

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ซีซีจะไม่แฮ็กเครือข่ายของบริษัทโดยไม่มีเหตุผล เขาเชื่อในอุปนิสัยของน้องสาวของตัวเองดี

ในเวลานี้ มีคนจากแผนกรักษาค