บทที่ 83

เพี๊ยะ!

ป้าหงรีบวิ่งไปอุ้มหวังซานหู่ขึ้นมา ตีก้นหวังซานหู่ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอับอายว่า “นายท่านผู้นี้ เด็กคนนี้พูดจาเหลวไหล โปรดอย่าได้ถือสาเขาเลยเจ้าค่ะ”

“คำพูดของเด็กไม่มีอ้อมค้อม!”

จ้าวเว่ยหมินยกยิ้ม โบกมือ แล้วเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามว่า “ไม่ทราบว่าเหตุใดทั้งผู้ใหญ่และเด็กบางคนในหมู่บ้านต้าหวัง ถึงมีมือและใบหน้าขาวกว่าคนหมู่บ้านอื่น!”

“ข้าก็คิดว่านายท่านจะถามเรื่องอะไร!”

ป้าหงที่ยืนเฝ้าอยู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “พี่หยวนคิดค้นสบู่ขึ้นมา โดยบอกเราว่าเชื้อโรคสามารถเข้าทางปาก เราจึงต้องใส่ใจสุขอนามัย ล้างมือด้วยสบู่ก่อนกินอาหาร ยิ่งเราล้างมากเท่าไหร่ มือเราก็ยิ่งขาวผ่องขึ้น เช่นเดียวกับใบหน้าที่เคยหมองคล้ำ!”

จ้าวเว่ยหมินไม่อยากจะเชื่อเลย “เจ้าบอกว่าท่านผู้นั้นคิดค้นสบู่ขึ้นมาจริงหรือ?”

ล่าสุดร้านขายของชำขายสบู่ชนิดหนึ่ง ที่สามารถทำความสะอาดมือและใบหน้าได้ดีมาก

แต่ราคาแพงมาก ก้อนละสามก้วน ซึ่งเท่ากับค่าแรงคนชนบททั้งเดือน

ด้วยความที่มีสบู่นั้น สตรีในครอบครัวร่ำรวยจึงไม่จำเป็นต้องใช้สบู่หอมอีกต่อไปแล้ว

เป็นไปดังที่พูดไว้ตอนอยู่จวนหลี่ ว่าหากต้องการหาเงิน จงหาเงินจากคนรวย!

ผ่านม