Share
บทที่ 12 องค์ชายสี่ ข้าไม่ไหวแล้ว
Related chapter
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 13 เจ็บปวดใจนัก!
การกระทำของกู้อวิ๋นซี ทำให้จวินเย่เสวียนยิ่งบ้าคลั่งขึ้นไปอีกจิตสำนึกถูกละทิ้งไปหมดสิ้นภายใต้ฤทธิ์ของยานี้เขาดึงทึ้งเสื้อผ้าของเธอออกอย่างรีบร้อนหัวไหล่ที่ขาวผ่องราวหิมะ ถูกเปิดเผยสู่สายตาของเขาในทันทีฝ่ามือที่หยาบกร้านจากการกรำศึกมานานหลายปี ค่อยๆ สอดลงไปครอบครองร่างกายบอบบางของเธอจากด้านบน!ตอนที่ถูกเขากอบกุม กู้อวิ๋นซีรู้สึกสูญสิ้นพละกำลัง ได้เพียงแค่ทิ้งตัวที่อ่อนปวกเปียกของเธอแนบชิดไปกับร่างกายของเขา"องค์ชายสี่..." เธอครางเรียกชื่อเขาออกมาเบาๆจวินเย่เสวียนยิ่งกอดรัดนางแรงขึ้น เสียงแหบพร่าของเขาดังขึ้นจากลำคอที่ร้อนรุ่ม "ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่..."เสียงของเขา ฟังดูช่างไพเราะยิ่งนักแค่ได้ยินก็ทำให้เธอรู้สึกลุ่มหลง"องค์ชายสี่..."ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ทั้งสองก็กลิ้งตัวลงไปลมหายใจที่บ้าคลั่ง เอาแต่ใจของเขา ทำให้เธอจมดิ่งไม่อาจต้านทานร้อนมากจูบของเขา ทั้งเอาแต่ใจและหอมหวานยิ่งเขาดูดดื่มมากขึ้นเท่าไร กู้อวิ๋นซีก็อดไม่ได้ที่จะเชิดหน้าขึ้นเพื่อประสานทำนองไปพร้อมกับเขาหยดน้ำตาของเธอ ไหลร่วงรินลงมาจากหางตาของเธออย่างไม่มีเสียงใดๆความจริงแล้วเธอยังมีสติอยู่ เธอรู้อ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 14 องค์ชายสี่ ได้โปรดเถอะเพคะ
สติที่เพิ่งจะเรียกคืนกลับมาได้ของจวินเย่เสวียน เกือบจะต้องหายไปเพราะเสียงครางร้องเรียกของเธออีกครั้ง!โดยเฉพาะ ตอนที่ร่างกายของเธอเปลือยเปล่าด้วยเช่นนี้แล้วเมื่อผ้าห่มผืนบางร่วงลงมา ร่างกายขาวละเอียดดุจหิมะ ผิวกายนุ่มเด้งจนสามารถจิ้มให้แตกได้ก็ปรากฎออกมาสู่สายตาเขาอย่างชัดเจนอีกครั้ง...จวินเย่เสวียนปิดตาลง สองมือกำแน่นกู้อวิ๋นซีไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไร แต่เมื่อกำลังจะเอื้อมไปกอดเขาก็เห็นที่มุมปากเขามีเลือดสีแดงสดไหลลงมาจากมุมปากสิ่งนี้ช่วยเรียกคืนสติของเธอให้กลับมาได้อีกครั้งองค์ชายสี่ กำลังเดินลมปราณเพื่อต้านทานฤทธิ์ยาอยู่แต่เธอไม่มีวรยุทธ์เก่งกาจเทียมเขา เธอทำไม่ได้!เธอในตอนนี้ แม้แต่พละกำลังที่จะเอาตัวเองให้หลุดออกมาจากอ้อมกอดเขายังไม่มีเลยสติของเธอ สับสนขึ้นทุกที มือเล็กๆ นั่น ยังคงปัดป่ายไปมาอยู่ที่บริเวณอกของจวินเย่เสวียนแต่ครูต่อมาก็ถูกเขาจับให้หยุดไว้พลังลมปราณแข็งแกร่งล้ำลึก ถูกถ่ายทอดสู่ร่างกายของกู้อวิ๋นซีความร้อนในร่างกายของเธอ ค่อยๆ ถูกควบคุมกดทับเอาไว้ดูเหมือนตอนนี้ร่างกายของเธอจะไม่ทรมานมากเท่าเดิมแล้วเธอซบตัวลงบนอกเขาอย่างอ่อนแรงไม่รู้ว่าผ่าน
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 15 รู้จริงๆ เหรอว่าคนที่เข้าหอกับเจ้าคือใคร
สุดท้าย จวินเย่เสวียนก็ยอมหันไป ถึงแม้จะยังมีอาการไม่พอใจอยู่บ้างก็ตามแต่เหมือนกู้อวิ๋นซีจะได้พบกับความจริงข้อหนึ่ง นั่นก็คือ องค์ชายสี่ผู้นี้แท้จริงแล้วก็ไม่ได้เย็นชาไร้เมตตาขนาดนั้น เขาไม่ใช่คนเอาแต่ใจไม่คิดถึงคนอื่นขนาดนั้นเขาถึงขั้นช่วยเธอหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมาส่งให้เธอที่เตียงด้วยจากนั้นเขาก็เดินไปนั่งพักที่ด้านข้าง มองดูบาดแผลที่ขาของตัวเอง แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจเยียนเป่ยถูกแยกตัวออกไปแล้ว ส่วนจะให้ไปตามหมอหลวงมาทำแผลให้ตอนนี้ก็ไม่ได้อีกก็เลยได้แต่นั่งมองเลือดที่ไหลออกจากปากแผลตัวเองอยู่อย่างนั้นในที่สุดกู้อวิ๋นซีก็สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เมื่อเธอหันไปมองก็เห็นจวินเย่เสวียนกำลังฉีกผ้าผืนยาว คิดจะทำแผลให้ตัวเองอย่างลวกๆเธอรีบห้ามเขาอย่างรีบร้อน "องค์ชายสี่ มีเศษกระเบื้องฝังอยู่ที่แผลด้วยนะเพคะ ต้องทำความสะอาดแผลก่อน!"เธอพยายามคลำทางลงมาจากเตียง เพื่อจะเดินไปหยิบกล่องๆ หนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล ทั้งๆ ที่ตอนนี้ขาของเธอก็ยังคงรู้สึกอ่อนแรงอยู่กล่องๆ นั้นบ่าวรับใช้เป็นคนเตรียมไว้ให้เธอ ข้างในมีห่อเก็บเข็มของเธออยู่ด้วยเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามาหาเขาพร้อมกับห่อเข็ม
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 16 ในที่สุดเขาก็กลับมาแล้ว
กู้อวิ๋นซีคิดไปถึงคืนวันเข้าหอที่บ้าระห่ำราวกับพายุคลั่งคืนนั้นทันทีผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเธอ จับใบหน้าของเธอให้หันไปรับจูบที่ดูดดื่มของเขาจูบนั้นทั้งลึกซึ้งและทรงพลังเธออยากจะมองหน้าเขา แต่เขาก็ไม่เคยเปิดโอกาสทุกครั้งที่เธอจะหันหลังกลับไปมองเขา ก็จะถูกเขากระทำรุนแรงด้วยพละกำลังมหาศาลจนเธอต้องกรีดร้องออกมาอย่างไม่เป็นภาษาตั้งแต่ต้นจนจบเธอจึงไม่มีโอกาสได้มองใบหน้าเขาชัดๆ เลย เธอเลยมองไม่ชัดว่าในดวงตาของเขาคู่นั้นมีอะไรแอบแฝงอยู่กันแน่...ในเวลานี้กู้อวิ๋นซีมองไปที่จวินเย่เสวียน ร่างกายที่บอบบางของเธอเริ่มสั่นน้อยๆทันใดนั้น เขาก็ซ้อนมืออุ้มเธอขึ้นมากู้อวิ๋นซีตกใจจนใช้ฝ่ามือผลักเขาออกอย่างแรง "อย่ามาแตะต้องตัวข้า!"จวินเย่เสวียนใช้หน้าอกของเขารับแรงกระแทกจากฝ่ามือของเธอไปเต็มๆ โดยไม่ทันได้เตรียมตัวป้องกันใดๆเลือดสดๆ ค่อยๆ ไหลออกจากบริเวณมุมปากของเขาทันทีกู้อวิ๋นซีได้สติในทันใด เธอเพิ่งตระหนักได้ว่าคืนนี้ตอนที่เขาใช้กำลังภายในควบคุมฤทธิ์ยา ก็ได้รับบาดเจ็บภายในมาประมาณหนึ่งแล้วเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงใดๆ แต่กลับสามารถรวบรวมพลังปราณม
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 17 กล้ารังเกียจอีกลองดูสิ!
เมื่อกู้อวิ๋นซีทำความเคารพไทเฮาเรียบร้อย ก็หันไปมองทางชายหนุ่มทันที "ฉู่หลี!"แต่คิดไม่ถึงว่าเมื่อเขาหันกลับมา ทำให้กู้อวิ๋นซีเห็นใบหน้าของเขาชัดๆเขาใส่ชุดเสื้อคลุมสีขาวทั้งตัว ซึ่งเป็นสีที่จวินฉู่หลีชอบใส่แต่ที่หางตาของเขา มันกลับไม่มีไฝเสน่ห์เม็ดนั้น!เขาคือองค์ชายสี่ จวินเย่เสวียน!ฉับพลับ ร่างกายของกู้อวิ๋นซีก็แน่นิ่งไปอย่างกับโดนสาป"ดูท่า กระทั่งภรรยาของน้องห้าคนนี้ ก็ยังจำสับสนระหว่างข้ากับน้องห้าได้โดยง่ายเช่นกัน"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 建议改为ข้าจวินเย่เสวียนใช้สายตาเรียบสงบจับจ้องไปที่เธอไทเฮารู้จักนิสัยของหลานชายคนนี้ของเธอดี กลัวว่ากู้อวิ๋นซีจะไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจจึงพยายามพูดเชิงหยอกล้อว่า "ที่ผ่านมาเสวียนเออร์ไม่ใส่ชุดคลุมสีขาว อย่าว่าแต่ซีเออร์จะมองไม่ออกเลย ขนาดข้าเองเห็นครั้งแรกยังจำผิดเลย!"Comment by mzmmmwl9477@163.com: ข้า"มาๆๆ ซีเออร์รีบเข้ามา มานั่งตรงข้างๆ ข้านี่"Comment by mzmmmwl9477@163.com: 同上ไทเฮาดึงมือของกู้อวิ๋นซี ก่อนจะขมวดคิ้วถาม "เหตุใดมือจึงเย็นจัดเช่นนี้ หรือว่าที่ริมสระนี้ลมจะพัดแรงเกินไป เจ้าเลยหนาว""หลานไม่เป็นไรเพคะ
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 18 องค์ชายสี่ ช่วยด้วย
กู้อวิ๋นซีรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็วเธอไม่กล้าแตะต้องม่านกั้นประตูนั่นอีกเลยเธอมองค้อนจวินเย่เสวียน ถึงจะโมโหแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรรู้อย่างนี้เมื่อคืนไม่ช่วยเขาทำแผลก็คงดี ให้เขาเลือดไหลหมดตัวตายไปเลย!ดีแต่เที่ยวรังแกคนอื่นได้ทุกวี่ทุกวัน คนเลว!ฉู่หลีออกจะเป็นคนดีอบอุ่น ทำไมถึงมีพี่ชายที่นิสัยเสียแบบนี้ได้เนี่ย"อะไรของเจ้า" จวินเย่เสวียนจ้องหน้าเธอหน้าเธอเล็กแค่ฝ่ามือของเขาได้ ตัวก็เล็ก อ่อนแอขนาดนี้ทำไมถึงกล้าแสดงสีหน้าไม่พอใจต่อหน้าเขาช่างกล้าไม่เบานะ!"องค์ชายสี่ เหตุใดถึงแสดงตัวด้วยสถานะนี้ล่ะเพคะ"ถ้าเสวียนอ๋องปรากฎตัว แล้ว "ฉู่หลี" ล่ะ คนทั้งคน ทำไมจู่ๆ ถึงหายไปได้"ข้าไม่อยากแสร้งเป็นสามีเจ้าอีก! เบื่อ!" จวินเย่เสวียนพูดอย่างไม่พอใจกู้อวิ๋นซีได้แต่เก็บความไม่พอใจไว้ในใจพูดอย่างกับว่าตัวเธอไม่เบื่ออย่างนั้นแหละ!ทำตัวเป็นปีศาจน่ากลัวอยู่ได้ทั้งวัน ใครจะอยากแกล้งเป็นสามีภรรยากับเขากันเหนื่อยจะตายแต่ว่า เสวียนอ๋องไม่ใช่คนโง่ ในเมื่อเขากล้าแสดงตัวในฐานะของตัวเอง ก็จะต้องมีข้ออ้างดีๆ แน่เมื่อครู่ตอนไทเฮาเจอเขาก็ไม่เห็นถามว่าฉู่หลีไปไหนเลยหนิไม่ใช่เหรอนั่นต
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 19 เจ้าคิดว่าข้าจะสนหรือ
กู้อวิ๋นซีก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมในเวลาคับขับแบบนี้เธอถึงอยากเรียกให้จวินเย่เสวียนมาช่วยน่าจะเป็นเพราะเธอรู้ว่าฉู่หลีไม่ได้อยู่ที่นี่ ที่นี่มีเพียงองค์ชายสี่กระมังหรือไม่ก็อาจเป็นเพราะ เธอเคยเห็นความว่องไวของจวินเย่เสวียน รู้ว่าเขาเคลื่อนไหวตัวได้เร็วมากในระดับเหนือจินตนาการถึงยังไง คนที่เธอขอความช่วยเหลือก็คือเขาเธอรู้สึกเหมือนมีเงาสีดำๆ เคลื่อนผ่านหน้าไปอย่างรวดเร็วกู้อวิ๋นซีรู้สึกได้ว่าตัวเธอลอยๆ ภาพทุกอย่างที่ผ่านตาล้วนรวดเร็วไปหมดมันเร็วจากจนเธอตาลายคล้ายจะเป็นลม จนต้องรีบปิดตาลง"อ๊าย..." ไม่ไกลนักมีเสียงม้าร้องขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้หญิงกู้อวิ๋นซีลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณ เมื่อมองไปก็เห็นว่าผู้หญิงที่เกือบจะขับม้าชนเธอเมื่อครู่กำลังร้องครวญครางอยู่บนพื้นส่วนม้าตัวนั้น...น่าสงสาร หลังจากที่มันล้มไป ก็ลุกไม่ขึ้นอีกเลยส่วนตัวเธอ...เมื่อเงยหน้าก็เห็นผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ใช้ผ่ามือใหญ่ของเขาประคองแขนสองข้างของเธออยู่ ก่อนจะมองจ้องมาในตาของเธอ "บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า"กู้อวิ๋นซีกระพริบตาปริบๆ เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆจวินเย่เสวียนแววตาสั่นไหวเล็กๆ จู่ๆ ก็
บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 20 สมน้ำหน้า ใครให้นางไปให้ท่าท่านอ๋องล่ะ
ที่ในสนามล่าสัตว์ยังมีพวกคุณหญิงคุณชายอีกหลายคนถึงจะไม่ใช่เชื้อสายราชวงศ์ แต่ก็เป็นเหล่าราชนิกูลที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับคนในราชวงศ์ทั้งหลายทุกคนมองไปที่จวินเย่เสวียนในตอนนี้ ไม่มีใครกล้าเงยหน้า ขนาดจะหายใจแรงๆ ยังไม่กล้าเลยหากทำให้เสวียนอ๋องไม่พอใจขึ้นมา คงต้องโทษตายสถานเดียวคนที่ถูกเขาไล่ตะเพิดไปเมื่อกี้ดูเหมือนจะเป็นพระชายาหลีอ๋อง"คงไม่ใช่คิดว่าตัวเองหน้าตาสะสวย ก็เลยคิดจะแอบให้ท่าเสวียนอ๋องหรอกนะ เลยถูกท่านอ๋องลงโทษไปขนาดนั้น"บางกลุ่มแอบซุบซิบนินทากัน แน่นอนว่าสาวสวยหน้าตาดีราวดอกไม้แรกแย้มอย่างกู้อวิ๋นซี พวกเธอต้องอิจฉาริษยาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว"ถึงจะหน้าตาดีจริง แต่เสวียนอ๋องเกลียดการใกล้ชิดกับผู้หญิงเป็นที่สุด นางไม่รู้หรือไง""เจ้าไม่เห็นที่ท่านอ๋องซัดม้าของหนานกงหลันเออร์ล้มหรือไง แม่นางหนานกงนั่นล้มจนเหวอะไปหมด""ก็ใช่ไง เสวียนอ๋องขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาไร้ความรู้สึกเป็นที่สุด ถ้าใครกล้าไปให้ท่าเขาไม่เท่ากับรนหาที่ตายเลยหรือ""ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่มีสามีแล้วเลย""แถมยังเป็นพระชายาของหลีอ๋องด้วยนี่น่ะสิ! ผู้หญิงใจง่ายแบบนี้สมควรตายแล้ว...""ท่านอ๋อง!"
Latest chapter
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 335 ขอโทษ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 334 ได้ยินว่าเจ้ารู้วิชาดึงวิญญาณ
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 333 เขายังจะยกโทษให้นางไหม
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 332 ท่านทำอะไรไว้กับนางกันแน่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 331 ลองทายดูว่าจะสนุกมากหรือไม่
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 330 ไม่เจอกันนาน
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 329 อย่างดีก็แค่ตายแล้วก็ข้ามเวลาไปอีกครั้ง
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 328 จวินเย่เสวียนข้าไม่รักท่านแล้ว
- บันทึกรัก : สามีข้ามีไฝเสน่ห์ บทที่ 327 โลกทั้งใบทิ้งเขาไปแล้ว
