บทที่ 20 สมน้ำหน้า ใครให้นางไปให้ท่าท่านอ๋องล่ะ

ที่ในสนามล่าสัตว์ยังมีพวกคุณหญิงคุณชายอีกหลายคน

ถึงจะไม่ใช่เชื้อสายราชวงศ์ แต่ก็เป็นเหล่าราชนิกูลที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับคนในราชวงศ์ทั้งหลาย

ทุกคนมองไปที่จวินเย่เสวียนในตอนนี้ ไม่มีใครกล้าเงยหน้า ขนาดจะหายใจแรงๆ ยังไม่กล้าเลย

หากทำให้เสวียนอ๋องไม่พอใจขึ้นมา คงต้องโทษตายสถานเดียว

คนที่ถูกเขาไล่ตะเพิดไปเมื่อกี้ดูเหมือนจะเป็นพระชายาหลีอ๋อง

"คงไม่ใช่คิดว่าตัวเองหน้าตาสะสวย ก็เลยคิดจะแอบให้ท่าเสวียนอ๋องหรอกนะ เลยถูกท่านอ๋องลงโทษไปขนาดนั้น"

บางกลุ่มแอบซุบซิบนินทากัน แน่นอนว่าสาวสวยหน้าตาดีราวดอกไม้แรกแย้มอย่างกู้อวิ๋นซี พวกเธอต้องอิจฉาริษยาเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

"ถึงจะหน้าตาดีจริง แต่เสวียนอ๋องเกลียดการใกล้ชิดกับผู้หญิงเป็นที่สุด นางไม่รู้หรือไง"

"เจ้าไม่เห็นที่ท่านอ๋องซัดม้าของหนานกงหลันเออร์ล้มหรือไง แม่นางหนานกงนั่นล้มจนเหวอะไปหมด"

"ก็ใช่ไง เสวียนอ๋องขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาไร้ความรู้สึกเป็นที่สุด ถ้าใครกล้าไปให้ท่าเขาไม่เท่ากับรนหาที่ตายเลยหรือ"

"ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่มีสามีแล้วเลย"

"แถมยังเป็นพระชายาของหลีอ๋องด้วยนี่น่ะสิ! ผู้หญิงใจง่ายแบบนี้สมควรตายแล้ว..."

"ท่านอ๋อง!"