บทที่ 125 นางเป็นผู้หญิงของลูก

"เจ้าก็รู้ดีว่าหลีเออร์ชอบนาง เหตุใดจึงต้องล่วงเกินนางด้วย? แถมเจ้ายัง...เจ้า!"

พระสนมหรงโมโหจัด ยกมือขึ้น ใช้แส้ฟาดลงไปอีกหนึ่งที

จวินเย่เสวียนคุกเข่านั่งอยู่เบื้องหน้าของป้ายวิญญาณว่างเปล่าที่ไม่ได้มีการสลักอักษรใดๆ ถึงจะถูกเฆี่ยนหลายครั้ง แต่สีหน้าเขาก็ไม่เปลี่ยนไปเลย

"คืนนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจะต้องตีเจ้า? เจ้าพูดมาสิ!" พระสนมหรงถามอย่างโมโห

แต่จวินเย่เสวียนก็ยังคงเม้มปากอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมพูดอะไร

พระสนมหรงโมโหจนนิ้วมือสั่นระริก "ตอนที่แม่เฒ่าชิงตรวจร่างกายให้กับนาง เห็นอะไร? แม่เฒ่าชิงเห็นว่าบนร่างกายของนางมีแต่ร่องรอยที่ชายหนุ่มทำทิ้งไว้เต็มไปหมด!"

"หลีเออร์ไม่มีทางที่จะร่วมหอกับนางได้! เจ้าบุกเข้าไปในห้องหอของพวกเขาในคืนวันแต่งงานใช่หรือไม่? นี่เจ้าบังอาจขนาดครอบครองเอาผู้หญิงของน้องชายตัวเองเชียวเหรอ?"

"ในใจของเจ้ายังมีน้องชายของเจ้าอยู่บ้างไหม?"

จวินเย่เสวียนยังคงไม่ยอมพูดอะไร

ด้านหลังมีรอยเลือดเปรอะเปื้อน เหงื่อเม็ดใหญ่เท่าเม็ดถั่วไหลร่วงลงมาบนพื้นจากตรงขมับของเขา

แต่เขาก็ยังคงไม่ส่งเสียงร้องใดๆ ขนาดคิ้วยังไม่ขมวดเลยสักนิด

ที่พระสนมหรงเกลียดที่สุดก็คือท่า