บทที่ 87 ปฏิบัติกับนางพิเศษกว่าคนอื่น

มู่อันหนิงใช้มือกุมหน้าอกด้วยสีหน้าเจ็บปวด "เย่เสวียน ขะ ข้ารู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างมาก ข้า..."

สีหน้านางเปลี่ยนไปในฉับพลัน แต่เมื่ออ้าปากก็ต้องกระอักเลือดสดๆ ออกมาอีกครั้ง

กู้อวิ๋นซีอึ้งไปนิดหน่อย ก่อนจะรีบเข้าไปจับชีพจรของนางดูทันที "เป็นไปไม่ได้ นางน่าจะอาการดีขึ้นสิ"

"อย่า...แตะต้องข้า" มู่อันหนิงพูดเสียงแหบพร่า คิดจะหลบมือนางโดยสัญชาตญาณ

แต่เนื่องจากตื่นเต้นเกินไป ก็เลยกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

"แต่ข้า..."

"อย่าแตะต้องนาง!" จวินเย่เสวียนคว้าข้อมือของกู้อวิ๋นซีไว้ก่อนจะผลักออก

เดิมทีวันนี้กู้อวิ๋นซีไม่มีเรี่ยวแรง ฤทธิ์ของยาสลบยังไม่หายไปหมดสิ้น

เมื่อโดนเขาผลักเช่นนี้ ก็รู้สึกมึนหัว ตึง ล้มลงไปนั่งกองอยู่บนพื้น

"ซีเออร์!" กู้หนานฟงรีบเดินเข้ามาช่วยประคองให้นางลุกขึ้น

"ซีเออร์ นางบาดเจ็บเพราะถูกฝ่ามือของมู่หงยื่อ เจ้ารักษาไม่ได้หรอก อย่าลองเลย"

"พี่ใหญ่ ข้ารักษานางให้หายได้จริงๆ นะ" กู้อวิ๋นซีเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

กู้หนานฟงพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไร

กู้อวิ๋นซีก็เข้าใจในทันที พี่ใหญ่เชื่อนาง แต่พี่ใหญ่คิดว่า เสวียนอ๋องกับแม่นางมู่คนนั้นล้วนไม่เชื่อนาง

ดังนั้นเรื