Share
บทที่ 238 ประกาศไปทั้งเมืองว่าจะหย่าสามี
Related chapters
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 239 เจ้ามีเสด็จอาอยู่แล้ว
อาสิงจ้องไปที่หลิ่วเซิงเซิงเป็นเวลานานก่อนที่จะพูดว่า "พระชายา ถ้าสิ่งที่ท่านทำถูกค้นพบ...""ไม่ต้องกังวล ตราบใดที่เจ้าและท่านอ๋องไม่พูด ก็จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้"ขณะพูด เธอก็หาว "จะว่าไปแล้ว ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับ ทั้ง ๆ ที่ง่วงนอนมาก แต่หลับตากลับนอนไม่หลับ ทั้งที่ไม่ได้ป่วยอะไร เจ้าว่าเป็นเพราะอะไร?""แต่กำลังคิดถึงท่านอ๋องอยู่?"อาสิงกระพริบตา "โรคคิดถึงก็เป็นอาการป่วยเช่นกัน"หลิ่วเซิงเซิงกลอกตา "ไร้สาระ"หลังจากพูดจบเธอก็รีบกลับตำหนักทันทีที่ประตูปิด ใบหน้าก็แดงไปหมดแล้วเกิดอะไรขึ้น?แค่โดนแซวไม่กี่คำ ก็ถึงกลับหน้าแดงเลยเหรอ?หลิ่วเซิงเซิงตบหน้าตัวเองแล้วพูดว่า "ใจเย็น ๆ ใจเย็น ๆ... "ทำยังกับว่าตัวเองเป็นโรคคิดถึงจริง ๆไม่ใช่ว่าไม่เคยจูบหนานมู่เจ๋อมาก่อน ทำไมวันนี้ถึงมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้?เป็นเพราะหนานมู่เจ๋อตามใจตัวเองมากเกินไปในช่วงนี้หรือเปล่า?"ภาพลวงตา มันต้องเป็นภาพลวงตา!"หลิ่วเซิงเซิงตัดสินใจแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงและหลับไป...ในเวลาเดียวกันในป่านอกประตูเมือง"พวกเจ้าทำอะไรกินกัน? ให้พวกเจ้าฆ่าหลิ่วเซิงเซิง พวกเจ้าวิ่งออกมาทำไม? ฆ่านังสารเลวนั่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 240 นั่นเป็นเพราะเธอรักข้า
มู่ชิงชิงพูดอย่างไม่สบายใจ "ไม่งั้นข้าไปพูดกับเธอให้รู้เรื่องเถอะ...""ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาจะรู้ เจ้าและข้ารู้อยู่แกใจก็พอ"หลิ่วเซิงเซิงยิ้มและพูดว่า "ข้ารู้ว่าเจ้ากว่าจะมั่นคงได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ ชีวิตตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่เจ้าใฝ่ฝันมาตลอด ไม่สามารถเป็นเพราะข้าต้องเปลี่ยนแปลงอะไรอย่างกะทันหันได้ ข้าเคารพเจ้า แต่ถ้าเจ้าเชื่อข้า จริง ๆ แล้วเจ้าสามารถเชื่อองค์หญิงได้"มู่ชิงชิงตกตะลึงและไม่พูดอะไรเลยหลิ่วเซิงเซิงกล่าวต่อ "ถ้าเจ้ายอมที่จะเชื่อองค์หญิง ข้าสามารถบอกองค์หญิงเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ เจ้าสามารถมั่นใจได้ว่าองค์หญิงจะไม่บอกคนอื่น""แน่นอนข้าเชื่อเจ้า และข้าก็เชื่อในคนที่เจ้าไว้วางใจด้วย ไม่เป็นไร ตอนนี้องค์หญิงเป็นเพื่อนที่ดีของเจ้า เจ้าไม่ควรปล่อยให้เธอเข้าใจผิด และอ๋องชาง เขาจะไม่พูดมากเกี่ยวกับสถานะของคนตัวเล็ก ๆ อย่างข้า เจ้าควรหาเวลาบอกเขา อย่าให้พวกเขาเข้าใจเจ้าผิดตลอดไป""มีคำพูดของเจ้าข้าก็สบายใจแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้า ข้าพูดยากมาตลอด"มู่ชิงชิงยิ้ม ทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างได้ และรีบหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมาจากอ้อมแขน "เกือบลืมไปแล้ว ข้ามาเพื่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 241 เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะ
สักพักหนานกงเฉิงก็ปวดหัว ไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับหัวข้อนี้ได้อีกต่อไป ถ้าคุยต่อไปก็จะวนกับมาที่เดิมเขาลูบขมับและพูดว่า "เมื่อเร็ว ๆ นี้มีสงครามเกิดขึ้นที่ชายแดน จู่ ๆ หยุนตูก็โจมตีชายแดนของเราและยึดครองเมือง แม่ทัพหลิ่วอายุมากแล้วและไม่เหมาะที่จะนำกองทหารออกรบ องค์รัชทายาทและองค์ชายหลายคนก็เกิดเรื่องไปตาม ๆ กัน หลังจากข้าคิดดูแล้ว อยากให้เจ้าไปจัดการเรื่องนี้ เจ้าคิดว่ายังไง?"หนานมู่เจ๋อพยักหน้า "ฟังเสด็จพี่""ถ้าเจ้ายอมฟังข้าจริง ๆ พี่ชายเจ้าอย่างข้าก็สามารถวางใจได้แล้ว แต่งงานมาสองปีแล้ว ลูก ๆ ข้าจะโตเท่าเจ้ากันหมดแล้ว เจ้าดูเจ้า ตอนนี้ยังไม่มีสักคน"หนานกงเฉิงลูบหัวแล้วพูดว่า "ถ้าเจ้าไม่ชอบหลิ่วเซิงเซิง งั้นก็ควรรับนางสนมได้แล้ว ไม่คิดเพื่อตัวเอง ก็ควรคิดเพื่อพี่ชายอย่างข้าด้วย เสด็จพ่อสวรรคตเร็ว เสด็จแม่ก็หายตัวไป พี่ชายก็เหมือนพ่อ ข้าไม่สนใจเจ้า ใครจะดูแลเจ้าอีก?""ข้าไม่ได้ไม่ชอบเธอ""ไม่ได้ไม่ชอบ งั้นก็คือชอบเธอ ไม่เมื่อชอบ ทำไมท้องเธอไม่มีความเคลื่อนไหวอะไรเลย? อาเจ๋อ ข้าก็แค่หวังดีกับเจ้า""ข้ารู้"หนานมู่เจ๋อหลับตาลง รู้สึกเศร้าเล็กน้อยตอนนี้ทายาทกลับกลายเป็นความ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 242 พวกเจ้าอย่าโทษข้าเลย
หลิ่วเซิงเซิงตอบสนองอย่างรวดเร็ว ขั้นแรกแก้เชือก โยนรถม้าทิ้ง แล้วขี่ม้ากลับไปให้เร็วที่สุดทันใดนั้น ลูกธนูก็ยิงเข้ามาอย่างแรงจากระยะไกล!หลิ่วเซิงเซิงสะดุ้ง รีบปีนไปบนหลังม้าและหลบหนีไปอย่างหวุดหวิด!ข้างหน้ามีป่า ลูกธนูมาจากทางนั้นจึงเห็นได้ว่าที่นั่นจะต้องมีการซุ่มโจมตีแน่!แต่ถนนสายนี้ไม่คุ้นเคยเลย บางทีวิธีเดียวที่จะกลับเมืองหลวงก็คือการกลับไปทางเดิม ขณะคิด หลิ่วเซิงเซิงก็พูดว่า "เจี้ย" แล้วเร่งความเร็วขึ้นในขณะนี้ จู่ ๆ ร่างสีดำก็กระโดดลงมาจากต้นไม้ข้างถนนด้วยวิชาตัวเบา ขวางทางข้างหน้าม้าตกใจกลัวและคำรามขึ้นไปบนฟ้าทันที แทบจะเหวี่ยงหลิ่วเซิงเซิงลงจากหลังม้า!หลิ่วเซิงเซิงต้องการชนเขา แต่ก่อนที่จะทันโต้ตอบ ร่างสีดำก็แทงด้วยดาบแล้ว!หลิ่วเซิงเซิงนอนลงบนหลังม้าอีกครั้งและหลบดาบขณะขี่ม้าขณะที่กำลังจะหนีไปได้ไกล ทันใดนั้นร่างสีดำหลายร่างก็ขวางไว้อีกครั้ง!เรื่องไม่ดีแล้ว!ลูกธนูแทงเข้าที่ก้นม้า และม้าก็วิ่งไปรอบ ๆ ด้วยความเจ็บปวด หลิ่วเซิงเซิงทำได้แค่ละทิ้งม้าและกระโดดลงไปที่พื้นด้วยวิชาตัวเบาขณะที่กระโดดลงพื้น เงาสีดำจำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้ามาหาเธอ แต่พวกเขาไม่ได้โจ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 243 ไม่โหดร้ายเกินไปเหรอ
จิ่งฉุนยืนอยู่บนต้นไม้อย่างไม่ใส่ใจ โบกพัดในมือมองดูหลิ่วเซิงเซิงด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า "สาวปากร้าย ต้องการความช่วยเหลือไหม?"เมื่อได้ยินเสียงของจิ่งฉุน หลิ่วเซิงเซิงก็ไม่โต้ตอบใด ๆ เลย เธอหยิบเข็มเงินออกมาแล้วโยนมันไปที่ชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าเธอแต่เห็นได้ชัดว่าชายชุดดำเหล่านั้นรู้ดีว่าเธอสามารถใช้อาวุธลับได้ ดังนั้นพวกเขาจึงหลบการโจมตีของเธออย่างง่ายดาย คว้าดาบและฟาดฟันเธออย่างแรง!จิ่งฉุนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกระโดดลงจากต้นไม้และกระแทกชายชุดดำสองคนล้มลงกับพื้นอย่างง่ายดายแป๊ปเดียว หนานหว่านหนิงเป็นเพียงคนเดียวที่ยังยืนหยัดอยู่เห็นแต่หนานหว่านหนิงจ้องมองจิ่งฉุนด้วยความโกรธ "เจ้าคือคนที่แย่งเสวี่ยหลิงหลงข้าไปเมื่อครั้งที่แล้วใช่ไหม?""พูดอะไรแบบนั้น? เสวี่ยหลิงหลงเดิมเป็นของข้า เจ้าแย่งไปจากข้า ข้าแค่ไปเอาคืนมาเฉย ๆ"จิ่งฉุนขยับพัดและพูดเบา ๆ "สาวปากร้าย ฆ่าไอ้นี่เลยไหม?"หลิ่วเซิงเซิงเพิกเฉยต่อเขา และมีสิ่งสีดำปรากฏขึ้นบนมือของเธออย่างลึกลับจิ่งฉุนเลิกคิ้ว "นี่มันคืออะไร?""ปืน"ขณะหลิ่วเซิงเซิงพูดก็เล็งไปที่หนานหว่านหนิงหนานหว่านหนิงก้าวถอยหลังทีละก้าว "เรื่องนี้ไม่ม
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 244 ข้าทนถึงตอนนั้นไม่ได้แล้ว
"รีบให้คนกลับมาเถอะ ในเมื่อท่านอ๋องรอข้าอยู่ในวัง งั้นตอนนี้ข้าเข้าวังไปก็พอแล้ว ไม่ต้องให้เขาวิ่งไปวิ่งมาแล้ว"หลังจากที่หลิ่วเซิงเซิงพูดจบเธอก็เดินออกไปอีกครั้งป้าหวังกังวลมากจนเหงื่อออก "พระชายาของข้า เพิ่งจะกลับมา ท่านจะออกไปทำไมอีก? จากนี่ไปพระราชวังนั้นไกลมาก ให้ข้าน้อยไปกับท่าน..."คราวนี้หลิ่วเซิงเซิงไม่ปฏิเสธอีก เพราะเธอกลัวจะทำให้ป้าหวังเป็นห่วงแต่ป้าหวังไม่ได้นั่งรถไปกับเธอ แต่เดินตามรถม้าเหมือนสาวใช้ทั่วไปแต่ก่อนที่เธอจะไปถึงพระราชวัง เธอก็ชนเข้ากับรถม้าของหนานมู่เจ๋อรถม้าของเขาเคลื่อนตัวเร็วมากและเห็นได้ชัดว่าเขากำลังรีบออกไปตามหาตัวเอง...หลังจากพบว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว หนานมู่เจ๋อก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด และก็เรียกหลิ่วเซิงเซิงขึ้นรถม้าของเขา"เกิดอะไรขึ้น?"หลิ่วเซิงเซิงเล่าเรื่องหนานหว่านหนิงซื้อคนขับรถม้าแล้วขวางตัวเอง และเรื่องที่จิ่งฉุนช่วยตัวเองไว้ให้ฟังทั้งหมด พร้อมบอกหนานมู่เจ๋อว่าไม่ต้องห่วงตัวเองแต่เมื่อมองดูแขนของเธอที่พันด้วยผ้าสีขาว หนานมู่เจ๋อก็โกรธเล็กน้อย "ต่อไปจวนแม่ทัพมาเชิญเจ้าอีก พยายามไม่ต้องกลับไป"หลิ่วเซิงเซิงเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 245 ไม่จำเป็นต้องโกรธขนาดนั้น
เมื่อเห็นรถม้าเคลื่อนตัวออกจากพระราชวัง สาวใช้ตัวที่ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกลก็กลับมาหาฮ่องเต้สนมโหรวยิ้มเบา ๆ "เจ้าแน่ใจหรือว่าพวกเขาขึ้นรถม้ากลับไปด้วยกัน?""ตอบพระสนม ข้าน้อยเห็นทั้งสองกอดกันและเข้าไปในรถด้วยตาของตัวเอง อาจเป็นเพราะฤทธิ์ยา…"หนานกงเฉิงกล่าวว่า "เจ้าแน่ใจหรือว่ายานี้จะไม่เป็นอันตรายต่อร่างกายของอาเจ๋อ"สนมโหรวโบกมือ และสาวใช้ในวังก็ก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวังจากนั้นก็ได้ยินเธอพูดอย่างไพเราะ "ฝ่าบาท ไม่มีปัญหาหรอก นั่นเป็นสิ่งที่หม่อมฉันซื้อมาด้วยเงินจำนวนมาก มีแต่จะทําให้อาเจ๋อได้สัมผัสกับความสุข และจะไม่ทําให้เขาสัมผัสกับความเจ็บปวดใด ๆ อย่างเด็ดขาด แม้ว่าจะไม่ได้กินยาแก้พิษ อย่างมากก็อึดอัด ไม่ทำร้ายร่างกายของเขาเลย ฝ่าบาทไม่ต้องกังวลเลย..."หนานกงเฉิงกอดเธอ "เป็นแบบนี้ก็ดี อาเจ๋อเข้มงวดเกินไป ถ้าไม่ผลักเขา เขาไม่มีวันรู้จักชีวิต""ฝ่าบาทตรัสถูกแล้ว ฝ่าบาทเป็นห่วงอ๋องชางขนาดนี้ เป็นบุญของอ๋องชาง ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ถือโทษโกรธท่าน""เห้อ ข้าแค่ห่วงเขาว่าแก่แล้วจะไม่มีลูก อายุมากแล้ว มีพระชายาแค่คนเดียว ลูกไม่มีแม้แต่คนเดียว พอนึกถึงเขาก็ปวดหัว"สนมโหรวหัวเราะ "ฝ่
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 246 ไม่ทราบว่าพระสนมไปได้ยินใครพูดมา
"อิอิ บางทีสนมโหรวอาจมีบางอย่างจะพูดกับท่าน" ป้าหวังพูดขณะที่เธอเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปหลิ่วเซิงเซิงสับสน "ข้ากับเธอไม่มีอะไรต้องคุยกัน เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า?"ตัวเองเพิ่งออกมาจากวังทำไมเธอถึงเรียกตัวเองอีกล่ะ นี่ไม่ใช่แค่ล้อตัวเองเล่นเหรอ?หรือว่า เธอมีเรื่องด่วนอะไร?หลิ่วเซิงเซิงขึ้นรถม้าด้วยความงุนงงและมาที่ตำหนักของสนมโหรวอีกครั้งคราวนี้ฮ่องเต้ไม่อยู่ที่นี่ ดังนั้นจึงมีเพียงสองคนในตำหนักที่ยิ่งใหญ่ และแม้แต่สาวใช้ในวังที่เป็นผู้นำทางก็ถอยกลับไปอย่างเงียบ ๆดูเหมือนมีเรื่องด่วนจริง ๆ...และยังเป็นความลับอีกหลิ่วเซิงเซิงกำลังจะทำความเคารพ แต่สนมโหรวได้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอ "ไม่จำเป็นต้องสุภาพ ข้าได้ทำซุปดอกท้อไว้ เจ้าลองชิมดูว่าชอบไหม?"หลิ่วเซิงเซิงไม่รู้ว่าทำไม แต่เขินอายเกินกว่าจะปฏิเสธความเมตตาของเธอ แค่ระวังเล็กน้อยเวลากิน เพราะกลัวว่าจะมียาเลอะเทอะอยู่ในนั้น...ทั้งสองนั่งที่โต๊ะด้วยกัน และสนมโหรวก็จับมือข้างหนึ่งของเธอเบา ๆ "เป็นยังไงบ้าง? รสชาติดีไหม?"หลิ่วเซิงเซิงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม "อร่อยมาก ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของพระสนม
Latest chapter
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 297 เรียกข้าว่าหมอหลิ่วก็ได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 296 อาจเป็นโรคระบาดจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 295 สงครามครั้งนี้ยังไม่สามารถรบได้
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 294 เจ้าจะตบข้าได้ยังไง
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 293 กลับมาเป็นเหมือนเดิมภายในไม่กี่วัน
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 292 ทำตัวเองจริง ๆ
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 291 ไม่กล้าออกไปพบปะผู้คนอีก
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 290 พูดแล้วก็เป็นความเข้าใจผิด
- พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง บทที่ 289 อ๋องชางเชิญท่านไปงานเลี้ยง
