บทที่ 254 ถ้าเป็นล่อเสือออกจากถ้ำล่ะ

ใช้เวลาไม่นานหลิ่วเซิงเซิงก็มาถึงจวนองค์หญิง

ก็เห็นว่าหนานซินอยู่ในสภาพที่ดีเยี่ยม เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะหินในสวนหลังบ้าน อาบแดดอยู่ มีสาวใช้กำลังป้อนองุ่นอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอได้ยินเสียงฝีเท้า หนานซินลุกขึ้นนั่งทันที

"ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว!"

ขณะที่เธอพูด เธอก็ก้าวไปข้างหน้าและจับมือของหลิ่วเซิงเซิง "ข้าคิดว่าข้าตื่นขึ้นมาเจ้าจะอยู่ข้าง ๆ ข้า แต่เจ้ากลับกลับไปเลย ในสายตาของเจ้ายังมีเพื่อนอย่างข้าอีกไหม?"

หลิ่วเซิงเซิงอ้าปากอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

หนานซินดึงเธอให้นั่งข้างตัวเอง

"ข้ารู้เรื่องที่เสด็จแม่ไปพบเจ้าแล้ว และเดาว่าเธอต้องพูดอะไรกับเจ้า จริง ๆ แล้วเจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลย เธออยู่ในพระราชวังมาเกือบทั้งชีวิต ไม่เคยเห็นข้างนอกเลย แต่ทุกคนในพระราชวังต่างก็ทะเลาะกัน เธอไม่เคยเห็นมิตรภาพที่แท้จริงเลย ที่เรียกว่าความเป็นเพื่อนกัน เธอยิ่งไม่เคยเชื่อ เลยขัดขวางไม่ให้เจ้าและข้าเป็นมิตรกัน"

"องค์หญิงเข้าใจผิดแล้ว สนมโหรวไม่ได้พูดอะไรกับข้าเลย"

หนานซินกลอกตาของเธอ "ยังเสแสร้งอยู่อีกเหรอ? เสด็จแม่ของข้าเองข้ายังไม่รู้เหรอ? แม้ว่าเธอจะเป็นเสด็จแม่ที่ข้ารักที่สุด แต่พูด