บทที่ 288 ปกป้องบ้านเกิดของเรา

"ทหารเป็นแสนนายแล้วไง? เจียงเฉิงของเราใหญ่โตมาก และมีชาวบ้านในเมืองหลายแสนคน หรือว่าคนของเราไม่มีมือเหรอ?"

หลิ่วเซิงเซิงพูดคำต่อคำชาวบ้าน "ใช่ ทุกคนที่นี่เป็นชาวบ้านที่ไม่มีอาวุธ แต่คนที่เฝ้าอยู่บนกําแพงเมืองเป็นกำแพงเหล็กเหรอ? ลองถามทหารเหล่านั้นว่าคนไหนไม่ใช่ลูกของชาวบ้านธรรมดา ถามหน่อยว่าพวกเขาสมควรตายอย่างโดดเดี่ยวและไร้ความช่วยเหลือที่นั่นเหรอ?"

"เราไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้จริง ๆ แต่อย่างน้อยเราก็สามารถปิดกั้นประตูเมืองและชะลอเวลาได้! แต่ถ้าเราหนีไปทั้งหมด เจียงเฉิงก็จะไม่มีความหวังจริง ๆ เจียงเฉิงแห่งนี้ไม่ใช่บ้านของข้า และไม่ใช่บ้านของคนคนเดียว แต่มันคือบ้านของทุกคนที่นี่!"

"พวกเจ้าสามารถหิ้วกระเป๋าแล้ววิ่งได้ แต่คนที่วิ่งหนีไม่ได้ล่ะ? พวกเจ้ามองย้อนกลับไปดูว่ามีคนแก่กี่คนยืนอยู่ที่ประตู มองพวกเจ้าอย่างว่างเปล่า พวกเจ้ามองย้อนกลับไปดูเด็ก ๆ และหญิงตั้งครรภ์เหล่านั้น แม้แต่ทหารที่เลือดท่วมตัวบนกำแพงเมืองแล้วแต่ยังยืนอยู่ที่นั่นเพื่อปกป้องทุกคน แล้วพวกเขาจะทำอย่างไร?"

คำพูดเหล่านั้นกระทบใจผู้คนโดยตรง และบางคนก็เริ่มมองย้อนกลับไป

มีคนอุ้มเด็กสองคน สภาพร่างกายเละเทะ เหงื่อท่วมต