บทที่ 176

คำพูดที่เอ่ยมานี้ หลีเวยเยว่พูดอย่างระมัดระวัง

เผยเซียวชายมองเธอด้วยความเย็นชา การยิงสายตาเยี่ยงนี้ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอย่างใด

สายตาเยี่ยงนี้ หลีเวยเยว่ก็ไม่เคยเจอมาก่อน！

แล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาทำกับเหล่าคนอื่นด้วยสายตาเย็นชาเยี่ยงนั้น และก็เริ่มมองตรงไปที่เธอ？

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หลีเวยเยว่ก็รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ที่ถูกเผยเซียวมองด้วยสายตาเย็นชา แต่เธอก็ไม่กล้าโมโหขึ้นมา

“ขอโทษนะ คุณออกไปก่อนเถอะ！”

“ผมจะให้ลั่วเหยียนเปิดห้องอื่นให้พวกคุณ” เผยเซียวตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาแค่ประโยคหนึ่ง แล้วพากู้อิ๋นเดินจากไป

“รอคุณในห้องนี้ไม่ได้หรือคะ？” หลีเวยเยว่ถาม

เธอยืนขึ้น แล้วแลมองเงาแผ่นหลังเผยเซียวอย่างดื้อดึง

เผยเซียวหยุดก้าวเท้าเดิน ตอบ “ไม่สะดวก”

น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นเกินไป ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกอันใดเลย แม้แต่กู้อิ๋นที่เดินตามอยู่ข้างหลังเขานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงงัน

หลีเวยเยว่ก็ยังยืนอึ้งอยู่กับที่！

ไม่สะดวกเหรอ？

ไม่นึกเลยว่าเขาจะเอ่ยกับเธอด้วยคำว่า “ไม่สะดวก” สามพยางค์มาได้ ดังนั้น......ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองตกลงมันเปลี่ยนไปแล้วใช่มั้ย？

เมื่อคิดถึงจุดนี้ ในใจ