บทที่ 69

จะดูยังไงเธอก็ไม่เหมือนคนที่มีภูมิหลัง แล้วจะมีความสัมพันธ์กับเจิ้งเหล่าผู้มีชื่อเสียงของเมืองก่างได้ยังไง?

ขณะที่กำลังคิดอยู่ พ่อบ้านก็มาถึงตรงหน้าพวกเขาแล้วและพูดด้วยความเคารพ: “นายน้อยเผย ท่านผู้เฒ่าเชิญให้ท่านเข้าไปด้านในครับ”

เผยเซียวพยักหน้าอย่างเย็นชา

ในขณะนี้ สมองของกู้อิ๋นมีเสียงวิ้ง ๆ และเธอก็อยากจะเป็นลมตอนนี้ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย

คิดไม่ถึงว่าอาจารย์ไม่เพีงแต่เรียกเธอมาแต่ยังไปเรียกเผยเซียวมาด้วย!

ขณะที่เธอกำลังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ชายชราก็มองดูเธอแล้วพูดว่า “ไปเถอะ ตุ๋นนกพิราบมา เนื้อต้องยุ่ยหน่อยนะ”

“ได้ค่ะ”

กู้อิ๋นรีบลุกขึ้นยืนแล้วโยนกระดาษทรายในมือทิ้ง เธอไม่กล้ามองสีหน้าขุ่นมัวของเผยเซียว ก่อนะหนีออกไปไวราวกระโจนออก

เธอเพิ่งก้าวออกไปสองก้าว เธอก็รู้สึกเจ็บที่หลังเท้าอย่างหนักจนแทบสำลักลมหายใจ!

เสียงจริงจังของชายชราดังขึ้น: “นังหนูจอมสะเพร่าเอ้ย! ทำอะไรไม่ได้เรื่องเอาเสียเลยนะ! บาดเจ็บอยู่ก็ระวังหน่อย!”

“ค่ะ เข้าใจแล้ว!”

กู้อิ๋นตอบอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

จากนั้นเธอก็เดินออกจากดงต้นไผ่ไปโดยเร็วที่สุด

เผยเซียวมองดูเธอที่กำลังหนีเพราะไม่กล้าเผชิญหน้า สายตาของเขามื