“แล้วท่านอ๋องยังระวังตัวขนาดนี้อีก แปลว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องดวงซวยธรรมดา น่าจะเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสกว่านั้น”นางกล่าวถึงตรงนี้ก็ส่งยิ้มให้เขา “ท่านอ๋อง ข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่?”จิ่งโม่เยี่ยมองสบตานาง “เจ้าคาดเดาเก่งแบบนี้ อยากจะลองเดาดูไหมว่าตัวเองจะตายอย่างไร?”เฟิ่งชูอิ่งหัวเราะคิกคัก “ข้าเฉลียวฉลาดขนาดนี้ ท่านอ๋องจะตัดใจสังหารข้าลงจริงๆ หรือ?“ข้าไม่ได้โม้นะ บนโลกใบนี้นอกจากข้าแล้ว อาจจะไม่มีใครสามารถช่วยเหลือท่านอ๋องได้อีกแล้ว”ตอนที่จิ่งโม่เยี่ยนอนกอดนางแล้วหลับไป นางก็เริ่มคิดถึงต้นสายปลายเหตุแล้วในเมื่อเขาไม่สนใจเรือนร่างของนางอย่างชัดเจน แต่ก็ยังจะนอนกอดนางให้ได้ ก่อนหน้านี้นางยังไม่เข้าใจนัก แต่ยามนี้นางกระจ่างแจ้งแล้วจะต้องเป็นเพราะคาถาสงบจิตของนางใช้ได้ผลกับเขาอย่างแน่นอนเมื่อก่อนนางไม่รู้ว่าตัวเองยังมีค่ากับเขาอยู่ ถึงได้กลัวเขาจะเป็นบ้าลุกขึ้นมาเอาดาบฟันนางแต่หลังจากนางทราบความสำคัญของตัวเอง นางก็รู้สึกเหมือนได้สลัดคราบของบ่าวรับใช้ทิ้งไปในพริบตา และไม่รู้สึกหวาดกลัวเขาอีกต่อไปจิ่งโม่เยี่ยคล้ายจะมองความคิดของนางออก นัยน์ตาดอกท้อจึงโค้งลงเล็กน้อย “ข้าคิดเสมอมาว่าการ
ก่อนเฟิ่งชูอิ่งจะทะลุมิติมา น้องสาวของนางเคยบอกว่าจิ่งโม่เยี่ยทำตัวเป็นศัตรูกับพระเอก เพราะว่าเขาหลงรักนางเอกของเรื่อง ก็เลยเป็นบ้าอาละวาดเพราะนางเอกจิ่งโม่เยี่ยรู้ว่าเฟิ่งชูอิ่งชอบพูดจาไร้สาระเป็นเรื่องปกติ จึงคิดว่าคำพูดที่ออกจากปากของนางไม่ควรเก็บมาใส่ใจ นางก็แค่พยายามประจบเอาใจเขาเท่านั้นสำหรับเขาแล้ว สตรีที่สามารถทำให้เขาจดจำได้ นอกจากมารดาของเขาแล้ว ก็มีแต่นางนี่แหละคนในดวงใจอะไรนั่น มันไม่มีมาตั้งแต่แรกแล้วเขาจับประเด็นสำคัญได้หนึ่งอย่าง “แกล้งตาย?”เฟิ่งชูอิ่งตอบกลับ “ใช่เพคะ อย่างไรเสียว่าที่พระชายาของท่านอ๋องก็ตายไปตั้งเยอะแล้ว เพิ่มข้าอีกสักคนจะเป็นไรไป“หลังจากข้าแกล้งตายและออกจากเมืองหลวงแล้ว จะต้องอยู่ให้ห่างจากท่านอ๋องที่สุด หลังจากนี้ไปจะไม่โผล่มาให้เห็นหน้าหรือทำให้อารมณ์ของท่านอ๋องขุ่นมัว”สีหน้าของจิ่งโม่เยี่ยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดใดทั้งนั้น เขาถามว่า “เจ้าตั้งใจจะแกล้งตายแล้วหนีออกจากเมืองตอนไหนล่ะ?”เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “ท่านลุงของข้าฉวยโอกาสตอนที่ข้ายังเป็นเด็กไม่รู้ความ ฮุบสมบัติที่บิดามารดาของข้าทิ้งไว้ให้ไปหมดเลย“หลังจากข้าทวงสมบัติทั้งหมดของข้าคืนจากจวนสกุลหลินได
นางเหลือบไปเห็นเนินดินที่มีร่องรอยถูกขุด เมื่อกี้นี้ยังไม่มีรอยพวกนี้เลยนะก่อนหน้านี้นางแค่เดินไปล้างกระบี่ที่ลำธารใกล้ๆ มันใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่เองแล้วนางยังไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวอะไรเลย คนของจิ่งโม่เยี่ยกลับขุดหลุมฝังพวกชายฉกรรจ์หมดแล้ว?ที่สำคัญ นางแทบไม่รู้ไม่เห็นเลยว่าคนของจิ่งโม่เยี่ยลงมือตอนไหน!จิ่งโม่เยี่ยเห็นสายตาตื่นตระหนกของนางจึงแค่นเสียงเย็นชาในลำคอ “ทำไมล่ะ? เจ้าเองก็อยากลองถูกฝังทั้งเป็นดูบ้างหรือ?”เฟิ่งชูอิ่งส่ายหน้ารัวๆ “ขอบพระทัย แต่ไม่อยากลองเพคะ!”หากคนอื่นเป็นคนพูดก็คงคิดว่าแค่หยอกเย้านางเล่นเท่านั้น แต่หากเขาเป็นคนพูดต้องทำจริงแน่!จิ่งโม่เยี่ยใช้หางตาเหลือบมองนางแล้วกล่าวว่า “ไม่อยากลองก็ตามมา”เฟิ่งชูอิ่งรีบกอดกระบี่แล้ววิ่งตามเขาไปอย่างว่องไว นางไม่อยากถูกฝังทั้งเป็นอยู่ที่นี่หรอกตอนที่นางเดินผ่านสารถีแซ่หลิว ก็ขยับมือสร้างมุทราคราหนึ่ง เขาก็หยุดยืนตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ราวกับคนเหม่อลอยทันทีจิ่งโม่เยี่ยเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวก็เลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจสาเหตุที่เขากลบฝังพวกชายฉกรรจ์ทั้งหมดนั่นทั้งเป็น เพราะว่าเขารังเกียจเดียดฉันท์การกระทำต่ำช
นางกล่าวถึงตรงนี้ก็ระแวดระวังทันที “ยันต์ที่ข้าใช้กับชายฉกรรจ์พวกนั้นเป็นยันต์ตรึงกายา แต่ยันต์ที่ท่านอ๋องใช้กับเจ้าอาวาสเป็นยันต์อสนีบาตเพคะ”ตอนนี้นางรู้สึกดีใจอยู่อย่างหนึ่ง ถึงแม้ร่างกายนี้จะเหมาะสมกับการเรียนวิชาเต๋ามาก แต่อย่างไรเสียก็ยังมีเวลาเรียนจำกัดอยู่ นางจึงยังเขียนยันต์ปัญจอสนีไม่ได้ เขียนได้เพียงยันต์อสนีบาตธรรมดาหากเมื่อครู่นี้เจ้าอาวาสโดนแปะยันต์ปัญจอสนี เกรงว่าเขาจะถูกสายฟ้าฟาดจนกลับไปยังปรโลกแล้วจิ่งโม่เยี่ยยื่นมือไปประคองเจ้าอาวาสแล้วถามนาง “ทำไมเจ้าถึงเอายันต์อสนีบาตให้ข้าล่ะ?”จิ่งโม่เยี่ยตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ “ท่านอ๋องบอกให้ข้าส่งยันต์ให้หนึ่งแผ่น ไม่ได้เจาะจงนี่เพคะว่าเป็นยันต์อะไร“ข้าก็เลยล้วงหยิบแบบส่งเดช ยันต์อสนีบาตดันอยู่บนสุด ข้าก็เลยส่งยันต์แผ่นนั้นให้ท่านอ๋องไป“ข้าก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าท่านอ๋องจะเอาไปใช้แปะศีรษะของเจ้าอาวาสเช่นนั้น!”จิ่งโม่เยี่ยถลึงตาโตจ้องมองเฟิ่งชูอิ่ง นางก็เลยถลึงตาโตจ้องเขากลับไปเจ้าอาวาสถูกฟ้าผ่าจนสติสัมปชัญญะหลุดลอย หลังได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทั้งสองก็รู้สึกสงสารตัวเองขึ้นมาจับใจ ตัวเองไม่เกี่ยวข้องอะไรแท้ๆ ดันต้องรับกรรมเสียอย
ยันต์ที่เฟิ่งชูอิ่งเขียนออกมา จะต้องเป็นยันต์ระดับสูงสุดที่เขาเคยพบเจอมาแน่ๆเขาจ้องมองเฟิ่งชูอิ่งตาค้าง ถามนางว่า “ยันต์ใบนี้ยกให้ข้าได้ไหม?”เฟิ่งชูอิ่งนึกขึ้นได้ว่าครั้งก่อนนางถูกเขาเอาทรัพย์สินเงินทองส่วนหนึ่งไป จึงถามกลับว่า “เจ้ายินดีจ่ายเงินซื้อไหม?”เจ้าอาวาส “......”ดวงตากลมโตประสานกับดวงตาเรียวเล็กเจ้าอาวาสถาม “เจ้าคิดเงินเท่าไหร่?”เฟิ่งชูอิ่งตอบกลับ “หนึ่งร้อยตำลึงคงไม่มากไปสินะ?”เจ้าอาวาสรีบหันไปสั่งพระที่อยู่ด้านหลัง “ไปหยิบเงินมาหนึ่งพันตำลึง”หลังจากนำเงินมาแล้วก็กล่าวกับเฟิ่งชูอิ่งอย่างยิ้มแย้ม “หนึ่งพันตำลึงเงิน เจ้าช่วยเขียนยันต์ให้ข้าอีกเก้าแผ่นได้ไหม?”เฟิ่งชูอิ่ง “......”จิ่งโม่เยี่ย “......”เขาใช้เท้าเตะเจ้าอาวาสหนึ่งที “ข้ามาหาเจ้าเพื่อให้ช่วยกันหาทางแก้คำสาป ไม่ได้ให้พวกเจ้ามาซื้อขายยันต์กัน”เจ้าอาวาสรีบเอ่ยว่า “เรื่องคำสาปเดี๋ยวไว้ค่อยคุยกันทีหลัง ตอนนี้ข้าจะซื้อยันต์ก่อน เจ้าไม่รู้หรอกว่ายันต์พวกนี้มันหายากขนาดไหน!”เขาก็เขียนยันต์ได้เหมือนกัน แต่โอกาสสำเร็จมีไม่มากนัก อีกอย่างเขาก็ถนัดพวกยันต์คุ้มครองด้วยยันต์ที่ใช้โจมตีแบบนี้เป็นของที่หายากมาก ยันต์ป
ต่อให้เป็นจิ่งโม่เยี่ย ก็ยังคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวมันจะดำเนินมาทางนี้ได้เขาเอ่ยหน้ามืดครึ้ม “พวกเจ้าคุยกันจบหรือยัง?”เจ้าอาวาสตอบอย่างมีความสุข “คุยจบแล้ว คุยจบแล้ว ทีนี้พวกเราจะปรึกษากันเรื่องคำสาปของท่านอ๋องแล้ว”จิ่งโม่เยี่ยมองท่าทางระริกระรี้ของเขาแล้วรู้สึกอยากจะถีบให้กระเด็นเหลือเกินเจ้าอาวาสเห็นเขาสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงตระหนักได้ว่าวันนี้ตัวเองเผลอลืมตัวไปหน่อยเขาจึงกระแอมไอแล้วบอกกับเฟิ่งชูอิ่งว่า “คำสาปของท่านอ๋องร้ายแรงมากเลยล่ะ“ขนาดท่านอ๋องเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าโดนคำสาปตั้งแต่ตอนไหน และใครเป็นคนลงมือสาปแช่งเขา“คำสาปนี้โหดเหี้ยมอย่างมาก นอกจากจะช่วงชิงชีวิตคนเดียว ยังทำให้โชคชะตาของคนผู้นั้นถูกช่วงชิงไปตลอดเวลาด้วย“อีกทั้งคำสาปชนิดนี้ยังจะสลักความหวาดกลัวและความปรารถนาลงในจิตใจคน ทำให้คนผู้นั้นกลายเป็นพวกโหดเหี้ยมป่าเถื่อน ไม่มีทางนอนหลับได้ หากหลับก็ต้องเผชิญหน้ากับฝันร้าย”ก่อนหน้านี้เฟิ่งชูอิ่งเคยสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตาของจิ่งโม่เยี่ย จึงเดาว่าเขาน่าจะมีปัญหากับการนอนหลับ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าการที่เขาหลับยากขนาดนี้จะเป็นผลจากคำสาปนางเอ่ยถาม “ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องรู้ตัวตอน
เจ้าอาวาสรีบถามว่า “แล้วคำสาปชนิดนี้เจ้าแก้ไขได้ไหม?”เฟิ่งชูอิ่งตอบว่า “หากคิดจะแก้คำสาป ก็ต้องหาของต้องสาปให้เจอก่อน ขอแค่ทำลายของต้องสาปชิ้นนั้นได้ก็พอแล้ว”เจ้าอาวาสถามต่อ “แล้วเจ้าพอจะมีวิธีหาของต้องสาปชิ้นนั้นไหม?”เฟิ่งชูอิ่งครุ่นคิดสักพัก “หากไปค้นหาตรงๆ ก็คงไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร ไม่มีทางหาเจอแน่นอน“ท่านอ๋อง ท่านพอจะมีคนที่สงสัยอยู่บ้างไหม?”จิ่งโม่เยี่ยตอบเสียงเฉยชา “ในเมืองหลวงแห่งนี้ คนที่อยากจะฆ่าข้ามีเยอะจนนับไม่ถูกเชียวล่ะ“ส่วนคนที่ข้าสงสัย ก่อนหน้านี้เคยลองตรวจสอบดูแล้ว อีกฝ่ายเก็บซ่อนได้มิดชิดมาก ก็เลยไม่มีอะไรคืบหน้าเลย”เฟิ่งชูอิ่งไม่คิดสงสัยความสามารถของเขาสักนิด หากเขานำกำลังพลออกตามหา การจะใช้คำว่าพลิกแผ่นดินหาก็ไม่เกินจริงเลยหากหาขนาดนั้นก็ยังหาไม่เจอ ก็แปลว่ากำลังมุ่งเป้าไปผิดทาง หรือไม่ก็อีกฝ่ายเตรียมการป้องกันมาอย่างดีแต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน ก็เป็นเรื่องที่ตึงมือทั้งนั้นเจ้าอาวาสถอนหายใจยาวเหยียด “ตั้งแต่พบว่าท่านอ๋องถูกคำสาปก็ผ่านมาห้าปีแล้ว“หากเป็นสถานการณ์ปกติ คนทั่วไปที่ถูกคำสาปเช่นนี้กัดกิน เกรงว่าคงจะมีชีวิตอยู่ได้นานสุดแค่สามปี โชคชะตาก็ถูกสูบจน
เฟิ่งชูอิ่งพยักหน้า “วิธีการของข้าคือให้ท่านอ๋องปลดปล่อยพลังงานชั่วร้ายออกมาทั้งหมด“อย่างไรเสียคนรอบตัวท่านอ๋องก็มีเพียงไทเฮาที่ทรงรักท่านอ๋องจากใจจริง คนที่เหลือล้วนหวังจะทำร้ายท่านอ๋องทั้งนั้น“ตอนท่านอ๋องไปพบไทเฮาก็พกเครื่องรางที่ช่วยสะกดพลังชั่วร้ายเอาไว้ ในยามปกติหากไม่ชอบขี้หน้าใคร ท่านก็ไปเดินเล่นในบ้านของคนผู้นั้นทุกวัน“พวกเขาบอกว่าท่านอ๋องเป็นดาวหายนะมิใช่หรือ ถ้างั้นท่านอ๋องก็เล่นงานคนที่ขัดหูขัดตาให้ตายไปเลยสิ”เจ้าอาวาส “!!!!!!”จิ่งโม่เยี่ย “......”พวกเขาตระหนักจากใจจริงว่าวิธีการคิดของเฟิ่งชูอิ่งผิดแผกมาก เป็นมุมมองที่พวกเขาไม่เคยคิดถึงมาก่อนเลยแต่พอลองคิดทบทวนดูดีๆ กลับรู้สึกว่ามันสมเหตุสมผลอยู่ไม่น้อยเจ้าอาวาสเบนหน้าไปทางจิ่งโม่เยี่ย เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เพียงถอดสร้อยประคำออกจากมือพริบตาที่เขาถอดสร้อยประคำเส้นนั้นออก เจ้าอาวาสกับเฟิ่งชูอิ่งก็เปิดเนตรทิพย์พร้อมกัน พวกเขาจึงมองเห็นพลังงานชั่วร้ายที่ถูกระบายออกมาจากร่างของเขาเจ้าอาวาสก่นด่าขณะถอยหลังหนี “เวรเอ๊ย ทำไมเจ้าถึงถอดสร้อยประคำโดยไม่พูดไม่จาสักคำ!“เจ้าอยากจะทำให้ใครตายก็ไปหาคนนั้นสิ ทำไมต้องมาเล่นงานข้าด้ว