Share
บทที่ 42
Related chapter
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 43
องครักษ์ก้าวไปข้างหน้าทันทีและหยุดผู้คนที่อยู่ข้างนอกทั้งหมดการแสดงออกของนางหลิงน่าเกลียดมากเมื่อนางได้ยินรายงานของพ่อบ้านอวี๋ นางก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางจึงรีบไปที่ห้องบัญชีทันทีนางยังพาฮูหยินผู้เฒ่าซูมาเผื่อไว้ด้วยในขณะนี้ อัครเสนาบดีโกรธจัด นางไม่กล้าที่ยุ่มย่ามกับเขา คนเดียวในครอบครัวที่สามารถช่วยเหลือนางได้คือฮูหยินผู้เฒ่านางนี้ซูชิงอู่เคารพฮูยินผู้เฒ่าซูมาก นางไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะกล้าขัดต่อความต้องการของหญิงชราได้ตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าซูอายุก็เกินหกสิบเข้าไปแล้วนางมีผมหงอก ใบหน้ามีริ้วรอยอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าจริงจัง ไร้รอยยิ้ม เป็นหญิงชราที่ค่อนข้างหัวโบราณดวงตาที่ขุ่นมัวของนางบ่งบอกถึงพลัง นางถือไม้เท้าในมือข้างหนึ่ง และแม่เฒ่าอูช่วยพยุงมืออีกข้างของนาง นางยืนอยู่นอกประตูเรือน“ข้าอยู่ที่จวนของตัวเอง และกำลังจะโดนคนอื่นขัดขวางเช่นนั้นหรือ?”เมื่อได้ยินนางพูด เย่เสวียนถิงก็ก้าวเข้ามาเสียงของเขาเย็นชา "ฮูหยินผู้เฒ่าซู"ฮูหยินผู้เฒ่าซูมองไปที่เย่เสวียนถิงและท่าทีของนางก็อ่อนลงเล็กน้อย "หม่อมฉันก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็ท่านอ๋องนี่เอง ไม่แปลกใจเลยที่คนรับใช้เหล่านี
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 44
สาวรับใช้ที่อยู่ด้านข้างรีบวิ่งไปพยุงหญิงชราทันทีและอุทานว่า "ท่านเป็นอะไรไปฮูหยินผู้เฒ่า?!"ทันใดนั้นดวงตาของนางหลิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ "ฮูหยินผู้เฒ่าซู โปรดอย่าให้อะไรเกิดขึ้นกับท่านเลย วันนี้เป็นวันที่พระชายากลับจวนนับเป็นเรื่องน่ายินดี หากเกิดอะไรขึ้นกับท่าน คนนอกจะพูดถึงพระชายาอย่างไร…? พวกเขาจะชี้ไปที่ใบหน้าของนางเรียกนางว่า ‘ดาวหายนะ’ อย่างแน่นอน... "การแสดงออกของนางล้วนแล้วแต่เป็นการสาปแช่งนอกจากนี้ยังเป็นการเตือนผู้คนในจวนด้วยว่าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับหญิงชรา ต้นเหตุก็เป็นเพราะซูชิงอู่อย่างแน่นอนเย่เสวียนถิงไม่ได้โง่ เขาจะไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่นางหลิงพูดได้อย่างไร?ตอนนี้ซูชิงอู่ตัดสินใจตัดขาดกับอัครเสนาบดีแล้ว เขาจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจอีกต่อไป“เจ้า นำป้ายชื่อของข้าไปที่พระราชวังเพื่อเชิญหมอหลวงซุนมาที่นี่”“ตามรับสั่งขอรับ!”องครักษ์รีบเร่งไปเชิญหมอหลวงทันทีแต่หญิงชรากลับยืนตัวตรงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ไม่ต้อง ข้าไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนท่านอ๋อง"เย่เสวียนถิงพยักหน้า "เช่นนั้นก็ดี"จากนั้นเขาก็ยืนอยู่ที่ประตูและไม่พูดอะไรต่อให้ฮ่องเต้จ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 45
ซูชิงอู่สบตากับเขาเย่เสวียนถิงหลบสายตาของนางโดยไม่รู้ตัวแต่ครู่ต่อมาซูชิงอู่ก็เพิกเฉยต่อหญิงชราโดยสิ้นเชิง แต่นางกลับเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าอ่อนโยนและนั่งยอง ๆ ต่อหน้าทุกคนโดยไม่สนใจนางใช้มือนวดขาของเขาเบา ๆ “ข้าบอกให้พักผ่อนไม่ใช่หรือไง รู้ไหมว่าขาท่านยืนนาน ๆ ไม่ได้”ริมฝีปากบางของเย่เสวียนถิงอ้าค้างด้วยความประหลาดใจดูเหมือนคอของเขาจะถูกอะไรบางอย่างปิดกั้น ทำให้เขาก็ไม่อาจส่งเสียงใด ๆ ออกมาได้น้ำเสียงของซูชิงอู่เร่งเร้าและดูเป็นทุกข์เป็นร้อน นิ้วของนางแตะจุดฝังเข็มบนตัวของเขา ทำให้เย่เสวียนถิงรู้สึกผ่อนคลาย และรู้สึกชาที่ขาของเขาด้วยความเจ็บปวดเริ่มแรกก็หายไปมากในทันทีความเจ็บปวดพุ่งเข้าหาหัวใจของเขาโดยตรง ทำให้เขามองดูเข็มของซูชิงอู่ที่อยู่ใกล้มือ เขาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบผมบนศีรษะของนางซูชิงอู่รู้สึกถึงความอบอุ่นจากเขา และอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงก้มศีรษะลง หูของนางแดงเล็กน้อย "อวิ๋นจื่อ รีบหาเก้าอี้มาให้ท่านอ๋องเร็วเข้า!""มาแล้วเจ้าค่ะ!"อวิ๋นจื่อรีบขยับเก้าอี้ไปอย่างรวดเร็ว ด้วยสายตาและมือที่ว่องไวซูชิงอู่ผลักเขาไปยังที่ที่เย
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 46
หลิงซื่อประคองฮูหยินผู้เฒ่าพลางค่อย ๆ ปลอบ "นังเด็กชิงอู่คนนี้คงจะถูกผู้มีเจตนาร้ายเสี้ยมสอนมาเป็นแน่ถึงไม่รู้จักมีความเคารพและอกตัญญูถึงเพียงนั้น แค่ตักเตือนสักสองสามคำก็ใช้ได้แล้ว" คำปลอบโยนรังแต่จะทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าซูยิ่งมีโทสะมากขึ้นเรื่อย ๆ "ซูชิงอู่ บอกข้ามา ไฉนเจ้าต้องลงไม้ลงมือกับแม่นมของตนเองด้วย? เมื่อสักครู่มีคนเห็นเข้าพอดี เจ้าใช่เพียงทุบตีนางโดยไร้ซึ่งเหตุผลเท่านั้น แต่เจ้ายังขังนางเอาไว้ในห้องเก็บฟืน ที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ เจ้าถึงขั้นตัดนิ้วมือของนางอีกด้วย!” ซูชิงอู่เลิกคิ้วพลางกล่าวว่า "เมื่อผู้ใดสักคนกระทำความผิด ก็สมควรถูกลงโทษแล้ว ในฐานะที่เป็นพระชายา การที่ข้าลงโทษบ่าวรับใช้มิใช่เรื่องปกติหรอกหรือเจ้าคะ?" ฮูหยินผู้เฒ่าซูโมโหจนพูดไม่ออก "แต่เท่าที่ข้าทราบมา เห็นได้ชัดว่าแม่นมหลินโดนใส่ความอยู่ นางหยิบยาตามที่เจ้าสั่ง เพื่อเห็นแก่ชื่อเสียงของตนเองแล้ว เจ้าโยนความผิดทั้งหมดให้นางได้อย่างไรกัน?" ซูชิงอู่ไม่คิดจะพูดเรื่องนี้กับผู้อื่น น้ำเสียงของนางจึงค่อย ๆ ทวีความเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ "ฮูหยินผู้เฒ่าเลอะเลือนถึงเพียงนั้นตั้งแต่เมื่อใดกัน ? ท่านเชื่อคำพูดของบ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 47
หลิงซื่อมุมปากกระตุกริก ๆ "เจ้ากำลังแว้งกัดข้า!" ซูชิงอู่ตอบว่า "ข้ามิกัดกับสุนัขหรอก" วาจาของนางที่บ่งบอกชัดแจ้งว่าหลิงซื่อเป็นสุนัข ทำให้หลิงซื่อรู้สึกเดือดดาลนัก คนกลุ่มหนึ่งพาฮูหยินผู้เฒ่ามาส่งห้องว่างติดกับห้องของนาง จากนั้นก็รีบเชิญท่านหมอเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้น ผู้ที่มากับเขาด้วยก็คืออัครเสนาบดีซู หลิงซื่อยืนร้องไห้อยู่ตรงประตูพลางเช็ดน้ำตา นางคร่ำครวญเสียงแผ่วเบากับอัครเสนาบดีซูด้วยความขมขื่นใจ เพื่อบอกว่าซูชิงอู่กระทำเกินกว่าเหตุจนทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าโมโหจนหมดสติไป นางยังเอ่ยถึงเรื่องที่อีกฝ่ายไม่เคารพผู้อาวุโส จนแทบจะกลับดำเป็นขาว! เย่เสวียนถิงเม้มปากเล็กน้อย สายตาที่ทอดมองลงบนแผ่นหลังของซูชิงอู่บ่งบอกอารมณ์ที่ออกจะลึกซึ้งอยู่บ้าง ทันใดนั้นเขาก็พลันรู้สึกว่ามิอาจเข้าใจสิ่งที่นางกพลังครุ่นคิดอยู่ในยามนี้ ซูซิงอู่ราวกับมีดวงตาติดอยู่บนแผ่นหลัง จู่ ๆ นางก็หันหลังกลับมาทันที แววเยียบเย็นในดวงตาของนางสลายไปจนสิ้น แทนที่ด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับสายน้ำ "เสวียนถิง ใบหน้าของข้ามีอันใดติดอยู่กระนั้นหรือ? ไฉนท่านจึงเอาแต่จ้องหน้าข้าอยู่เล่า?" เย่เสวียนถิงอดมิได้ที่จะรู้สึกเ
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 48
ด้วยเหตุนี้เอง ต่อให้สุดท้ายอีกฝ่ายตายไป เขาก็หาได้เสียใจนัก "ซูฉางเซิง ถึงแม้ว่าข้าจะมิได้ใส่ใจเจ้านัก แต่ข้าก็เชิญอาจารย์มาอบรมสั่งสอนเจ้าอยู่ไม่น้อย ไยเจ้าถึงมุทะลุตามนางเช่นนี้เล่า?" ซูฉางเซิงต่างจากซูชิงอู่ อย่างไรเสีย ซูชิงอู่ก็เป็นบุตรีที่ออกเรือนแล้ว ยามนี้นางจึงถือเป็นคนนอกของจวนอัครเสนาบดี ทว่าเขาเป็นบุตรภรรยาเอกของอัครเสนาบดี ทำให้วาจาพอจะมีน้ำหนักอยู่บ้างในจวน นอกเหนือไปจากนั้น เขาก็มิใช่กบในบ่อ[1] ต่อให้เขามิเคยเดินทางไปที่ใดนัก แต่กลับเรียกได้ว่าแตกฉานในเรื่องตำรับตำรายิ่งนัก "น้องสาวของข้าเคยเป็นคนใจอ่อน แต่ท่านกลับปฏิบัติกับนางราวกับลูกพลับนิ่มและเอาเปรียบเสียจนนางรู้สึกเหลืออด ท่านกินของนาง หาเศษหาเลยจากนางและหลอกใช้นาง เอาแต่คิดว่าทุกอย่างล้วนเป็นของตนเอง เมื่อก่อนตัวนางอาจจะยินยอมพร้อมใจ ดังนั้นข้าจึงเอ่ยสิ่งใดมิได้ ทว่ายามนี้นางมิได้ยินยอมพร้อมใจ การที่นางทวงเอาของ ๆ ตนเองกลับคืนก็ผิดด้วยหรือ?” ทั้ง ๆ ที่น้ำเสียงของซูฉางเซิงเชื่องช้าและแผ่วเบา ทว่าสิ่งที่เขาเอ่ยกลับชัดเจนยิ่ง มิหนำซ้ำวาจาทุกคำก็ฟังดูสมเหตุสมผล หลังจากเขาพูดจบ อัครเสนาบดีซูก็พลันหน้าต
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 49
คนทั้งตระกูลเกี่ยวข้องอันใดกับซูชิงอู่ด้วยเล่า? ส่วนพี่ชายของนางนั้น นางย่อมต้องมอบเงินทองให้อยู่แล้ว เดิมทีสินเดิมที่ฟางอี๋ซินนำเอามาจากตระกูลฟางก็สมควรจะเป็นของซูชิงอู่ อัครเสนาบดีซูพลันสีหน้าแปรเปลี่ยน จากนั้นเขาก็เอ่ยเสียงทุ้มว่า "ชิงอู่ เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ พ่อจะสั่งให้คนไปเรียกพี่ใหญ่กับพี่รองของเจ้าแล้วถามความคิดเห็นของพวกเขา อย่างไรเสียข้าวของของมารดาเจ้าก็เป็นของพวกเขาด้วยมิใช่หรือ?” ซูฉางเซิงเอ่ยขึ้นทันทีโดยมิได้ลังเลใจว่า "ส่วนของข้ายกให้เป็นของชิงอู่" ซูชิงอู่มองพี่ห้าของนาง แววตาของนางอ่อนลงโดยมิทันได้รู้ตัว ยิ่งไปกว่านั้น นางก็คิดถึงบรรดาพี่ชายของนางด้วย น่าเสียดายที่ระหว่างนี้ พี่สามกับพี่สี่ยังเล่าเรียนอยู่ข้างนอก คนหนึ่งฝากตัวเป็นศิษย์สำนักขงจื๊อ ส่วนอีกคนหนึ่งไปฝึกฝนวรยุทธ์ที่วัดเส้าหลินในเขาหยุนเหลียง... เมื่อชาติก่อน หลังจากเกิดเรื่องกับตระกูลซู พวกเขาทั้งสองคนก็รีบดั้นด้นกลับมาตลอดทาง ทว่าต่อมานางถึงได้ทราบจากซูเชียนหลิงว่าศีรษะของพวกเขาถูกแขวนเอาไว้บนกำแพงเมือง จากนั้นก็ตากแดดเอาไว้ร่วมครึ่งค่อนเดือน กระทั่งกระดูกผุพังไปจนสิ้น ซูเชียนหลิง
ย้อนรักทวงแค้น บทที่ 50
"บอกข้ามา ผู้ใดมันทำให้น้องหกของข้าต้องร้องไห้?" เสียงของพี่รองดังลั่น กลิ่นอายทั่วทั้งร่างประดุจดั่งดาบที่หลุดออกจากฝัก เขามีคิ้วหนาและแผ่รังสีอำมหิตอันมิอาจหลีกเร้นได้ของผู้เป็นนักรบ ประกอบกับร่างสูงแกร่งกำยำ ถึงแม้ว่าใบหน้าจะหล่อเหลาคมคาย ทว่าเขาก็ยังมีหน้าตาที่ออกจะดุดันอยู่บ้าง ท่ามกลางบรรดาพี่ชาย เขาเป็นผู้ที่รักใคร่ซูชิงอู่เป็นที่สุด ทั้งยังเอาอกเอาใจเสียจนเข้าขั้นไร้เหตุผล เป็นความชอบพอที่รุนแรงยิ่งกว่าความรักของบิดาที่มีต่อบุตรีเสียด้วยซ้ำไป... เมื่อซูชิงอู่เห็นเขา นางก็รู้สึกทั้งสุขและเศร้าในคราวเดียวกัน นางสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วขับไล่ภาพการตายอันน่าสลดใจของพี่ชายทั้งสองออกไปจากสมอง จากนั้นก็ค่อย ๆ เอ่ยขึ้นมาว่า "พี่รอง เชิญนั่งลงก่อนเจ้าค่ะ" ยามที่ซูเชียนหมิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็ถึงกับกลั้นหายใจพลางถือดาบเอาไว้อีกครั้ง แล้วนั่งลงด้วยสีหน้าเย็นชา เขาจ้องมองเย่เสวียนถิงด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ราวกับว่าอีกฝ่ายติดหนี้เขานับแปดล้านตำลึงเงิน เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเขาเข้าใจผิดคิดว่าอีกฝ่ายเป็นตัวการ ถึงแม้ว่าเย่เสวียนถิงจะมิได้หวาดกลัวซูเชียนหมิงที่อยู่ตรงหน้า แต่เมื่อส
Latest chapter
