บทที่ 51

หลิงซื่อหัวใจบีบรัด ยามนี้นางเป็นฮูหยินของประมุขตระกูล มีแต่นางเท่านั้นที่สามารถจัดการเรื่องเงินทองได้

ตอนนี้ซูชิงอู่คิดจะเอาไปทั้งหมด ก็มิต่างอันใดจากการแล่เนื้อเถือหนังของตน!

หลิงซื่อลุกขึ้นพลางเอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าไม่ยอม!"

ทุกคนต่างทอดสายตามองหลิงซื่อ

สีหน้าของหลิงซื่อเปลี่ยนเป็นซีดขาว เมื่อนางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก็เห็นอัครเสนาบดีซูหลุบตาลงแล้วเอาแต่นิ่งเงียบ นางจึงรีบกระตุกแขนเสื้อของเขาทันที "นายท่าน บอกข้าทีเถิดเจ้าค่ะ ถ้านางเอาเงินไปหมดแล้ว บ่าวไพร่ของตระกูลใหญ่เช่นนี้จะอยู่กันอย่างไร?

และ...ยิ่งไปกว่านั้น มารดาของท่านก็สุขภาพไม่ดี นางต้องพบท่านหมอและรับยาอยู่ทุกวันซึ่งใช้เงินไม่น้อยเลย มิหนำซ้ำยังต้องใช้โสมอายุร้อยปีชั้นยอดเพื่อบำรุงร่างกาย ต้นหนึ่งก็ตกสองร้อยตำลึงเข้าไปแล้ว..."

สีหน้าของอัครเสนาบดีซูกลับยิ่งหม่นคล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ

ซูชิงอู่ยิ้มพลางกล่าวว่า "ในเมื่อพวกเราไม่มีเงินจ่ายให้พวกบ่าวรับใช้ก็ส่งพวกเขาออกไป ถ้าพวกเราไม่มีเงินซื้อโสมอายุร้อยปี เช่นนั้นก็ซื้อโสมธรรมดา ท่านพ่อของข้าเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งราชวงศ์ถังและมีเบี้ยหวัดรายปีมากโข ถ้าหากประหยัดสักหน่อย จ