Share
บทที่ 161
Related chapter
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 162
องค์ชายใหญ่จี๊ดกับคำพูดนี้ของฉินอวิ๋นฟาน กว่าจะได้เจอตัว ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ ไม่ได้สุราแต่ได้อารมณ์โกรธมาเต็ม ๆ“เอาละ พี่ใหญ่ ไม่จำเป็นต้องโมโหจริง ๆ”ฉินอวิ๋นฟานรู้ว่าต่อไปยังต้องรีดเงินจากฉินอวิ๋นคัง จะบีบคั้นเขาไม่ได้ จึงป้อนคำหวานใส่ทันทีเขารีบพูด “เมื่อวานไท่เว่ยซื้อไปตั้งเก้าสิบแปดไหมิใช่หรือ? ท่านก็เอาจากเขาหน่อยสิ แค่นี้ก็แก้ปัญหาได้แล้ว อีกอย่าง ขายสามร้อยไหทุกวัน ไม่นานในตลาดจะมีเหล้ามากมาย”“หึ เจ้าไม่พูดยังดี พูดถึงไท่เว่ยจางเต้าหลินแล้วข้าก็โมโห เมื่อวานมาหาเจ้าไม่เจอ ข้าก็เลยไปที่จวนไท่เว่ย ผลกลับดีเลย เขาปิดประตูขอบคุณแขก ไม่เจอตัว ตอนนี้ข้าล่ะอยากรู้นัก พวกเจ้าเตี๊ยมกันมาก่อนแล้วใช่ไหม?”ฉินอวิ๋นคังพูดแบบควันออกหู“เอ๋...ไม่นะ”พอได้ยินว่าจางเต้าหลินปิดประตูขอบคุณแขก ฉินอวิ๋นฟานก็ทำหน้าประหลาด อดด่าในใจไม่ได้ จิ้งจอกเฒ่านี่ร้ายจริง ๆ ดูท่าคงมองแผนการของเขาออกแล้ว ก็เลยปฏิเสธคนที่มาขอเหล้าให้อยู่นอกประตู“พี่ใหญ่ ไม่งั้นข้าจะออกความคิดให้ท่านอีกเป็นอย่างไร”ฉินอวิ๋นฟานพูดด้วยความลำบากใจ “ภัตตาคารต้าเฉียนมีทั้งหมดหกสาขา แต่ละสาขาจะขายอาหารชุดหนึ่งหมื่นชุด อ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 163
“ใหญ่ นี่มันเป็นเรื่องน่ายินดีนะ!”พอองค์ชายใหญ่บอกว่าจะเชิญคนหมื่นคนกินมื้อใหญ่ ฉินอวิ๋นฟานก็อึ้งไปเลย คนทั่วไปไม่เด็ดขาดแบบนี้ สำหรับผู้ส่งส่งมือกุมอำนาจเหล่านั้น ถึงจะให้สุนัขก็จะไม่ให้คนยากไร้ให้เขาคิดอย่างไรก็คิดไม่ถึง ฉินอวิ๋นคังใจป้ำเช่นนี้ รับปากฉับไว เชิญคนหนึ่งหมื่นคนกินอาหารได้แบบตาไม่กะพริบ ต่อให้มีความต้องการส่วนตัวแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะสามารถทำได้“ย่อมเป็นเช่นนั้น ฐานที่ข้าคือองค์ชายใหญ่ของราชวงศ์ต้าเฉียน จะเชิญคนยากคนจนมากินข้าวมื้อใหญ่หน่อยจะเป็นไรไป? นี่ไม่ใช่เรื่องที่ข้าควรทำอยู่แล้วรึ?”ยามนี้ อย่าให้พูดเลยว่าฉินอวิ๋นคังอารมณ์ดีแค่ไหน เดิมก็เพิ่มเติมเต็มความปรารถนาของปากท้องตัวเอง ไม่นึกว่าด้วยการดำเนินการของฉินอวิ๋นฟานจะกลายเป็นเรื่องเชิดชูเกียรติศัพท์ทั่วหล้า เรื่องดีแบบนี้เขาต้องทำอยู่แล้ว แถมยังต้องโฆษณาป่าวประกาศอย่างยิ่งใหญ่ด้วย“พี่ใหญ่ ในเมื่อพวกเราจะทำความดี จะทำวันเดียวก็ไม่ได้กระมัง? ไม่อย่างนั้นพี่รองต้องว่าว่าท่านทำเป็นท่าแน่ ถึงตอนนั้นเราจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?”ฉินอวิ๋นฟานเห็นองค์ชายใหญ่ตกหลุมพรางแล้วจึงรีบกระพือไฟอยู่ข้าง ๆพอองค์ชายใหญ่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 164
ฉินอวิ๋นฟานรีบยิ้มตาหยี “ต้องขออภัยแม่นางทั้งสองจริง ๆ ช่วงนี้ข้ายุ่งมากก็เลยไม่มีเวลาพบพวกเจ้า ไม่ทราบว่าพวกเจ้ามาหาข้ามีธุระอะไรหรือ?”แม้แม่นางต้าซวงและแม่นางเสี่ยวซวงจะมีโฉมงามวิไลลักษณ์ดีงามชวนให้คนใจสั่น แต่ฉินอวิ๋นฟานยังระงับหัวใจที่เต้นเร่า ๆ นั้นได้ จากนั้นคือรูปแบบการสนทนาอย่างเป็นทางการที่สุด“เอ่อ...”สองดรุณีนิ่งไป รัชทายาทรู้อยู่เต็มอกยังจะถาม? รู้ดีแต่ทำเป็นไม่รู้จริง ๆ พวกนางจึงได้แต่กล่าวตามตรง “รัชทายาท ข้าน้อยมาหาท่านก็ด้วยมีธุระอยากปรึกษาด้วยจริง ๆ”“คาดว่าท่านคงทราบแล้ว หอวั่งเจียงของพวกเราทำการค้า ซึ่งยอดขายสุรากินสัดส่วนส่วนใหญ่ ถ้าไม่มีอู่เหลียงเย่ของท่าน เกรงว่าจะกระทบกระเทือนกับหอวั่งเจียงเราในแบบพังพินาศได้”“อ้อ? อย่างนี้นี่เอง!”ฉินอวิ๋นฟานทำเป็นเข้าใจทันที จากนั้นจึงเอ่ย “ความรู้สึกของพวกเจ้าข้าเข้าใจดี แต่ถึงข้าอยากจะช่วยก็ช่วยไม่ได้ ปริมาณการผลิตอู่เหลียงเย่มีจำกัด คนที่อยากซื้อมีมาก ถ้าใครก็มาขอทางสะดวกกับข้ากันหมด และข้าก็เปิดทางให้ เช่นนั้นการค้าของข้าจะทำยังไง?”“ปราศจากกฎและมาตรฐานแล้วไซร้ ไม่ว่าอะไรก็มิอาจเป็นรูปทรงที่สมบูรณ์ หอวั่งเจียงของพ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 165
“ช่างใหญ่หลู่ นี่เป็นของดีที่ข้าเอามาให้เจ้าโดยเฉพาะเลยนะ เทียบกับของที่เจ้ากินยามปกติไม่ได้หรอก”ฉินอวิ๋นฟานพูดพลางเปิดกล่องอาหาร กลิ่นหอมฉุยปะทะจมูก หลู่หนีตัวนิ่งฉับพลัน กลิ่นนี้จะหอมแล้วไปหลู่หนีถามด้วยใบหน้าประหลาดใจ “รัชทายาท นี่ นี่คืออะไรหรือขอรับ? เป็นเนื้อของงูอะไรหรือ?”“ไม่ใช่ เจ้าชิมดูสิ!”ฉินอวิ๋นฟานหัวเราะน้อย ๆ หลู่หนีคือหัวใจหลักด้านเทคโนโลยีของเขา ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากหลู่หนี ประสิทธิภาพแผนการของเขาจะลดลงฮวบ การพัฒนาเทคโนโลยีสุดล้ำพวกนี้ จำเป็นต้องมีช่างที่มีระดับสูงเหนือขั้นจึงจะทำได้ หลู่หนีเติมเต็มจุดนี้ได้อย่างสมบูรณ์หลู่หนีไม่คิดมาก คีบเนื้อปลาไหลขึ้นมาแล้ววางในปาก จังหวะที่เข้าปาก เนื้อนุ่มลื่นละเอียดอ่อนกระแทกต่อมรับรสของเขาในพริบตาจึงโพล่งปากออกมาอย่างเหลือเชื่อ “รัชทายาท นี่ นี่คืออะไรหรือขอรับ อร่อยเกินไปแล้วกระมัง? แทบจะเป็นรสโอชาในแดนมนุษย์!”“นี่คืออาหารขึ้นชื่อในอนาคตของภัตตาคารต้าเฉียน ปลาไหลน้ำแดงกับปลาไหลผัดพริก แถมยังเป็นสูตรลับเฉพาะด้วยนะ แค่เจ้าอยากกินก็จัดการได้ทุกเมื่อ รับรองว่าพอ!”ฉินอวิ๋นฟานตบบ่าของหลู่หนีพลางพูดครั้นได้ยิน หล
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 166
“ขอบคุณเหลือเกินขอรับ! รัชทายาทก็คือป๋อเล่อ ของหลู่หนี หลู่หนีชาตินี้ยากจะลืม!”หลู่หนีคุกเข่าลงตรงหน้าฉินอวิ๋นฟานดังตุบ สวัสดิการเช่นนี้ทำให้เข้าซาบซึ้งจากใจประหนึ่งเขื่อนกั้นน้ำเหลืองแตก ครั้งปะทุยากจะขวางโบราณว่าไว้ มีน้อยจึงล้ำค่า สำหรับคนที่มีบุญหนักศักดิ์ใหญ่เหล่านั้น แย่งกันหัวร้างข้างแตกยังยากจะครอบครอง แต่เขาหลู่หนีกลับได้อู่เหลียงเย่แบบไร้ขีดจำกัด ความรู้สึกเหนือกว่าอย่างยิ่งนี้ ทำให้เขาประทับในสุดซึ้ง“ช่างใหญ่หลู่ คนเราน่ะ บางครั้งการเลือกสำคัญกว่าความพยายาม นี่คือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ วินาทีที่เจ้าเลือกข้าฉินอวิ๋นฟาน ข้าก็เห็นเจ้าเป็นคนกันเองแล้ว คนอื่นจะสูงส่งมีอำนาจยังไง ในสายตาของข้ามิสู้หนึ่งนิ้วเท้าเจ้า”ฉินอวิ๋นฟานเอ่ย“ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!”หลู่หนีผงกศีรษะแรง ๆ ในตอนที่เขากำลังจะจับตะเกียบอีกครั้ง อยู่ ๆ ในห้องก็มีเสียงหวานหยาดเยิ้มดังมา จากนั้นเด็กสาวน่ารักสดใสคนหนึ่งก็ปรากฏตัว“ท่านพ่อ หอมจังเลย ท่านมีของอร่อยไม่เรียกข้าอีกแล้วนะ เกินไปจริง ๆ”จังหวะที่สาวน้อยโผล่ออกมา ฉินอวิ๋นฟานหัวใจร้อนรุ่มดวงนั้นของเขาพลันสั่นไหว ชั่วพริบตาเดียว ดังตกสู่ห้วงทะเลแห่
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 167
ฉินอวิ๋นฟานปิ้งไอเดียขึ้นมา เขาต้องมองเห็นความกังวลของหลู่หนีอยู่แล้ว จึงพูดด้วยท่าทางจริงจัง “ในเมื่อชอบเรียน งั้นก็ไปที่สำนึกศึกษาหลวงเถอะ อย่างไรที่นั่นก็คือแดนศักดิ์สิทธิ์ของการเรียนที่ดีที่สุดของต้าเฉียน อาจารย์แคว้นต่าง ๆ ก็อยู่ที่นั่นหมด”ในสมัยโบราณ ประมาณสิบห้าปีก็ถึงวัยออกเรือนแล้ว มู่หรงจิ่นก็ออกเรือนกับฉินอวิ๋นฟานในตอนอายุสิบห้าเหมือนกัน เห็นชัดว่าหลู่เซียงหลิงไม่จำเป็นต้องเรียนต่อแต่ฉินอวิ๋นฟานเข้าใจความคิดของหลู่หนี นั่นเพื่อปฏิเสธเขาเท่านั้น ในเมื่อเป็นอย่างนี้ก็ให้นางอยู่ข้างกายจะดีแค่ไหน ขณะเดียวกันก็มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้หลู่หนีด้วย ไม่ใช่ว่าใครก็เข้าสำนักศึกษาหลวงได้นะ“สำนักศึกษาหลวง? จริงหรือ? เซียงหลิงเข้าได้จริง ๆ หรือขอรับ?”หลู่หนีถามแบบไม่อยากจะเชื่อ อย่างไรเสีย สำนักศึกษาหลวงคือสำนักศึกษาสูงสุดของต้าเฉียน ผู้ที่เดินออกมาจากที่นั่นล้วนมีความรู้เต็มภูมิ ความสามารถเหลือล้นถ้าลูกสาวสามารถศึกษาต่อที่สำนักศึกษาหลวงได้ ไม่เพียงได้ทำตามความฝันศึกษาตามนางไขว่คว้ามาโดยตลอด ยิ่งทำให้ความปรารถนาของแม่นางก่อนตายสำเร็จ“ข้าฉินอวิ๋นฟานที่เป็นรัชทายาทว่าราชการแผ่นดินต
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 168
“พี่หยวน ข้ามักรู้สึกว่าถึงพวกเราพี่น้องจะยอมอยู่ใต้ร่างฉินอวิ๋นฟาน แต่คงไม่ช่วยอะไร จากแววตาของเขา ข้าเห็นราชันผู้มองสรรพสิ่งว่างเปล่า ผู้หญิง? คงไม่สามารถเปลี่ยนปณิธานของเขาได้”เสี่ยวซวงขมวดคิ้วแน่นและพูด “เขาไม่ได้ปฏิเสธแค่พวกเราแต่กับทุกคน ทั่วทั้งต้าเฉียน คนที่เด็ดขาดอย่างนี้คงมีแค่เขาแล้ว”ได้ยินการวิเคราะห์ของต้าซวงและเสี่ยวซวง พี่หยวนเข้าสมาธิอีกครั้ง นางครุ่นคิดจุดสำคัญในนั้น นี่ก็คือความฉลาดของนาง และเป็นสิ่งสำคัญที่นางสามารถเป็นเจ้าหอวั่งเจียงได้“หรือว่า...เขาจะทำเพื่อเรื่องอื่น?”แววตาของพี่หยวนลุ่มลึก คล้ายคิดอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน นางหรี่ดวงตาทั้งสองเอ่ย “บางทีข้าอาจรู้จุดประสงค์ของเขาแล้ว”“พี่หยวน ท่านรู้จุดประสงค์ของเขาแล้วหรือ?”ต้าซวงและเสี่ยวซวงใบหน้าตกใจรีบถาม กลับถูกพี่หยวนปฏิเสธ นางเอ่ยเสียงหนัก “อีกห้าวันข้าจะไปพบเขาด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้นทุกปัญหาจะแก้ไขได้หมด”สามวันนี้ฉินอวิ๋นฟานได้รับรายงานอย่างต่อเนื่อง การบรรเทาภัยพิบัติสัมฤทธิผลชัดเจน ภายใต้ความร่วมแรงร่วมใจของพวกหลิวเป้ย ไม่เพียงทำให้ผู้ป่วยได้รับการรักษาอย่างมีประสิทธิภาพ ทั้งแก้ไขปัญหาปากท้องของทุ
รัชทายาทชะตาฟ้า บทที่ 169
“องค์ชายรอง ข้าน้อยก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนี้นี่”ซุนหั่ววั่งร้อนรนจนเขื่อนน้ำตาจะแตกแล้ว ภัตตาคารเซิ่งหลงแถบหอวั่งเจียงสำคัญเพียงไรเขารู้ดี ทันทีที่เสียไป เขาก็ไม่มีประโยชน์อะไรกับองค์ชายรองแล้วลิ่งหูชงพลันเอ่ยปาก “เอาละ เจ้ากลับไปเถอะ เรื่องนี้องค์ชายรองรู้ว่าต้องทำยังไง”“เอ่อ ได้ ได้ ขอบคุณ ขอบคุณท่านลิ่งหู”ซุนหั่ววั่งเห็นกุนซือขององค์ชายรองลิ่งหูชงพูดให้เขา ดังได้รับอภัยโทษ รีบโขกศีรษะขอบคุณถ้าไม่มีการสนับสนุนอย่างเต็มกำลังจากองค์ชายรอง เขาก็ไม่มีวันนี้ ยิ่งไม่สามารถขับเคลื่อนภัตตาคารเซิ่งหลงขึ้นตำแหน่งภัตตาคารอันดับหนึ่งของต้าเฉียน องค์ชายรองเป็นผู้มอบเกียรติยศทั้งหมดนี้ให้ เขาจะเสียต้นไม้ใหญ่ต้นนี้ไปไม่ได้“องค์ชายรอง คนไม่รู้จักหนักเบาคนหนึ่ง ไม่คู่ควรให้ท่านหัวเสียหรอกขอรับ”ลิ่งหูชงเอ่ยปาก“ข้าจะไม่โมโหได้หรือ? ที่ดินแถบทางหอวั่งเจียงสำคัญแค่ไหน ท่านก็ใช่จะไม่รู้ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลมู่หรงเคยมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเสด็จพ่อช่วงหนึ่ง ข้าก็ยึดภัตตาคารตรงนั้นมานานแล้ว ยังต้องรอจนถึงตอนนี้?”ฉินอวิ๋นฮุยด้วยความขุ่นแค้น“แล้วจะอย่างไร? ฉินอวิ๋นฟานหัวเดียวกระเทียมลีบ ที่ท
Latest chapter
