บทที่ 177

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว หวงต้าหยวนแสดงจุดยืนพร้อมพยายามให้เหตุผล ฉินอวิ๋นฟานย่อมไม่บีบคั้นคนอีก มิเช่นนั้นจะไม่ดีกับทุกฝ่าย

ฉินอวิ๋นฟานพูดอย่างจริงจัง “ลองว่าความคิดของเจ้ามาดู!”

หวงต้าหยวนยกยิ้มมุมปาก แย้มยิ้มกระหยิ่มใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ไม่ขอปิดบัง ขาดแคลนอู่เหลียงเย่จริง ๆ เบียดเสียดแย่งมาแต่ละวันเพิ่งจะได้ร้อยกว่าไห ซึ่งมันไม่พอเลย”

“ท่านก็ทราบว่าหอวั่งเจียงเราทำการค้า ขุนนางใหญ่โตพวกนั้นไม่เพียงชอบดูการแสดงของหญิงงาม ยิ่งนิยมดื่มสุราไปพลาง หากไม่มีอู่เหลียงเย่ ทุกคนก็ไม่อยากมาอุดหนุนแล้ว สำหรับเรา มันคือการโจมตีอย่างรุนแรง”

หวงต้าหยวนไม่หมกเม็ด และไม่บอกความต้องการของนางและสถานการณ์ในปัจจุบันของหอวั่งเจียงโดยตรง หอวั่งเจียงให้บริการขุนนางใหญ่ของแคว้นต่าง ๆ มิขาดเงิน แต่ขาดอู่เหลียงเย่

ในเมื่อฉินอวิ๋นฟานทำให้ตลาดหิวโหย ย่อมมองสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของพวกนางออก

“อู่เหลียงเย่เข้าตลาดระยะหนึ่งแล้ว ผลลัพธ์ไม่เลว แน่นอน ข้าก็ทำไปเพื่อธุรกิจ เพื่อแสวงหาผลกำไร จะเปิดทางสะดวกให้ก็ใช่ว่าจะยาก แต่...ข้ามีเงื่อนไข”

ฉินอวิ๋นฟานพูดเปิดอก

“เชิญท่านกล่าวมาได้เลย ขอเพียงเป็นเรื่องที่หอ