Share
บทที่ 1405
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1406
“เหลิ่งเอ๋อร์จะไม่มีวันยอมให้ข้าตามเช็ดก้นให้เขา ข้าเชื่อว่าเขาสามารถแก้ปัญหานี้ได้ด้วยตัวเอง” เซียวจ้านยังคงดูไม่กังวล เมื่อเทียบกับคนธรรมดาแล้ว ปรมาจารย์อสูรนั้นจัดการยากกว่าอย่างแน่นอน แต่ในความคิดของเซียวจ้าน แม้เขาจะเป็นปรมาจารย์อสูร ก็คงระดับไม่สูงนัก ดังนั้นเขาจึงคิดว่ามันคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเซียวเหลิ่งที่จะจัดการกับเรื่องนี้“นายท่าน อีกฝ่ายเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวขอรับ” คนรับใช้พูดอย่างจนปัญญาเซียวจ้านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าหวาดกลัวแล้วพูดว่า “เจ้าพูดว่าอะไรนะ เขาเป็นปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวอย่างนั้นหรือ”“ขอรับ อสูรของเขาคือพยัคฆ์ ที่เป็นสัตว์ร้ายเจ็ดดาวไม่ผิดแน่ขอรับ และเขาก็เกี่ยวข้องกับราชสำนักด้วยขอรับ” คนรับใช้กล่าวเซียวจ้านรู้สึกหวาดกลัวอยู่ครู่หนึ่ง เมืองเซียวหลิงเป็นของตระกูลเซียว ในอีกแง่หนึ่งสามารถพูดได้ว่าทั้งเมืองเซียวหลิงมีนามสกุลเซียวแต่ในฐานะปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาว และยังเกี่ยวข้องกับราชสำนักอีก นี่คือสิ่งที่ตระกูลเซียวไม่สามารถชดใช้ได้“ปรมาจารย์อสูรเจ็ดดาวมาที่เมืองเซียวหลิงเมื่อใด เหตุใดตระกูลเซียวจึงไม่ได้รับข่าวใด ๆ เลย?” เซ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1407
“คุกเข่าลงแล้ว เขาคุกเข่าลงจริง ๆ”“เซียวเหลิ่งก็มีวันที่คุกเข่าให้คนอื่นด้วยเช่นกันสินะ สะใจจริง ๆ”“เป็นเรื่องที่คิดไม่ถึงจริง ๆ ที่ตระกูลเซียวที่ยิ่งใหญ่จะยอมประนีประนอม ดูเหมือนว่าตระกูลเซียวก็ไม่ได้เก่งกาจเท่าไหร่นัก”มีเสียงกระซิบมากมายในฝูงชน และบางคนเคยเสียเปรียบให้เซียวเหลิ่งมาก่อน เมื่อก่อนพวกเขาไม่กล้าแสดงความโกรธ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งสั่งให้เซียวเหลิ่งคุกเข่า ซึ่งก็ถือว่าช่วยให้พวกเขาได้ระบายความคับข้องใจออกมาบ้างแต่คนเหล่านี้ไม่กล้าพูดเสียงดังเกินไป เพราะกลัวว่าเซียวเหลิ่งจะได้ยิน แล้วจะกลับมาแก้แค้นพวกเขาในอนาคต“พวกเราไปได้หรือยัง?” เซียวจ้านถามฮวงเซียวหย่ง“ข้าอยากจะแนะนำตระกูลเซียวสักหน่อย ว่าอาณาเขตของราชสำนักก็คืออาณาเขตของราชสำนัก แม้แต่เมืองเซียวหลิงนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ตระกูลเซียวสามารถครอบครองได้ตามใจชอบ อย่าคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าเหนือหัวที่นี่ หากเจ้ากล้าผยองอีก ข้า ฮวงเซียวหย่งจะไม่ปล่อยตระกูลเซียวไปแน่” ฮวงเซียวหย่งกล่าวหากมีใครกล้าพูดเช่นนี้กับเซียวจ้าน คงได้ตายไปแล้ว แต่ตอนนี้เซียวจ้านทำได้แค่กลืนความโกรธของเขาไว้เท่านั้น"ขอบคุณที่เตือน ตระกูลเซียวจะจำประ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1408
หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อพิจารณาจากความกังวลของฮวงเซียวหย่ง ดูเหมือนว่านามสกุลไป๋หลิงจะมีความเป็นมาอะไรบางอย่าง แม้ว่าไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังตอบคำถามของฮวงเซียวหย่ง แต่นางก็มองไปที่หานซานเฉียน“หว่านเอ๋อร์เกิดมาพร้อมกับนามสกุลไป๋หลิง แต่ไม่เคยบอกชื่อจริงให้ใครฟังเลยเจ้าค่ะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กล่าวฮวงเซียวหย่งแสดงร่องรอยความตกใจอย่างชัดเจน หานซานเฉียนไม่ได้ถามเหตุผลที่ทำให้เขาประหลาดใจ แต่ถามไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ว่า “ในเมื่อเจ้าไม่เคยบอกใคร แล้วเหตุใดถึงบอกข้าล่ะ”“เพราะหว่านเอ๋อร์คิดว่าคุณชายเป็นคนดีเจ้าค่ะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้เป็นคนดีอย่างนั้นเหรอฟังดูไม่ค่อยเท่าไหร่ ถ้าอยู่บนโลกมันจะมีความหมายอื่น“ฮวงเซียวหย่ง หาโรงเตี๊ยมพักผ่อน” หานซานเฉียนพูดกับฮวงเซียวหย่งฮวงเซียวหย่งพยักหน้า และสั่งให้คนพายเรือไปจอด และทั้งสามคนก็ขึ้นฝั่งด้วยกันในเวลานี้ ในตระกูลเซียว นอกเหนือจากเซียวเหลิ่งและพ่อของเขาแล้ว ยังมีชายวัยกลางคนผู้ยิ่งใหญ่ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วย เขาเป็นเจ้าเมืองคนปัจจุบันของเมืองเซียวหลิง ซึ่งก็คือเซียวโต่ว น้องชายของเซียวจ้าน“ท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1409
“เจ้าล้อเล่นกับข้ารึ? เมื่อก่อนตระกูลไป๋หลิงเคยแข็งแกร่งมากขนาดนั้นเลยหรือ?”ในโรงแรม หานซานเฉียนพูดด้วยความไม่อยากเชื่อหลังจากฟังสิ่งที่ฮวงเซียวหย่งเล่าให้ฟังเกี่ยวกับตระกูลไป๋หลิง“ท่านอาจารย์ ข้าจะล้อเล่นกับท่านได้อย่างไร แม้ว่าหลายคนจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่ข้ายังจำมันได้ขึ้นใจ ด้วยเหตุนี้ พ่อของข้าจึงมักจะบอกให้ข้าถ่อมตัวเข้าไว้” ฮวงเซียวหย่งกล่าว ฮวงโหวอี้เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังเมื่อตอนที่เขายังเด็กมาก จากนั้นเป็นต้นมาฮวงโหวอี้ก็มักจะใช้เรื่องนี้เป็นพื้นฐานในการเตือนเขาว่าอย่าหยิ่งผยองเกินไป ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องตาย“ในเมื่อเจ้าบอกว่าตระกูลไป๋หลิงถูกกำจัดไปแล้ว แล้วเหตุใดยังเหลือไป่หลิงหว่านเอ๋อร์อยู่อีกล่ะ บางทีนางอาจจะไม่ได้มาจากตระกูลไป๋หลิงก็ได้” หานซานเฉียนเดา“ข้าก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เรื่องการทำลายล้างตระกูลไป๋หลิงนั้นได้รับการบอกกล่าวโดยราชสำนัก และราชสำนักก็ดำเนินการหลายอย่าง และสังหารไปหมดทุกคนอย่างแน่นอน แต่สำหรับตระกูลใหญ่เช่นนี้ ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่บางคนจะรอดพ้นจากการถูกตรวจพบ” ฮวงเซียวหย่งกล่าว จริง ๆ แล้วการปรากฏตัวของเด็กกำพร้าของตระกูลไป๋หลิงไม่ได้ท
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1410
หานซานเฉียนพูดไม่ออกเมื่อมองดูรอยยิ้มอันภาคภูมิใจของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็รู้ดีว่า แม้ว่าเขาจะอธิบายให้นางฟัง มันก็คงไม่มีประโยชน์ เพราะนางยังไม่เข้าใจความรัก และไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกของหานซานเฉียนได้เมื่อพูดถึงการแก้แค้น ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ดูเหมือนผู้ใหญ่มาก แต่ในเรื่องอื่น นางก็ยังเป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ“รีบพักผ่อนเถิด” หานซานเฉียนยืนขึ้นขณะที่พูดแต่จู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็ยืนขึ้นตรงหน้าหานซานเฉียน และยื่นมือออกไปขวางไม่ให้เขาออกไป“เจ้าจะทำอะไร” หานซานเฉียนถามด้วยความสับสน“รับข้าเป็นศิษย์ หรือจะรับข้าเป็นภรรยาของท่าน” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กล่าว“นี่เจ้าบังคับให้ข้าเลือกอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนพูดเสียงนิ่งไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ไม่ตอบ แต่ท่าทางของนางมั่นคงมากสำหรับนาง การได้พบกับปรมาจารย์อย่างหานซานเฉียนถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากมาก นางไม่อยากพลาดโอกาสนี้ไป เพราะนางไม่แน่ใจว่านางยังสามารถพบเจอโอกาสดังกล่าวได้อีกหรือไม่“เชื่อหรือไม่ว่าพรุ่งนี้ข้าจะส่งเจ้าให้กับเซียวเหลิ่ง คิดว่าเขาน่าจะเต็มใจมากด้วย” หานซานเฉียนกล่าวสีหน้าของไป๋หลิง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1411
“ท่านเจ้าเมืองเซียว หากท่านมีอะไรจะพูดก็พูดออกมาตรง ๆ เถิด อย่ามัวแต่อ้อมค้อม” ฮวงเซียวหย่งไม่สนใจที่จะเดาว่าเซียวโต่วต้องการทำอะไรจึงถามออกไปตามตรง“นายน้อยฮวง ครึ่งปีที่ผ่านมาหอเฟิงหลิงถูกครอบครองโดยคนโหดเหี้ยม ใครก็ตามที่ท้าทายเขาจะต้องตายบนสังเวียน ดังนั้นข้าหวังว่านายน้อยฮวงจะสามารถช่วยข้าจัดการกับบุคคลนี้” เซียวโต่วกล่าว“เจ้าเมืองเซียว หอเฟิงหลิงเป็นสถานที่ที่ผู้แข็งแกร่งเป็นราชาไม่ใช่หรือ เนื่องจากเขาสามารถจัดการกับทุกคนที่ท้าทายเขาได้ มันก็แสดงให้เห็นว่าเขาแข็งแกร่ง เหตุใดเจ้าเมืองเซียวจึงต่อต้านเขาล่ะ?” ฮวงเซียวหย่งถามด้วยความสับสน“นายน้อยฮวงอาจไม่รู้ว่าหอเฟิงหลิงเป็นสถานที่สำคัญอันดับสองของเมืองเซียวหลิง เมื่อก่อนมันเคยเป็นสถานที่ที่มีชีวิตชีวา และดึงดูดผู้คนมากมายให้เข้ามาท้าทาย แต่ตั้งแต่ที่เขากลายเป็นนักสู้ เนื่องจากความแข็งแกร่งและวิธีการอันโหดร้ายของเขา ผู้ท้าชิงก็น้อยลงเรื่อย ๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป หอเฟิงหลิงอาจสูญเสียคุณค่าดั้งเดิมของมันไป” เซียวโต่วไม่ได้ปิดบังและบอกจุดประสงค์ของเขาโดยตรงหอเฟิงหลิงเคยดึงดูดผู้คนได้มากมาย เมื่อมาที่เมืองเซียวหลิง มันจะเป็นสถานที่
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1412
หานซานเฉียนพยักหน้า เขารู้ถึงประสิทธิภาพของผลไม้สีแดงดีกว่าใคร ๆ มันไม่ได้แค่สามารถช่วยให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนได้เพียงสองระดับเท่านั้น แม้แต่การพัฒนาระดับของจวงถางและกงเทียนในเทียนฉีด้วย ดังนั้นฮวงเซียวหย่งจึงสามารถเลื่อนระดับได้อีก เพียงแต่ยังขาดโอกาสบางอย่างเท่านั้นสำหรับฮวงเซียวหย่งที่เชื่อมั่นในตัวหานซานเฉียน ไม่จำเป็นต้องตั้งคำถามกับคำยืนยันของเขา ซึ่งทำให้ฮวงเซียวหย่งตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นหากเขาสามารถเลื่อนไปถึงระดับโคมห้าได้จริงในช่วงเวลาสั้น ๆ สิ่งนี้จะทำให้ทั้งเมืองหลงหยุนต้องตกตะลึงอีกครั้ง!จวนของเจ้าเมืองเซียวจ้านและเซียวเหลิ่งสองพ่อลูกต่างก็ชัดเจนเกี่ยวกับจุดประสงค์ของเซียวโต่ว ที่จะขอให้ฮวงเซียวหย่งช่วย แต่ในมุมมองของเซียวเหลิ่ง มันเป็นไปไม่ได้ที่ฮวงเซียวหย่งจะยอมตกลง เห็นได้ชัดว่าเซียวโต่วกำลังหลอกใช้เขา เว้นเสียแต่ฮวงเซียวหย่งจะโง่เขลาจริง ๆ ถึงจะรับปากเรื่องนี้“ท่านลุง ท่านคิดว่าฮวงเซียวหย่งมีแนวโน้มที่จะตกลงหรือไม่ขอรับ?” เซียวเหลิ่งถามอย่างสงสัย“ไม่ใช่แค่มีแนวโน้ม แต่เขาจะตกลงอย่างแน่นอน” เซียวโต่วพูดด้วยรอยยิ้มอย่างมั่นใจเซียวเหลิ่งมองเซียวจ้านด้วยความสับสน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1413
“ระดับโคมสี่แต่มีอสูรเจ็ดดาว เจ้าทำได้อย่างไร?” ในที่สุดชายในสังเวียนก็ลืมตาขึ้น เห็นได้ชัดว่าฮวงเซียวหย่งทำให้เขาประหลาดใจ“ข้ามาที่นี่เพื่อต่อสู้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องไร้สาระให้มากมาย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวอย่างสงบดวงตาของชายคนนั้นจับจ้องไปที่อสูรเจ็ดดาว โดยไม่เหลือบมองฮวงเซียวหย่งเลย ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้จริงจังกับฮวงเซียวหย่ง“เจ้ารู้หรือไม่ว่าชีวิตของปรมาจารย์อสูรและอสูรนั้นเชื่อมโยงกัน หากเจ้าตาย มันก็จะตายด้วยเช่นกัน ช่างน่าเสียดายจริง ๆ” ชายคนนั้นพูดฮวงเซียวหย่งขมวดคิ้ว น้ำเสียงของชายที่ดูเหมือนขอทานคนนี้จริงจังมาก เขาตัดสินใจเรื่องชีวิตและความตายของเขาแล้วแต่ฮวงเซียวหย่งก็ตระหนักรู้ในตนเอง เขารู้ว่าความแข็งแกร่งของเขาไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของผู้คนนี้ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะการปกป้องอย่างลับ ๆ ของหานซานเฉียน เขาก็คงไม่มีความกล้าที่จะขึ้นมาบนสังเวียนนี้ด้วยซ้ำ“เรายังไม่ได้สู้กันเลย แต่เจ้ากลับคิดว่าข้าจะตาย ไม่ผยองเกินไปหน่อยหรือ?” ฮวงเซียวหย่งกล่าวชายคนนั้นมีรอยยิ้มบนใบหน้า ราวกับกำลังคิดว่าคำพูดของฮวงเซียวหย่งเป็นเรื่องตลกและกล่าวว่า “ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจ้าก้าว
Latest chapter
