บทที่ 102 ผ่อนคลายมากเกินไป

อินชิงเสวียนไม่เข้าใจ

นี่หมายความว่าอะไร

อย่างนางจะลวนลามสวีจือย่วนได้งั้นหรือ

ถุย นางไม่ได้นิสัยเสียถึงเพียงนั้นนะ

อินชิงเสวียนกลอกตา เดินเข้าไปในห้องโถงด้านใน

สวีจือย่วนลุกขึ้นนั่งแล้ว

เมื่อเห็นอินชิงเสวียน แววตาของอินชิงเสวียนก็สว่างวาบ

“เสี่ยวเสวียนจื่อกงกง”

ที่นี่นางรู้จักแค่อินชิงเสวียน เมื่อเห็นนาง ย่อมรู้สึกสบายใจขึ้นมาก

อินชิงเสวียนเดินเข้าไปถาม “นายหญิงสวี ต้องการอะไรหรือไม่”

สวีจือย่วนสั่นศีษระ พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่มี ขอบคุณกงกงน้อยมาก คงเป็นเจ้าที่ช่วยข้าไว้กระมัง”

อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “ไม่ใช่ขอรับ เป็นไป๋เสวี่ยของฝ่าบาทที่ช่วยท่าน ไม่ทราบว่านายหญิงกระโดดลงไปในน้ำเพราะเหตุใด”

สวีจือย่วนกัดริมฝีปากพูดว่า “เป็นข้าที่ไม่ระวังลิ่มล้ม พลัดตกลงไปในน้ำ”

ดูเหมือนว่านางมีความนัยที่ไม่สามารถอธิบายได้ ในเมื่อนางไม่ต้องการพูด อินชิงเสวียนจึงไม่ถามให้มากความ

แล้วจึงปลอบนาง “ทุกคนมีเพียงชีวิตเดียว ท่านอย่าทำเรื่องโง่ๆ อีก แม้ว่าจะไม่คิดถึงตัวเอง แต่ท่านก็ต้องคิดถึงพ่อแม่บ้าง”

สวีจือย่วนก้มศีรษะลง แล้วไม่เอ่ยคำใดอีก

อินชิงเสวียนกล่าวเสริมว่า “ตอนนี้ฝ่าบาทพาท่านมาที