บทที่ 260

“ต้องเป็นมันแน่! ตึกฟู่ซื่ออยู่ที่ถนนเฉียนเจียง!” เสิ่นฮุ่ยร้องเสียงแหลม สองตาจ้องเวินเหลียงในภาพ ในดวงตามีความแค้นแฝงอยู่เสี้ยวหนึ่ง

จู่ ๆ เธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ด่าขึ้นมาด้วยความโกรธ “หลินเจียหมิ่น! ต้องเป็นนังแพศยาหลินเจียหมิ่นแน่ ๆ! มิน่าตอนที่ฉันเห็นเวินเหลียงแวบแรกถึงรู้สึกคุ้น ๆ!”

ก่อนฉู่เจี้ยนจวินจะแต่งงานมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับหลินเจียหมิ่น ไม่นึกว่าแต่งงานแล้วยังติดต่อกัน!

ยี่สิบกว่าปีต่อมา นังแพศยาเวินเหลียงยังแย่งผู้ชายของลูกสาวเธออีก!

คนประเภทเดียวกันก็ต้องอยู่ด้วยกันจริง ๆ สองแม่ลูกต่ำตมเหมือนกัน!

ของเล่นที่มีคู่นอนมากหน้าหลายตา ไม่มีผู้ชายแล้วจะตาย!

ฉู่ซืออี๋ยังคงไม่ค่อยอยากเชื่อ จะมีเรื่องบังเอิญอย่างนี้เลยเหรอ เวินเหลียงเป็นลูกสาวนอกสมรสของพ่อเธอ

เธอใช้เส้นสายขอคลิปที่อยู่ริมถนนมาอีก

ในคลิป เวินเหลียงนั่งอยู่รถยนต์สีดำคนหนึ่งจนถึงช่วงที่ไม่ไกลจากตึกฟู่ซื่อ จากนั้นรถก็เหมือนขัดข้องจึงจอดเรียบข้างถนน เวินเหลียงลงจากรถ เดินเท้าไปถึงแยกเฉียนเจียงและเข้าตึกฟู่ซื่อไปในที่สุด

พอขยายดูป้ายทะเบียนรถคันสีดำ ฉู่ซืออี๋พลันรูม่านตาหดเล็ก สายตามืดมน นิ่งไปสองสามวินาทีก่อน