บทที่ 53

“ได้ครับ”

หลังจากวางสายเวินเหลียงก็เชิญทนายฝ่ายกฎหมายของฟู่ซื่อคนนั้นไป ขอร้องให้เขาช่วยไปให้หน่อย

ก่อนจะนอนเวินเหลียงมองโทรศัพท์อีกครั้งหนึ่ง ยังคงไร้วี่แววข้อความจากฟู่เจิง

เธอนอนหลับไปทั้งความผิดหวังและความเสียใจ

ตื่นเช้าวันต่อมา เวินเหลียงก็มองหน้าจอโทรศัพท์ทีหนึ่ง ท้ายที่สุดก็ยังไม่มีข้อความและสายโทรเข้าจากฟู่เจิง

เธอไม่คาดหวังกับฟู่เจิงตั้งนานแล้ว ทว่าในใจกลับยังคงหนักหน่วง

ออกมาจากโรงพยาบาลเวินเหลียงก็ตรงดิ่งไปที่บริษัทเลย

เลขากำลังรอเธออยู่ เห็นเธอออกมาจากลิฟต์ ก็รีบเดินหน้าเข้าไปบอกว่า “ผู้อำนวยการเวินคะ ประธานฟู่ให้คุณไปหาที่ห้องทำงานค่ะ”

เวินเหลียงยิ้มทีหนึ่ง จากนั้นก็เดินไปทางห้องทำงานประธานกรรมการ

คราวก่อนฟู่เจิงถามว่าเธอเป็นคนบอกคุณปู่ว่าเขาไปหาฉู่ซืออี๋หรือเปล่า ครั้งนี้ฟู่เจิงจามเขาว่าอะไรอีก?

เวินเหลียงเดินเข้าไป ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน “ประธานฟู่ คุณเรียกฉันเหรอคะ?”

ฟู่เจิงเงยหน้ามองเวินเหลียง เห็นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เขาวางเอกสารในมือลง จากนั้นก็พิงพนักเก้าอี้ “กลับมาแล้วเหรอ”

“อืม”

“ป้าหวังบอกฉันว่า เมื่อคืนเธอไม่ได้กลับไป?” ฟู่เจิงหรี่ตามองเธอ

“อืม เจอ