บทที่ 60

หลังจากผ่านการอดทนทุกข์กลั้นมาได้แล้ว หลี่ชิงเหยาหน้าแดงและเหงื่อออกมากแล้ว

แววตาที่คับแค้ยใจของเธอนั้น จับจ้องไปที่ลู่เฉินจนเขารู้สึกหวาดกลัว

ก็แค่ทายาเองไม่ใช่เหรอ?

ทำไมเธอดูเหมือนโดนดูหมิ่นล่ะ？

"ดูพอหรือยัง? ถ้าดูพอแล้วก็ออกไป!"

หลี่ชิงเหยาเอาผ้าห่มมาคลุมตัว

เอวที่เรียวบางและสะโพกที่เปล่งปลั่งผสมผสานกันเป็นอย่างดี เป็นส่วนโค้งที่มีเสน่ห์อย่างยิ่ง

"ยานี้คุณถือไว้ ทายาตัวนี้ไปสักสามถึงห้าวัน แผลเป็นก็จะหายไป"

ลู่เฉินไม่กล้าพูดอะไรมาก หลังจากวางขวดยาลงแล้ว เขาก็ออกจากประตูไปอย่างกินปูนร้อนท้อง

ผ่านไปประมาณสิบกว่านาที

หลี่ชิงเหยาที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องไปด้วย

เมื่อเทียบกับความอับอายและความโกรธก่อนหน้านี้ ตอนนี้เธอกลับมาเย็นชาอีกครั้งเหมือนในอดีต

เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

"ยืมโทรศัพท์มือถือให้ฉันหน่อย ฉันจะโทรศัพท์"

หลี่ชิงเหยายื่นมือไปที่ลู่เฉินที่กําลังกินโจ๊กอยู่

อีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรสักคํา เขาส่งโทรศัพท์ไปอย่างซื่อ ๆ

"ปลดล็อครหัสผ่าน?"

หลี่ชิงเหยากล่าวอีกครั้ง

"วันเกิดคุณ"

ลู่เฉินไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

แต่ประโยคนี้กลับทําให้ร่างกายของหลี่ชิงเหย