บทที่ 42

คุณยายจ้านได้รับงานฝีมือของไห่ถงซึ่งถักด้วยผ้าไหมทองแดง ฝีมือการถักทอของเธอนั้นสวยเสมือนงานแท้ หญิงชราถึงขนาดวางเอาไว้ตามจุดเตะตาต่าง ๆ ในบ้าน แม้ว่าของพวกนั้นจะไม่ได้มีราคาแพง แต่เป็นความตั้งใจของหลานสะใภ้ของเธอ

เวลามีลูกค้าเข้ามาเยี่ยมชมสินค้าเหล่านั้นที่ร้าน ต่างก็ชมฝีมือการถักของไห่ถงเป็นเสียงเดียวกัน คุณยายจ้านเองก็ถือโอกาสช่วยไห่ถงขายงาน ทำให้ลูกค้าหลายคนที่เข้ามาต้องซื้อติดไม้ติดมือกลับไปด้วยตลอด จนกลายเป็นเพิ่มยอดขายในร้านออนไลน์ไปด้วยแบบไม่รู้ตัว

"คุณยายจ้าน ดื่มน้ำก่อนค่ะ"

เซินเสี่ยวจวินรินน้ำให้คุณยายจ้านแก้วนึง

"ขอบคุณจ้า วันนี้หนูจวินก็อยู่ร้านด้วยหรอ"

"เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะโดนคุณแม่บ่นเรื่องแต่งงาน หนูก็คงไม่หนีมาหลบภัยที่ร้านหรอกค่ะ เอะอะก็นัดให้หนูไปดูตัวอยู่นั่นแหละ ตอนนี้หนูเริ่มรู้สึกตัวเองเป็นแค่สินค้ายังไงก็ไม่รู้ เดี๋ยวเย็นนี้จะให้หนูไปนัดบอดที่ร้านกาแฟXXอีกแล้วนะคะ นี่หนูก็กำลังตื๊อให้ถงถงไปเป็นเพื่อนอยู่ค่ะ"

ทันใดนั้นแววตาของคุณยายจ้านก็เปล่งประกาย รอยยิ้มประหลาดผุดขึ้น "แต่ยายเข้าใจคุณแม่ของเรานะ เพราะยายเองก็กำลังปวดหัวที่หลานชายคนอื่น ๆ ยังไม่มีแฟนแต่งงาน