บทที่ 72

จ้านหยินกลับรู้สึกเหมือนถูกตบหน้ามา

ตลอดทั้งบ่ายเขาทําหน้าบึ้ง ทําให้ทุกคนในจ้านซื่อกรุ๊ปต่างหวาดกลัว ไม่รู้ว่าใครกล้าทำให้หน้าประธานหงิกแบบนี้

ปกติแล้วเขาจะจริงจังและเย็นชา แต่เมื่อเขาโมโหอย่างเห็นได้ชัดมันก็ยิ่งน่ากลัวยิ่งขึ้นไปอีก

แม้แต่จ้านอี้เฉินและซูหนานก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าจ้านหยิน

ถึงจ้านหยินจะหัวใจขุ่นมัว แต่เขาก็ยังรักษาสัญญา หลังจากเลิกงานช่วงบ่ายเขาก็ไปร้านหนังสือเพื่อรอไห่ถงตามปกติ

ไห่ถงกําลังยุ่งอยู่ เขาก็เข้าไปในร้านเพื่อช่วยเธอ

แต่เขาจริงจังเกินไป ไม่ค่อยพูด และเย็นชาแบบขั้นสุด เขายืนอยู่ที่แคชเชียร์เพื่อช่วยเก็บเงิน แต่ไม่มีนักเรียนคนใดกล้าขอให้เขาคิดเงิน ทุกคนไปหาไห่ถงและเซินเสี่ยวจวิน

ไห่ถงพูดกับเขาว่า "คุณจ้าน มาฉันคิดเงินเองค่ะ"

จ้านหยินมองไห่ถงด้วยสายตายากเกินจะคาดเดาได้ หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ยืนขึ้นด้วยใบหน้าหล่อ เดินไปรอบ ๆ เคาน์เตอร์ชำระเงิน และเดินไปที่ประตูร้านหนังสือและหยุดลง เขาดูเหมือนรูปปั้นน้ำแข็ง ซึ่งมีกลิ่นอายแผ่กระจายทั่วทั้งร่างกายซึ่งเป็นรัศมีแห่งการกันคนแปลกหน้าออกไป

คราวนี้ไม่ใช่แค่ไม่มีใครคิดเงินกับเขา แต่ไม่มีใ