เธอเงยหน้าขึ้นทันทีเห็นเพียงแค่หลินฝานพุ่งไปทางเซี่ยสือซินอย่างแรงจากนั้นก็บีบคอของเขาเอาไว้และตะโกนด้วยความเดือดดาล: “หลายปีมานี้ฉันแม่งเห็นแกเป็นเพื่อนมาโดยตลอด แกกลับกล้าล่อลวงแฟนของฉัน?”“วันนี้ฉันจะฆ่าแกให้ตายซะ”เซี่ยสือซินโมโหอย่างมาก: “แกแม่งกล้าลงมือกับฉันเหรอวะ?”“ไอ้สกุลหลิน ฉันเตือนแกไว้นะ ลูกพี่ร่วมสาบานของฉันเป็นถึงผู้จัดการของสำนักอวี้เจี้ยน วันนี้แกแตะต้องฉันแค่นิดเดียว ฉันจะให้แกเหมือนตายทั้งเป็น”เซี่ยสือซินเงยหน้าขึ้นโดยที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวสักนิดหลินฝานชะงักงัน เขาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับสำนักอวี้เจี้ยนสักนิด แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างได้ยินว่าเป็นสำนักที่ใหญ่มาก ๆ ในเมืองเจียงโจว ในสำนักมีลูกศิษย์มากมาย ความสามารถแข็งแกร่งถึงที่สุดเห็นหลินฝานชะงักงันเซี่ยสือซินคิดว่าเขาหวาดกลัวแล้ว จึงพูดเยาะหยัน: “ไอ้หนุ่มวัยรุ่น แกเสแสร้งอะไรต่อหน้าฉันล่ะ?”“ก็แค่เล่นแฟนสาวของแกเองไม่ใช่เหรอ? มีอะไรน่าตื่นตระหนกตกใจกัน?”“นายไม่ครุ่นคิดเพื่อตัวเองก็ต้องคิดเพื่อแม่และน้องสาวของนายบ้างสิ?”“น้องสาวของนายหน้าตาสวยเหมือนดอกไม้เหมือนหยก ถ้าหากตกไปอยู่ในมือของสำนักอวี้เจี
“หวงเสี่ยวม่าน เธอหน้าด้านเกินไปหน่อยไหม? แอบมีชู้ลับหลังหลินฝาน ถูกเขาจับได้คาหนังคาเขาแล้วยังลงมือทำร้ายคนอีก?”หลินเฟิงเดิมทีคิดว่าหลินฝานพบว่าแฟนสาวของเขามีชู้แล้วจะเลิกกันด้วยกันในเมื่อหลินฝานเป็นคนที่นิสัยอ่อนแอมาโดยตลอดคิดไม่ถึงว่าเขาจะถูกกระทืบจนกลายเป็นแบบนี้ในใจรู้สึกเสียใจในทันที ที่ตอนนั้นเขาไม่ได้ตามเข้ามาด้วยเมื่อเห็นท่าทางไม่แยแสของหวงเสี่ยวม่าน เขายิ่งรู้สึกรังเกียจมากขึ้นหวงเสี่ยวม่านโอหังถึงที่สุด: “ฉันเป็นอย่างไรเกี่ยวข้องอะไรกับแกด้วยเหรอ? ยุ่งแต่เรื่องของตัวเองก็พอ”“ไอ้หนุ่ม ที่นี่ไม่มีธุระอะไรของแก ไสหัวไปซะ” เซี่ยสือซินกำลังครุ่นคิดว่าจะจัดการหลินฝานอย่างไร จึงไม่มีเวลาสนใจหลินเฟิงด้วยซ้ำหลินเฟิงพุ่งเข้าไปทันที และตบหน้าของหวงเสี่ยวม่านเขาไม่อยากตบผู้หญิง แต่คนแบบนี้หลินเฟิงทนไม่ไหวจริง ๆ“อ๊ะ...พี่เซี่ย ไอ้เวรนี่มันตบฉัน” หวงเสี่ยวม่านกุมแก้มแล้วร่ำไห้ด้วยความน่าสงสารเซี่ยสือซินเดิมทีก็อัดอั้นความโมโหเอาไว้เต็มไปหมดเมื่อเห็นหลินเฟิงกล้าหาเรื่อง จึงตะโกนด้วยความโมโหทันที: “จัดการมันซะ”รปภ. สองสามคนเห็นแบบนี้ก็เดินไปทางหลินเฟิงทันทีหลิน
หลินเฟิงยื่นบุหรี่ให้เขาอาจเป็นเพราะในฐานะผู้ชายด้วยกัน หลินเฟิงสามารถเข้าใจความรู้สึกของเขาได้หลินฝานจุดบุหรี่แล้วสูบเข้าไปคำใหญ่“ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่คู่ควรกับที่คุณจะทุ่มเทกำลัง มีโอกาสผมค่อยแนะนำให้คุณรู้จักสักสองสามคน” หลินเฟิงเกาศีรษะแล้วพูดขึ้นหลินฝานหันหน้ามาช้า ๆ แล้วถามขึ้น: “ข้อความนั้นคุณเป็นคนส่งมา?”หลินเฟิงพยักหน้าด้วยความเก้กัง: “ขอโทษด้วย ผม...ไม่คิดว่าคุณจะลงมือสู้กับพวกเขา”“เพราะเมื่อก่อนผมปอดแหกเกินไปใช่ไหม?”“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ผมกับหวงเสี่ยวม่านเดินทางมาถึงขั้นนี้ในวันนี้ได้ โทษผมทั้งหมดหลินฝานยิ้มอย่างขมขื่น และถามขึ้นอีก: “ผมขอถามคุณสักคำถามได้ไหม?”“ถามเถอะ ถ้าผมรู้ผมก็จะบอกคุณแน่นอน” หลินเฟิงพูดขึ้น“ทำไมคุณถึงใส่ใจครอบครัวของผมถึงขนาดนี้? ไม่ว่าเป็นผมหรือว่าน้องสาวของผม? คุณชอบน้องสาวของผมเหรอ?”หลินเฟิงครุ่นคิดแล้วพูดขึ้น: “ไม่ใช่สักหน่อย...ผมพูดความจริง คุณจะสามารถรับได้เหรอ?”“จะรับไม่ได้ได้อย่างไร? แม้แต่แฟนที่รักกันมาหลายปีขนาดนี้มีชู้ผมก็ยังสามารถยอมรับได้ จะมีเรื่องอะไรที่ผมรับไม่ได้อีก?
ปืนประดิษฐ์สองกระบอกนี้เขาทำขึ้นมาเองหลังจากที่ปลดประจำการเพียงแต่หลายปีมานี้ไม่เคยใช้มาก่อนตอนนี้หลินฝานกลับซ่อนพวกมันเอาไว้บนตัวเขาเดินออกจากห้อง จ้าวเฉียวอวิ๋นก็เริ่มทำอาหารแล้วเมื่อเห็นลูกชายของเธอ จ้าวเฉียวอวิ๋นก็รีบพูดขึ้น: “อีกเดี๋ยวจะทานข้าวแล้ว ลูกไปตั้งโต๊ะให้ดี”หลินฝานเดินไปข้าง ๆ แม่ของเขาแล้วพูดขึ้นว่า: “แม่ วันนี้ผมไม่ทานข้าวที่บ้านแล้วนะ ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย”จ้าวเฉียวอวิ๋นชะงักงันและพูดขึ้นด้วยความสงสัย: “ฟ้าจะมืดแล้ว ลูกจะไปไหนเหรอ?”หลินฝานพูดอธิบาย: “บริษัทมีธุระนิดหน่อย”“อ่อใช่ ต่อไปถ้าครอบครัวของพวกเราเกิดเรื่องอะไรขึ้น แม่ก็โทรศัพท์หาหลินเฟิงนะ”ในฐานะผู้หญิงเซนส์ของเธอบอกกับเธอ เหมือนกับจะมีเรื่องอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นเธอรีบจับลูกชายของเธอเอาไว้แล้วถามขึ้น: “เสี่ยวฝาน ลูกมีเรื่องอะไรปิดบังแม่ใช่ไหม?”“เกิดเรื่องอะไรขึ้น ลูกจะต้องบอกแม่ทันทีรู้ไหม”หลินฝานยิ้มบาง: “แม่ อย่าคิดมากเลย ผมไม่เป็นไรจริง ๆ ผมไปก่อนนะครับ”พูดจบ เขาก็บอกลาแม่ของเธอแล้วเดินออกไปจ้าวเฉียวอวิ๋นมักรู้สึกว่าคำพูดของเขามีความหมายลึกซึ้งอะไรบางอย่างเมื่อคิดไปคิดมา เธอก็โท
เซี่ยสือซินได้ยินแบบนี้ก็หัวเราะเสียงดัง“คืนนี้ตั้งใจแต่งตัวหน่อย ฉันจะพาเธอไปเจอบุคคลใหญ่โตคนหนึ่ง”“ใช่คุณชายเหยนคนนั้นไหม?” หวงเสี่ยวม่านกลอกตาไปมาแล้วถามขึ้นได้ยินว่าเบื้องหลังของคนผู้นี้ก็คือสำนักอวี้เจี้ยนเมืองเจียงโจว มีอำนาจยิ่งกว่าเซี่ยสือซินซะอีก ถ้าหากสามารถใช้โอกาสนี้เกาะคุณผู้ชายท่านนี้ได้อีกครึ่งชีวิตของเธอก็จะอยู่ดีกินดีไปได้ตลอดหวงเสี่ยวม่านไม่เคยคิดว่าจะอยู่ข้างกายของเซี่ยสือซินตลอดเพียงแค่อยากจะยืมเซี่ยสือซินที่เป็นกระดานกระโดดขึ้นไปข้างบนเซียสือซินก็จะไม่รู้ความคิดของเธอได้อย่างไร?หวงเสี่ยวม่านคนนี้มีความทะเยอทะยานมากมาย หน้าตาไม่เลว ลีลาก็ถือว่าค่อนข้างดีถ้าหากเธอสามารถจับคุณชายเหยนได้ ความสัมพันธ์ของเขากับคุณชายเหยนก็จะต้องพัฒนาไปอีกขั้นเซี่ยสือซินพยักหน้า: “ถูกต้อง ลุงของเขาก็คือท่านผู้นำสำนักอวี้เจี้ยนของเมืองเจียงโจว เธอต้องปรนนิบัติเป็นอย่างดีล่ะ”หวงเสี่ยวม่านยิ้มบางแล้วพูดขึ้น: “พี่เซี่ยพี่พูดอะไรกัน ลีลาของฉันพี่ยังไม่รู้จักอีกเหรอ?”เซี่ยสือซินยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงหวงเสี่ยวม่านเข้ามาในอ้อมกอด: “งั้นฉันต้องลองอีกครั้งถึงจะรับรู้ได้”
“อ๊าก…” เสียงร้องอนาถดังลั่นทั่วทั้งห้องทำงานหวงเสี่ยวม่านที่อยู่ด้านข้างสีหน้าซีดขาวราวกับกระดาษและตกใจจนแทบตายไปเธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลินฝานที่ในอดีตใจเสาะเป็นที่สุดจะกล้ายิงจริง ๆคนทั้งคนถอยหลังไปหลายก้าว และล้มนั่งลงบนพื้นเซี่ยสือซินกุมแขนข้างซ้ายของเขาและดิ้นพล่านอยู่บนพื้น“ไอ้สกุลหลิน…แกแม่ง…กล้ายิงด้วยเหรอ?”เซี่ยสือซินอดกลั้นความเจ็บปวดรุนแรงและพูดอ้ำอึ้ง: “แกตายแน่ ฉันจะต้องฆ่าแกแน่นอน”มองดูเลือดสดเต็มพื้น ดวงตาทั้งสองข้างของหลินฝานก็แดงขึ้นเรื่อย ๆข้างหูก็มีเสียงข่มขู่ของเซี่ยสือซินดังขึ้นเขาค่อย ๆ ตกอยู่ในสภาวะบ้าบิ่นแต่เขากลับไม่อยากให้เซี่ยสือซินตายไปรวดเร็วแบบนี้เขายกมือขึ้นและยิงออกไปอีก เขายิงไปที่ต้นขาอ่อนของเซี่ยสือซินกองเลือดสาดกระเซ็น“อ๊าก…”เซี่ยสือซินส่งเสียงร้องโอดครวญออกมาจนแทบจะขาดใจกระสุนสองนัดนี้ทำให้เขาพิการไปโดยสิ้นเชิงเซี่ยสือซินมองดูสายตาบ้าบิ่นของหลินฝาน นี่ถึงได้รู้จักร้องขอความเมตตา“หลินฝาน…หยุดนะ หยุดนะ นายปล่อยฉันไปเถอะ…”“ปล่อยแกไป?”หลินฝานหัวเราะเสียงดังอย่างคลุ้มคลั่ง: “ฮ่าฮ่าฮ่า…เมื่อครู่กใช้ให้ฉันยิงไม่ใช่เหรอ?”
“พี่เซี่ยถูกคนยิงจนบาดเจ็บ คุณรีบไปช่วยเขาเถอะค่ะ”หวงเสี่ยวม่านเดาว่าตอนนี้เซี่ยสือซินคงจะตายไปแล้วเหยนซู่เข้าใจได้ในทันที ที่แท้คนสวยคนนี้ก็คือแฟนใหม่ของเซี่ยสือซินเองเหรอในตอนที่ไม่มีคนอื่นเขาต้องแสดงท่าทีออกมาอยู่แล้วกำลังจะเรียกลูกน้องของเขามาก็เห็นคนที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดคนหนึ่งเดินลงมาจากชั้นบน ในมือยังมีปืนประดิษฐ์อยู่หนึ่งกระบอก“ว้าย…”พนักงานในห้องโถงใหญ่ที่ชั้นหนึ่งตกใจจนอุทานเสียงหลงขึ้นมา และหนีตายกันอลหม่านในเมื่อในมือของอีกฝ่ายถือปืนอยู่ ไ่ม่ได้ถือมีดหั่นผักเหยนซู่ก็ชะงักงันในตอนนี้หวงเสี่ยวม่านตะโกนขึ้นมา: “เขานั่นแหละค่ะ เป็นเขาที่ฆ่าพี่เซี่ย”เหยนซู่รู้สึกตกตะลึง เดาว่าเซี่ยสือซินคงจะตายสนิทแล้วแต่เงินของเซี่ยสือซินเขายังไม่ได้เอามาเลยนะ!“ไอ้หนุ่ม แกเป็นใครกัน?” เหยนซู่ขวางอยู่ตรงหน้าหวงเสี่ยวม่านทันทีหลินฝานเหลือบตามองเหยนซู่ เขาไม่รู้จักคนผู้นี้ด้วยซ้ำแต่ท่าทางในมือก็ไม่ได้หยุดลง จากนั้นก็เล็งปืนไปที่เหยนซู่ทันที“คนที่ฉันต้องการฆ่าก็คือผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังนาย”“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับนาย ไสหัวไปซะ”หลินฝานตะโกนอย่างเผด็จการลู
หวงเสี่ยวม่านเห็นในมือของเขาไม่มีอาวุธแล้วก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที“คุณชายเหยน ไม่ต้องพูดมากกับเขา เมื่อครู่เขายิงพี่เซี่ยบาดเจ็บ จะต้องให้เขาชดใช้นะคะ”เธอถึงขั้นที่อยากให้เหยนซู่รีบฆ่าหลินฝานซะ เพื่อที่จะได้หลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคตในตอนนี้หลินฝานดึงมีดพกที่อยู่ตรงไหล่ออกมาสีหน้ายังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิม ความเจ็บปวดตรงไหล่เทียบกับความเจ็บปวดในหัวใจไม่ได้ด้วยซ้ำเหยนซู่เห็นเขายังกล้าต่อต้อน จึงเหยียบแขนของเขาเอาไว้ กำปั้นก็กระแทกไปที่ใบหน้าของเขาราวกับหยดน้ำฝน“แม่งเอ๊ย ยังจะกล้าเสแสร้งต่อหน้าฉันอีกไหม?”บาดแผลบนศีรษะของหลินฝานฉีกออกทันที และมีเลือดสดไหลออกมาเขาอยากจะต่อต้าน แต่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเหยนซู่ด้วยซ้ำต่อให้อีกฝ่ายเป็นลูกผู้ดีที่เอาแต่เสวยสุข แต่ก็ยังเป็นคนของสำนักอวี้เจี้ยนฝึกวิชาการต่อสู้ตั้งแต่เด็กเพื่อสร้างพื้นฐานเอาไว้เพื่อที่จะแก้แค้นเมื่อครู่นี้ เหยนซู่จึงเตะหลินฝานจนกระเด็นออกไปเสียงดัง “โครม” แผ่นหลังของหลินฝานกระแทกกับขั้นบันไดอย่างแรงจึงทำให้เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะยืนขึ้นมาหวงเสี่ยวม่านเห็นแบบนี้ก็เดินเข้ามาแล้วเดินเข้ามา เธอจ้องมองแฟนหนุ่มในอดีต