บทที่ 80

เสียงกรีดร้องและเสียงร่ำไห้ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้องทำงาน

จางกุ้ยหลานยิ่งทนไม่ไหว และรีบเบนหน้าหนีไปทางอื่น

หลี่ฮุ่ยหรานเหงื่อไหลท่วมตัว และหายใจอย่างหนักหน่วง

ดวงตาที่เดิมทีใสราวกับหยดน้ำ ในขณะนี้กลับถูกม่านหมอกมาปกคลุมเอาไว้

และใบหน้าที่เธอแสนจะภาคภูมิใจนี้ก็ได้สลายหายไปตลอดกาล

"จะพูดหรือไม่พูด?" เฉินเฟยอวี่ไม่ได้ออมมือหรือสงสารเธอเลยแม้แต่น้อย

และมีดพกก็ถูกวางแนบแก้มอีกข้างของเธออีกครั้ง

แต่ทว่าในครั้งนี้ ดวงตาของหลี่ฮุ่ยหรานไร้ซึ่งความรู้สึก และมันดูว่างเปล่าเป็นอย่างมาก

และปราศจากสีสันใดๆ

เฉินเฟยอวี่ขมวดคิ้ว เขารู้ว่า หัวใจของผู้หญิงคนนี้ได้ตายไปเสียแล้ว

ไม่ว่าเขาจะถามสักเท่าไหร่ เธอก็ไม่ตอบอะไรกลับมาทั้งนั้น

จากนั้นเขาจึงหันไปหาจางกุ้ยหลานที่ขี้ขลาดตาขาวอีกครั้ง

"คุณชาย...คุณชายเฉินคะ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ..."

เฉินเฟยอวี่วางมีดพกไปที่แก้มของเธออย่างชำนาญ

"ยังเป็นคำถามเดิม ฉันไม่อยากจะถามซ้ำเป็นครั้งที่สอง"

ตัวของจางกุ้ยหลานสั่นสะท้านราวกับตะแกรงร่อน

และเธอก็กลัวจนของเหลวเหล่านั้นทะลักออกมาเต็มพื้น

เฉินเฟยอวี่กำลังจะลงมือ

แต่จางกุ้ยหลานก็ได้ตะโกนอย่างสุดกำลังว่า "