บทที่ 373

เขาหันไปด้านข้าง แล้วมองไปที่ลู่เจ๋อ “ประธานลู่ครับ เป็นคุณผู้ชาย......คุณอยากจะพบเขาไหมครับ?”

ใบหน้าของลู่เจ๋อไร้ความรู้สึก “นายหมายถึงลู่เหวินหลี่เหรอ? ”

คนขับไม่กล้าพูดอะไร

ลู่เจ๋อลดหน้าต่างลง แล้วมองไปยังด้านข้างของรถ......

จากนั้นเขาก็เห็นลู่เหวินหลี่

ชายคนนั้นอายุมากกว่าที่เขาจำได้เล็กน้อย เขาจำได้ว่าตอนที่เขาจากไปในปีนั้น เขายังอายุไม่ถึง 40 ปี ซึ่งเป็นอายุที่ลงตัวที่สุดสำหรับผู้ชาย

มีแค่กระจกรถที่กั้นระหว่างพ่อลูกเท่านั้น แต่กลับเป็นเหมือนคนที่ไม่รู้จักกัน

ลู่เหวินหลี่มองไปที่ลูกชายของตัวเอง

เช้าวันนี้ ลู่เจ๋อจะต้องไปประชุมผู้ถือหุ้น เขาสวมชุดสูททำมือสุดหรูสไตล์อังกฤษ มีใบหน้าที่หล่อเหลา บนตัวของเขาได้สลัดทิ้งคราบของเด็กชายเมื่อตอนยังเป็นเด็กไปจนหมด สายตาของเขาเย็นชาอย่างมาก ราวกับกำลังมีคนแปลกหน้ามองมาที่ตัวเองอยู่

มือของลู่เหวินหลี่เริ่มสั่น

เขาอยากที่จะเรียกชื่อลู่เจ๋อ แต่ลู่เจ๋อกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาเลย ลู่เจ๋อมองเขาอย่างเย็นชา แต่เสียงของเขาก็เย็นชายิ่งกว่า “ในเมื่อคุณเลือกที่จะจากไปแล้ว ทำไมคุณถึงยังกลับมาอยู่อีก? เป็นเพราะแก่แล้ว......เลยอยากได้คนเลี้ยงดูยามแก่