บทที่ 92

จักรพรรดิเหวินหย่นก้นลงปุ๊บ ไม่รอให้ใครมารินสุราให้ ทรงยื่นพระหัตถ์ไปคว้ากาสุรามาแล้วยกขึ้นจ่อพระโอษฐ์เสวยดัง “อึกๆ” ไปหลายอึก

“ฝ่าบาท โปรดระวังพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

มู่ซุ่นตักเตือนอย่างระมัดระวัง

“ระวังกับผีสิ!”

จักรพรรดิเหวินโกรธจนไฟโทสะสุมอก กระแทกกาสุราลงพื้นจนแตกละเอียด ตะโกนขึ้นเสียงหอบ “ข้าต้องถูกลูกทรพีนี่ยั่วโมโหจนตายเข้าสักวัน”

จักรพรรดิเหวินโมโหขึ้นมา ผู้คนก็รู้สึกเย็นวาบกันไปทั่ว ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

มู่ซุ่นรีบโบกมือไปทางบ่าวรับใช้ของหยุนเจิง เป็นเชิงให้พวกเขาทำความสะอาดพื้นให้สะอาด

“ฝ่าบาทเย็นพระทัยลงก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

มู่ซุ่นยิ้มกล่าวอย่างระมัดระวัง “องค์ชายสามอาจได้ยินข่าวคร่าวแล้วเข้าใจผิดคิดว่าองค์ชายหกแพ้การเดิมพันแล้ว กลัวว่าฝ่าบาทจะโทมนัสเกินเหตุจึงได้รุดหน้ามาปลอบพระทัย…”

หืม?

พอได้ยินมู่ซุ่นช่วยหยุนลี่พูด ในใจหยุนเจิงกระตุกวาบ

เจ้าคนนี้คงไม่ใช่คนของเจ้าสามหรอกนะ?

จักรพรรดิเหวินพอได้ฟัง พระพักตร์ก็คล้ำลงทันที ถามขึ้นว่า “ใครเป็นคนแพร่งพรายออกไปว่าเจ้าหกแพ้แล้ว ไม่กลัวตายหรือ?”

ผู้ดูแลจวนพอได้ยินคำพูดของจักรพรรดิเหวิน ในใจสั่นวาบ รีบคุกเข่าลงอย่างแรงว่า