Share
บทที่ 700
Related chapter
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 701
"เข้าใจผิด ก็เข้าใจผิดไปแล้วกัน" เซียวหลันยวนถอนหายใจ "ช่างเถอะ"ชิงอีแทบจะไปต่อไม่เป็นไม่ใช่สิ ท่านอ๋อง อะไรคือช่างเถอะกัน?เขาไม่เข้าใจท่านอ๋องขึ้นมาเสียแล้ว ท่านอ๋องก่อนหน้านี้ก็ไม่ใช่พวกมีนิสัยชักช้าอืดอาดนี่นาแต่พอเซียวหลันยวนไม่คิดจะพูดต่อ เขาก็ไม่กล้าจะเอาแต่ถามพวกเขาในที่สุดก็มาถึงเขาอวี้เหิงระหว่างนี้ยังอ้อมพวกที่แอบติดตามมาหลายต่อหลายครั้ง ในที่สุดก่อนที่จะเข้าเขาอวี้เหิงจึงสลัดพวกเขาหลุดออกมาได้"พวกเราต้องเร็วขึ้นหน่อยแล้ว เพราะพวกเขาเองก็อาจจะหาเขาอวี้เหิงเจอก็ได้"เซียวหลันยวนรู้ว่าสลัดคนเหล่านี้ออกไปได้แค่ชั่วคราว แต่ว่าพวกเขาที่มีคนตั้งมากมายรถม้าอีกหลายคัน อย่างไรก็ต้องทิ้งร่องรอยไว้บ้าง คนเหล่านั้นถ้ายังหาต่อ จะช้าเร็วก็ต้องตามขึ้นมาได้อยู่ดีสิ่งที่พวกเขาทำได้ ก็คือการเพิ่มความเร็วแล้วรีบหาสิ่งของให้เจอในความเป็นจริงเซียวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งยืนยันสามชิ้นนี้เกี่ยวข้องกับสิ่งของอะไร แล้วจะทำให้เขาหาอะไรพบกันแน่ไท่ซ่างหวงต้องเอาของมาซ่อนไว้ไกลถึงพันลี้นี้เพื่ออะไรพวกเขาไม่ได้หยุดพัก พุ่งเข้าไปในเขาอวี้เหิงทันทีตอนนี้ที่ตีนเขาอวี้เหิงกับช่วงกลาง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 702
เซียวหลันยวนเห็นฟู่จาวหนิงวิ่งไปไวขนาดนั้น จนแทบจะตะโกนเรียกนางให้วิ่งช้าหน่อย เดี๋ยวจะหกล้ม!แต่คำพูดติดอยู่ที่มุมปาก เขากลับกลืนกลับลงไปฟู่จาวหนิงยังวิ่งไม่ถึงข้างหน้าก็เริ่มนับจำนวนของต้นผลไม้เหล่านี้แล้ว"หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด"ยังขาดอีกต้นหรือ?นางขมวดคิ้วเซียวหลันยวนค่อยเดินมาจนถึงอีกด้านหนึ่ง มองนางผาดหนึ่ง เหมือนเดาได้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ พูดออกมาคำหนึ่ง"ด้านหลังหินใหญ่นั่นยังมีอีกต้น"ฟู่จาวหนิงมองออกไป แล้วก็เห็นเข้าจริงๆ"เช่นนั้นก็เก้าต้น!"นางร้องขึ้นอย่างยินดีเซียวหลันยวนคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะบังเอิญขนาดนี้ เขาตอนนี้เองก็เชื่อสิ่งที่ชิงอีพูดไว้ก่อนหน้านี้ ที่บอกว่าฟู่จาวหนิงเป็นคนที่มีโชคคนหนึ่งเดิมทีคิดว่าเขาอวี้เหิงที่ใหญ่โตขนาดนี้ ค้นหาทั่วทั้งเขาก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องใช้เวลานานสักเท่าไร เขากระทั่งคิดว่าอาจจะต้องใช้เวลาสักสิบวันครึ่งเดือนก็คงยังเดินแกร่วอยู่นั่นล่ะอันที่จริงก็คิดไม่ถึงเลยว่าพอมาถึงก็หาพบแล้วแค่นกตัวเดียวชี้นำให้นางหรือ?เซียวหลันยวนมองท้องฟ้าผาดหนึ่ง และไม่รู้ว่าไท่ซ่างหวงรู้หรือไม่ว่าเขาจะรับพระชายาที่โชคดีขนาดนี้มาคนหนึ่ง แต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 703
เซียวหลันยวนยังคิดว่านางจู่ๆ ที่เห็นหน้าเขา แล้วจะถูกแผลเป็นพิษทำให้ตกใจเสียอีก ใจกระตุกขึ้นมาฉับพลันเมื่อครู่เขาเห็นนางหยิบกล่องใบนี้ขึ้นมาแนบข้างหู รู้สึกว่านางจะพบอะไรเข้า ดังนั้นจึงเดินเข้ามา คิดไม่ถึงว่านางจะตกใจสะดุ้งโหยงอย่างนี้แล้วแบบนี้ยังคิดจะนอนคู่เคียงหมอนกับนางอีกหรือ?ประเดี๋ยวประด๋าวคงทำเอานางสะดุ้งโหยงตลอดเวลาเลยกระมัง?ฟู่จาวหนิงยืนมั่นคงแล้ว นางกลับไม่ได้คิดอะไรเยอะตอนนี้หาสิ่งของสำคัญที่สุด ก่อนหน้านี้เขาเองก็พูดไว้แล้วนี่ ว่านี่คืองาน"กล่องใบนี้ส่งเสียงลอดออกมาได้ ดังนั้นข้าจึงรู้สึกว่า ด้านในไม่แน่ว่าจะมีของอยู่ ก็แค่นั้น" ฟู่จาวหนิงส่งกล่องใบนั้นให้เขาเซียวหลันยวนรับไป สูดปากขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ นิ้วมืองอเล็กน้อย"เย็นมากหรือ?""อืม"แม้จะเย็นมาก เขาก็ยังทำเหมือนนางก่อนหน้านี้ ยกมันขึ้นแนบหู ตั้งใจฟังแต่เขาก็ยังใช้หน้าอีกครึ่งที่ยังดีอยู่หันหาฟู่จาวหนิงด้วยสัญชาตญาณ"เสียงอื้ออึง""ใช่ไหม? ท่านเองก็ได้ยิน" ฟู่จาวหนิงยื่นมือมารับกล่องใบนี้กลับไป ถึงอย่างไรเขาก็เย็นจนนิ้วแทบจะขาวซีดไปหมดแล้ว"ของสิ่งนี้คงไม่ได้นำมาเพื่อยืนยันจุดตำแหน่งหรอกกระมัง?"
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 704
เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงถอยออกไป มองดูพวกเขาขึ้นหน้าไปพร้อมกัน เตรียมจะผลักหินยักษ์เปิดออก"ระวังหน่อย เหมือนหินก้อนนี้จะไม่ค่อยมั่นคง อย่าให้ถูกทับเข้า"ฟู่จาวหนิงดูกังวลหน่อยๆ เพราะหินก้อนนี้ใหญ่จริงๆ ปีนขึ้นไปนั่งได้หลายคนเลยก้อนที่พวกเขาจะไปผลักแม้จะดูเล็กลงหน่อย แต่ก็ยังใหญ๋โตอยู่"จะผลักให้เคลื่อนที่ได้ไหม?"ฟู่จาวหนิงมองแล้วยังสงสัยหน่อยๆหินก้อนใหญ่ขนาดนี้ ลำพังพวกเขาจะผลักได้หรือ?ชิงอีได้ยินคำพูดนาง ก็ถูฝ่ามือ เอ่ยเตือนขึ้นว่า "พระชายา เป็นเพราะตอนนี้ท่านอ๋องใช้วรยุทธ์ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นด้วยกำลังภายในของท่านอ๋อง สามารถผลักหินก้อนนี้ออกได้แน่นอน"หรือก็คือ กำลังภายในของเซียวหลันยวนนั้นลึกล้ำมากเมื่อครู่เขาก็ไม่ได้คิดจะลองดูอยู่หรือไรกัน?"แล้วถ้าตอนนั้นเจ็บหน้าอก หรือเลือดลมไหลย้อน จนพิษระงับไม่อยู่ ข้าก็ไม่มียาจะให้เขาหรอกนะ" ฟู่จาวหนิงไม่มองเซียวหลันยวน แต่คำพูดคือพูดกับเขาอยู่"ข้าจะไม่ขยับ ฟังคำกำชับของหมอ" เซียวหลันยวนสีหน้าจริงจังฟังคำกำชับของหมอเป็นคำที่ฟู่จาวหนิงพูดอยู่ตลอด ตอนนี้พวกเขาเองก็จดจำไว้ในใจแล้ว"พระชายา ข้าแค่จะบอกว่ากำลังภายในของท่านอ๋องร้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 705
ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนสบตากันผาดหนึ่ง ล้วนมองกันอย่างไม่เข้าใจดูท่าในกล่องใบนั้นเดิมทีจะใส่น้ำยาสีน้ำเงินเอาไว้ พอใส่เข้าไป กล่องก็จะถูกบีบจนแตก น้ำยาด้านในถึงไหลออกมาแต่การออกแบบเช่นนี้มีความหมายอะไร?ยิ่งไปกว่านั้น ด้านในหินยักษ์ก้อนนี้ยังทำกลไกเอาไว้เช่นนี้อีก นี่จะยอดเกินไปแล้วกระมัง"ดูหน่อย" เซียวหลันยวนเองก็เข้ามาแล้ว บนหินที่ถูกน้ำสีน้ำเงินไหลผ่านไป ค่อยๆ ปรากฎตัวอักษรหลายบรรทัดขึ้นมา"เอ๋?"ฟู่จาวหนิงเองก็เห็นแล้วน้ำยาพิเศษชนิดนี้มีไว้ทำให้อักษรบนกำแพงปรากฎออกมาหรือ? และถ้ามองไม่เห็นตัวหนังสือ ก็คงจะพบเบาะแสอื่นได้ลำบากแล้วจริงๆอักษรบรกำแพงหินดูอ่อนช้อยมาก ราวกับเป็นลายมือของหญิงสาวรอจนอักษรทั้งหมดปรากฎออกมา ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็เข้าไปอ่านพร้อมกันแต่ตอนที่มองเห็นอักษรบนนั้น สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที"อายวนหลานชายข้า"คำเรียกด้านหน้าสุด ทำให้ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนอย่างประหลาดใจ "ต่อให้ไท่ซ่างหวงเป็นคนเขียน คำเรียกนี้ก็ไม่ถูกต้องไหม?"ไท่ซ่างหวงเป็นพ่อแท้ๆ ของเขานะ"นี่ไม่ใช่ลายมือเขา" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นเสียงขรึม"ไม่ใช่หรือ?"พวกเขาอ่าน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 706
"น่าเสียดาย ท้ายสุดแคว้นเจาก็ยังไม่ยอมให้เจ้าเป็นจักรพรรดิ กระทั่งว่ามีคนเปิดโปงตัวตนฐานะของแม่เจ้าออกไป ทำให้นางมีภัย และทำให้เจ้าตกอยู่ในอันตรายไปด้วย พวกเราหลบหนีจากต้าชื่อไปยังเขาอวี้เหิงอย่างยากลำบาก ร่างกายก็ติดพิษร้ายแรง เหลือเวลาอีกไม่มาก และไม่มีอะไรจะทิ้งไว้ให้เจ้าด้วย ตอนนี้เหลือเพียงสิ่งของจากตงฉิงทิ้งไว้ให้เจ้าเป็นที่ระลึกเพียงเท่านั้น"อักษรเขียนถึงจุดนี้ก็จบลงแล้วแต่ว่า ก็แทบจะเล่าเรื่องราวออกมาชัดเจนทั้งหมดฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน"ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้ว ทำไมไท่ซ่างหวงที่รักท่านเอ็นดูท่านขนาดนั้น แต่กลับไม่ส่งตำแหน่งจักรพรรดิแคว้นเจาให้กับท่าน"ดูท่า ไท่ซ่างหวงเองก็กังวลว่าหลังจากที่เขาขึ้นเป็นจักรพรรดิแคว้นเจา จะกลับไปช่วยเหลือตงฉิงฟื้นฟูแคว้น!ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นเจากับต้าชื่อถ้าหากแต่ก่อนเคยทำเรื่องไม่ดีกับตงฉิงไว้ ซ้ำยังยึดภูเขาสายแร่ของพวกเขามา ถ้าตงฉิงฟื้นฟูแคว้น นั่นไม่ใช่ว่าจะต้องกลับคืนสู่เจ้าของเดิมหรอกหรือ?แคว้นเจากับต้าชื่อที่กลายเป็นสองแคว้นใหญ่ที่แข็งแกร่ง เป็นเพราะยึดครองภูเขาสายแร่ของตงฉิงมาอย่างนั้นหรือ?แต่ไท่ซ่างหวงเองก็ยังมีความรักต่อเซียวหล
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 707
ระหว่างภูเขาสูงต่ำ ถนนที่ปูจากก้อนหินกลายเป็นภาพวาด บ้านเรือนสูงๆ ต่ำๆ ดูมีสัดส่วนที่ดี ในนี้มีตำหนักแห่งหนึ่งตั้งตระหง่านอย่างเตะตา ในตำหนักกำลังมีดอกไม้ผืนใหญ่เบ่งบาน สีม่วงบ้าง สีชมพู สีขาว สวยงามจับจิตนอกเมืองผืนนี้ ยังมีกำแพงสูงลิบทอดยาวราวกับมังกรถนนใหญ่นอกเมืองทั้งสี่ด้านทอดยาวออกไป อ้อมผ่านเนินเขาบางส่วน และยังเชื่อมกับหมู่บ้านเล็กๆ บางส่วนอีกด้วยเหล่านี้ราวกับเป็นไข่มุกประกายแสงบางส่วนที่กระจายอยู่รอบตัวเมืองหลักอย่างไรอย่างนั้นและด้านนอกที่อยู่อาศัยผืนใหญ่นี้ ยังมีภูเขาที่สูงต่ำไม่เหมือนกันอยู่อีกหลายลูก ในนี้เขาลูกที่สูงที่สุด ยังเห็นว่ามีหิมะปกคลุมอยู่ฟู่จาวหนิงรู้สึกละสายตาออกมาไม่ได้เลย"สวยงามจริงๆ นี่คือแคว้นตงฉิงหรือ?"ดูท่านจะเป็นแคว้นเล็กที่มีพื้นที่แคว้นเล็กมากแห่งหนึ่ง ราวกับเป็นไข่มุกที่สาบสูญไปแล้วอย่างไรอย่างนั้นเซียวหลันยวนมองมุมซ้ายบน ที่นั่นเขียนไว้ว่าทิวทัศน์แห่งตงฉิง"ใช่""พอเห็นเช่นนี้ ตงฉิงก็ทำให้คนรู้สึกคิดถึงอยู่ตลอดจริงๆ"บ้านเกิดเมืองนอนที่เล็กแต่สวยวิจิตร ดูแล้วเหมือนดินแดนในอุดมคติ คิดไม่ถึงว่าจะต้องหายสาบสูญไปกับหายนะครั้งมโหฬารนั
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 708
"พวกนางตอนนั้นไปยังต้าชื่อ ก็เอาของตั้งมากมายขนาดนี้ออกมาเลยหรือ?" ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกแปลกประหลาด"ชุดคลุมพญาหงส์ ตราประทับแคว้น ตราประทับส่วนตัว ของเหล่านี้ควรจะติดไป แต่ภาพทิวทัศน์ของตงฉิงนี้ น่าจะวาดออกมาภายหลัง"ครั้งนั้นไม่ว่าอย่างไรก็เป็นจักรพรรดินี สิ่งของที่นำไปด้วยจะต้องไม่น้อยแน่นอน"ตราประทับแคว้นกับตราประทับส่วนตัว เจ้าช่วยข้าเก็บไว้ก่อน" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิงทำไมถึงให้นางเก็บไว้อีกแล้วล่ะ?ฟู่จาวหนิงบางทีก็สงสัยว่าเซียวหลันยวนรู้อะไรมาหรือเปล่า ไม่เช่นนั้นทำไมถึงชอบเอาสิ่งของที่เขาคิดว่าสำคัญที่สุดเหล่านั้นมาให้นางเก็บไว้กัน?เขารู้มาหรือเปล่าว่านางเก็บของได้ดีที่สุด?"ท่านเก็บไว้เองก็ได้นี่ จวนอ๋องเจวี้ยนใหญ่เสียขนาดนั้น ยังจะกลัวหาที่ซ่อนของพวกนี้ไม่ได้อีกหรือ?"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่เข้าใจหน่อยๆ เหมือนกัน ดังนั้นจึงลองถามหยั่งเชิงไปคำหนึ่งเซียวหลันยวนกลับรู้สึกว่านางก่อนหน้านี้ยินดีที่จะเก็บสิ่งยืนยันให้ แต่ตอนนี้กลับดูไม่ค่อยยินดีนักแล้ว คงไม่ใช่เพราะใบหน้าของเขากลายเป็นสภาพนี้ในตอนนี้หรอกนะ หลังจากนี้คงดีขึ้นไม่ได้จริงๆ ดังนั้นนางจึงคิดจะปลีกตัวจากไปหรื
Latest chapter
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 829
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 828
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 827
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 826
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 825
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 824
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 823
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 822
- อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 821
