บทที่ 103

หลินโจวกลอกตาใส่หลิวซื่อหมิง

“นายคิดว่าว่าฉันมีเวลาไปไหม?”

“……ดูเหมือนว่าจะไม่มีเวลาจริงๆ”

เรื่องนี้ หลิวซื่อหมิงไม่ได้ปฏิเสธ

“นายไปเองเถอะ ฉันขายเสร็จแล้วจะต้องไปหาเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย”

รับปากไว้แล้วว่าจะออกไปเที่ยวกับเธอ ก็จะต้องทำให้ได้

หลังจากที่ยุ่งมาทั้งอาทิตย์ ตอนบ่ายก็ควรจะให้ตนเองได้ผักผ่อนบ้าง!

“ก็ได้ พี่โจวงั้นผมไปแล้วนะ ถ้าพี่มีเรื่องอะไรเรียกผมได้เลย ตอนบ่ายพอร้องเพลงเสร็จแล้วผมจะมาช่วยพี่”

ท้ายที่สุดแล้วหลิวซื่อหมิงก็ยังเป็นเด็กอยู่ จึงรักความสนุกสนานมากกว่าการหาเงิน

"อืม"

หลังจากที่หลิวซื่อหมิงจากไป หลินโจวก็มองไปรอบๆ

ก็พบว่าเถ้าแก่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆตนเอง

หลินโจวมองไปที่เธอ：

“เถ้าแก่ใช่ไหม？”

“เอ่อใช่ใช่ใช่ พ่อหนุ่ม ฉันชื่อหลิวลี่”

ปีนี้หลิวลี่อายุสามสิบปีแล้ว และมีลูกสองคน

เมื่อมองไปที่หลินโจว ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“อืม พี่หลิว ผมเห็นว่าพี่กำลังมองมาที่นี่ตลอด พี่สนใจในสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่หรือ？”

พอถูกเดาความคิดได้อย่างทะลุปรุโปร่ง หลิวลี่ก็รู้สึกเคอะเขินมากยิ่งขึ้น

บรรดาผู้ที่ประกอบธุรกิจขนาดเล็กเหล่านี้ มักจะกลัวคนอื่นที่รู้ส