Share

บทที่ 11

"ฉัน ทำไมฉันจะต้องรอหลินโจว"

เธอเพียงแต่อยากรู้ว่าหลินโจวเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเดิมทีดอกกุหลายที่จะให้เธอกลับกลายเป็นให้คุณครูไป แล้วยังกล่าวคำพูดพวกนั้นบนเวทีอีก

เชือกผูกรองเท้าของเธอไม่ได้หลุดสักหน่อย

ยิ่งอยากรู้มาก หลังเสร็จพิธีกล่าวคำปฏิญาณแล้วหลินโจวแกล้งมองไม่เห็นเธอแล้วเดินหายไปเลย

ไม่อธิบายกับเธอสักคำ

ใช่

เธอต้องการเพียงแค่คำอธิบายเท่านั้นล่ะ!

คาบเรียนนึงเข้าไปแล้ว หลิวโจวน่าจะต้องมาอธิบายให้เธอฟังสิ

เธอยืนอยู่ที่นี่ เพียงเพราะจะสะดวกกับเขาที่จะมาอธิบายกับเธอ

ไม่ได้รอเขาสักหน่อย

เห็นหลี่เสียวหวั่นไม่เชื่อ หยุนรั่วซีท่าทางก็ประหวั่นเล็กน้อย

"ฉันแค่รู้สึกร้อน เลยมายืนรับลมตรงนี้เท่านั้นแหละ"

"รับลม"

หลี่เสียวหวั่นมองไปยังอากาศด้านนอก

เพิ่งเปิดเทอมมัธยมที่สามไปได้ไม่นาน ตอนนี้เพิ่งเดือนกุมภาพันธ์ อุณหภูมิบางทีก็ติดลบ หนาวจนทนไม่ไหว พยาการณ์อากาศยังบอกอีกว่าสองสามวันนี้หิมะจะตก

มารับลมในเวลานี้เนี่ยนะ

"ก็ใช่น่ะสิ ในห้องอบอ้าวจะตาย เธอไม่รู้สึกเหรอ"

ห้องนึงเจ็บแปดสิบคน แน่นอนว่าอบอ้าว

แต่ก็ไม่น่าจะถึงขนาดที่จะออกมายืนรับลมแบบนี้

หลี่เสียวหวั่นพบว่า หูของหยุนรั่วซีหนาวจนแดงก่ำ

"รั่วซี เธอ..."

"ช่างเถอะ ฉันจะไปห้องน้ำแล้ว"

หยุนรั่วซีขัดจังหวะการพูดของหลี่เสี่ยวหวั่น รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

ถ้าขืนยังอยู่ต่อไป เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะพูดไร้สาระอะไรออกไปอีก

หลี่เสียวหวั่นทำหน้าประหลาด "รั่วซีเป็นอะไรไปกันนะ"

หยุนรั่วซีก้มหน้า หมุนตัวแบบหุ่นยนต์เดินจากไปทางห้องน้ำ

ตลอดทาง ราวกับสติหลุดลอย

หลินโจวทำอะไรกันแน่นะ

ทำไมถึงไม่มา

กำลังคิดอยู่นั้นเอง เธอก็พลันได้ยินเสียงหลิวชื่อหมิง

"เฮ้อ พี่โจว หยุนรั่วซี"

หลังจากคลาดกับเพื่อนร่วมโต๊ะตัวน้อย ทั้งสองคนก็มาเข้าห้องน้ำด้วยกัน

เพราะหลิวชื่อหมิงอยู่ห้องข้างๆ หลินโจวพอดี เขาถูกบังคับให้เทียบขนาดเจ้าโลกกับหลินโจว

จากนั้นก็สบถด่ากันพลางรีบดึงกางเกงขึ้นสวม ออกจากประตูมาก็เดินไปทางห้องเรียน

คิดไม่ถึงว่าจะเจอหยุนรั่วซี

หยุนรั่วซีเงยหน้าขึ้นมามองเห็นหลิวชื่อหมิงและหลินโจวยืนอยู่ด้วยกัน

เธอก็ทำเป็นมองไม่เห็นหลิวชื่อหมิง ร้องทักอย่างดีใจ "หลินโจว"

หลินโจวหุบยิ้ม "พวกเธอคุยกันเถอะ ฉันกลับห้องเรียนก่อน"

กลับมาเกิดใหม่อีกรอบ เขาไม่คิดที่จะมีสัมพันธ์อะไรกับหยุนรั่วซีอีก

หยุนรั่วซียืนค้างอยู่กับที่

เธอมองเขาด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ

"หลินโจว นายเป็นอะไรไป"

"ฉันสบายดีนะ!"

"แต่ว่า แต่ว่า…"

หยุนรั่วซีเห็นได้ชัดว่าร้อนรน

อยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่หลิวชื่อหมิงอยู่ที่นี่ เธอไม่รู้จะเอ่ยอย่างไร

หลิวชื่อหมิงเห็นดังนั้น เขาก็รู้หน้าที่เอ่ยปากว่า

"พี่โจว ไม่งั้นผมไปก่อนนะ"

หลินโจวดึงเขาไว้ "ไม่ต้อง"

จากนั้นก็หันไปพูดกับหยุนรั่วซี "มีอะไรเธอก็พูดมา หลิวชื่อหมิงไม่ใช่คนนอก"

หลิวชื่อหมิงรู้สึกทราบซึ้งกับประโยคหลัง แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ถูกเวลา

เขายกมือขึ้นอุดหู

"หูผมหนวกแล้ว ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น พวกเธอคุยกันเลย"

เห็นหยุนรั่วซียังอ้ำอึ้ง หลินโจวก็กล่าวอีกว่า

"ถ้าไม่พูดฉันไปแล้วนะ"

หยุนรั่วซีรีบรั้งเขาไว้ กล่าวอย่างตื่นตระหนกว่า

"หลินโจวนายไม่อธิบายกับฉันหน่อยเหรอ ช่อกุหลาบเมื่อเช้านายจะให้ฉันแท้ๆ แต่ทำไมถึงไปให้จางซูฉีได้"

หลินโจวมองเธออย่างประหลาดใจ

สาวสวยสมัยนี้ทำไมหลงตัวเองจัง

แต่ว่าคำพูดนี้ออกมาจากปากหยุนรั่วซี ก็ดูไม่น่าแปลกอะไร

เดิมทีเธอก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ชาติที่แล้วก็ทำกับเขาแบบนี้

เสียดายที่ชาติที่แล้วเขาตาบอด มารยาแค่นี้มองไม่ออก

ดาวโรงเรียนที่หลงตัวเองและเห็นแก่ตัวคนนี้ไม่ได้ชอบเขาเลย แต่เพียงชอบความรู้สึกที่มีคนมาชอบเท่านั้นแหละ

"ใครว่าฉันจะให้เธอกันล่ะ อันนั้นจะให้กับคุณครูทุกคนอยู่แล้ว"

หยุนรั่วซีเห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อ "เป็นไปไม่ได้ นาย นายไม่ได้จะสารภาพรักกับฉันเหรอ"

"เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันจะสารภาพรักกับเธอ ฉันบอกเธอไว้ก่อนหรือไง"

"ฉัน...ก่อนหน้านั้นทุกสัปดาห์นายบอกจะสารภาพรักกับฉัน ตอนนี้ก็สองอาทิตย์แล้ว"

"ดังนั้นยังไงต่อ"

ดังนั้นครั้งนี้ ครั้งนี้นายจะสารภาพรักกับฉัน ใช่ไหมล่ะ"

ฟังดูเอาเถอะ!

นี่มันคนแบบไหนกัน

แม้ว่าชาติก่อนเขาจะสารภาพรักจริงๆ แต่วันนี้ไม่เหมือนกับเมื่อวาน

"เพื่อนนักเรียนหยุนรั่วซี ฉันคิดว่าคนเราไม่ควรจะเข้าข้างตัวเอง เธอก็รู้ว่าเมื่อก่อนฉันสารภาพรักเธอทุกสัปดาห์ เธอเคยตอบตกลงไหม ในตอนนั้นฉันชอบเธอก็จริง แต่ตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ไม่อยากสารภาพรักแล้ว ต่อไปก็จะไม่สารภาพรักแล้ว เธอเข้าใจไหม"

"นับจากวันนี้ไป เธอเดินตามทางของเธอ ฉันก็เดินตามทางของฉัน บ๊ายบาย"

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status