บทที่ 47

เฉียนกั๋วกั่วครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแต่ก็ไม่เข้าใจ

ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะยอมแพ้

…...

การศึกษาด้วยตนเองในช่วงเย็นเป็นเวลาทบทวนอิสระสำหรับนักเรียนมัธยมปลาย

เนื่องจากมีกลุ่มศึกษาเกิดขึ้น หัวหน้าห้องแนะนำว่า แต่ละกลุ่มสามารถรวมตัวกันเพื่อทบทวนบทเรียนได้ตามอิสระ

เฉียนกั๋วกั่วที่ห่วงหงาวหาวนอน หอบหนังสือเรียนแล้วไปที่แถวสุดท้ายเพื่อหาหลินโจวและคนอื่นๆ

เพื่อนร่วมโต๊ะของหลิวซื่อหมิงไปที่อีกกลุ่มหนึ่ง

เธอจึงนั่งคว่ำหน้าบนที่นั่งว่างๆข้างหลิวซื่อหมิงแล้วก็เริ่มนอน

ถึงแม้จะถูกบังคับให้กินข้าวด้วยกัน

แต่เฉียนกั๋วกั่วยังคงรู้สึกว่า เป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะศึกษา

อย่างไรเสียในกลุ่มนี้ก็มีหลินโจวกับหลิวซื่อหมิง

สองคนนี้เรียนแย่มาก สวี่เนี่ยนชูอยากจะศึกษาสักแค่ไหนก็คงจะไม่เป็นผลอย่างแน่นอน

ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจเลย แค่มาพอเป็นพิธีก็เท่านั้น

การนอนคราวนี้ เฉียนกั๋วกั่วนอนหลับไปครึ่งชั่วโมง

เธอถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเขียนตัวอักษรที่ดัง"แคว่กแคว่ก"เป็นระยะ

เฉียนกั๋วกั่วลืมตาขึ้น ก็เห็นหลิวซื่อหมิงกำลังหอบกระดาษข้อสอบ และเขียนตัวอักษรอย่างแรง

ปลายปากกาแทบจะหัก

เฉียนกั๋วกั่วรู้สึกสับสนเล็กน้อย: