บทที่ 688

ไม่นานนัก ก็มาถึงขอบเหวลึก

“ไอ้หนู กระโดดลงไป!”

เหยาหลิงเฉินเร่งเร้า

มองลึกลงไปที่หุบเหวที่ไร้ก้นบึ้ง ฉู่เฉินแผ่จิตสัมผัสและค้นพบทันทีว่าอากาศบริเวณนี้ถูกจำกัดร่ายคาถาข้อห้ามไว้ เช่นข้อห้ามใช้พลังทะบานบิน ห้ามใช้ลมปราณที่แท้จริง สกัดกั้นจิตรับรู้และอื่นๆ

ฉู่เฉินพูดอย่างหน้างุนงงว่า “ผู้อาวุโส ผมเป็นเพียงปรมาจารย์ระดับมหากาฬตัวเล็กๆ ถ้าผมกระโดดลงไป แม้ว่าผมจะไม่ตาย ก็เลี้ยงไม่โตแน่”

“นายจะกลัวอะไร? สมัยนั้นฉันเป็นคนร่ายคาถาข้อจำกัดเหล่านี้ไว้เอง เพื่อเอาไว้ทำให้คนอย่างนายหวาดกลัว อันที่จริงถ้านายกล้ากระโดดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก แค่กระโดดลงไปเถอะ นายคิดว่าตาแก่คนนี้จะทำร้ายนายงั้นเรอะ?" เสียงโกรธของเหยาหลิงเฉินดังก้องอยู่ในใจของฉู่เฉิน

“ผู้อาวุโส ท่านไม่ได้หลอกผมใช่ไหม? ก่อนหน้านี้ ท่านก็ฆ่าผมตั้งหลายครั้ง” ฉู่เฉินนึกถึงภาพที่ถูกเหยาหลิงเฉินทุบตี

ตอนนั้นเองก็นึกได้ว่า ชายชราคนนี้คิดว่ายังไงก็ฆ่าเขาไม่ตายในเมืองลับแล ดังนั้นจึงทำแผนล่อให้เขากระโดดลงแทนหรอกมั้ง

“ไอ้โง่เอย! แกกล้าดียังไงมาสงสัยคนอย่างข้า! แค่ความกล้าแค่นิดเดียวก็ไม่มี แกคิดว่าแกสมควรได้รับการยอมรับจากเมืองลับแลมังก