Share

บทที่ 16

เป็นเวลาหลายปีแล้วที่ฉินโม่หนงไม่ได้หวาดหวั่นลนลานเช่นนี้ เธอไม่กล้าส่งเสียง ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณไม่ให้หลินหยางเคลื่อนไหว

“แม่? แม่อยู่บ้านหรือคะ แม่เป็นอะไรหรือเปล่า?”

ฉินเยียนหรานที่อยู่นอกประตูถาม จากนั้นบิดลูกบิดประตู เตรียมจะเข้ามา

“แม่ไม่เป็นไร แม่นอนแล้ว แกไม่ต้องเข้ามา!”

หัวใจของฉินโม่หนงลอยขึ้นมาถึงลำคอแล้ว รีบใช้เสียงที่เข้มงวดอย่างมากพูดว่า

“หลินหยาง ฉันขอร้องนาย อย่าส่งเสียง อย่าให้เยียนหรานเห็นพวกเราเป็นแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นอย่าทำร้ายเยียนหราน”

ฉินโม่หนงกลัวแล้ว เธอไม่อาจไม่วางความอวดดีและเกียรติลง วิงวอนหลินหยางเบาๆ

“ทำไมหนูรู้สึกว่าเสียงแม่แปลกๆ อยู่หน่อยละคะ? แม่ป่วยหรือเปล่าคะ? ให้หนูเรียกหมอหลี่มาตรวจดูไหม”

ฉินเยียนหรานไม่ได้เปิดประตูเข้ามา แต่เธอฟังออกว่าเสียงของฉินโม่หนงไม่ปกติ

“ไม่ต้อง! ใครให้แกกลับมา? ฉันใช้ให้แกอยู่แต่ที่โรงเรียนไม่ใช่หรือ? รีบกลับโรงเรียนไปเร็วเข้า!”

ฉินโม่หนงต้องการเพียงจะไล่ฉินเยียนหรานไปเท่านั้น

อีกอย่างถ้าหลินหยางทำอะไรบ้าๆ ขึ้นมา เธอก็ไม่มีปัญญาไปห้ามได้!

“แม่คะ ในเมื่อเจ้าตัวไร้ประโยชน์หลินหยางนั่นไม่ตาย ทำไมแม่ยังโมโหหนูอีกล่ะ
Locked Chapter
Continue to read this book on the APP

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status