บทที่ 93

เธออาบน้ำ ปลุกความสดชื่นแล้วนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก คล้ายกับกำลังรอให้เงาร่างของบางอย่างปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน

เธอแหงนหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังเป็นระยะ แต่คนที่คาดหวังอยู่ในใจผู้นั้นกลับมิได้มาปรากฏตัว

กระทั่งเสียงนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น ฉินโม่หนงถึงได้ตระหนักว่าตอนนี้ดึกมากแล้ว

เธอวางหนังสือในมือลง เดินไปยืนที่สวนดอกไม้อยู่ครู่หนึ่ง

“เจ้าสารเลวน้อยนั่น คืนนี้ไม่มาแล้วหรือ?”

ฉินโม่หนงกลับไปถึงห้อง นอนลงบนเตียง แต่กลับพลิกไปพลิกมา ยากที่จะนอนหลับ

บางทีอาจเป็นเพราะเคยชินกับการที่มีอ้อมแขนอันแข็งแกร่งโอบกอดเข้านอน ตอนนี้เมื่ออยู่คนเดียว ในใจจึงมักรู้สึกไม่สงบขึ้นมา

เช้าวันถัดมา ยังคงเป็นช่วงเวลาก่อนรุ่งสาง หลินหยางก็ตื่นขึ้นมาแล้ว เขาทิ้งโน้ตไว้แผ่นหนึ่งแล้วขับรถกลับหมู่บ้านตี้เหา

การฝึกวรยุทธ์จะต้องมีความมุมานะ ไม่อาจขาดไปได้แม้แต่วันเดียว

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้า หลินหยางก็ปีนขึ้นไปบนภูเขาจื่อเสีย ไปถึงจุดฝึกวิชา รอเวลาที่ดวงอาทิตย์จะขึ้น พลังปราณสีม่วงจะปรากฏ ณ ทิศตะวันออก

ในเวลานี้ เขาก็สังเกตเห็นว่า ผู้หญิงที่ใส่ชุดแดงคนเมื่อวาน ก็นั่งขัดสมาธิอยู่ไม่ไกลเช